Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anita Wielopolska, Sędziowie sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), sędzia WSA Jarosław Łuczaj, Protokolant st. sekr. sąd. Paweł Konopelski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi [...] S.A. z siedzibą w W. na decyzję Minister Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] listopada 2013 r. znak [...]; 2. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz skarżącego [...] S.A. z siedzibą w W. kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
1 U Z A S A D N I E N I E
[...] S.A. z siedzibą w [...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z [...] kwietnia 2014 r. utrzymującą w mocy decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z [...] listopada 2013 r., którą stwierdzono nieważność decyzji Wojewody [...] z [...] lipca 2003 r. i utrzymanej nią w mocy decyzji Starosty [...] z [...] czerwca 2003 r. o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości.
Stan sprawy przedstawia się następująco: Decyzją z [...] czerwca 2002 r. Wójt Gminy [...] ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie linii elektroenergetycznej 110 kV do stacji 110/15 kV "[...]" w [...] przewidzianej do realizacji na terenie gminy [...] w obrębie geodezyjnym wsi [...] na terenie działek o numerach ewidencyjnych: [...], [...], [...] i [...].
W związku z wnioskiem inwestora [...] S.A., Starosta [...] decyzją z [...] czerwca 2003 r. rozstrzygnął o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości położonej we wsi [...], gmina [...], oznaczonej jako działka nr [...] o pow. całkowitej 5.5800 ha przez zezwolenie [...] S.A. na przeprowadzenie przewodów napowietrznej dwutorowej linii elektroenergetycznej 110 kV, służących do przesyłania energii elektrycznej do stacji elektroenergetycznej 110/15 kV "[...]".
Od powyższej decyzji odwołanie wniosła A. C.
Wojewoda [...] decyzją z [...] lipca 2003 r. utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z [...] czerwca 2003 r.
Umową darowizny z [...] marca 2008 r. J. C. i A. C. darowali M. K. działkę o numerze ewidencyjnym [...] o pow. 5.5800 ha. Pismem z 26 lipca 2013 r. M. K. wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty [...] z [...] czerwca 2003 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Podniosła, że błędnie określono w decyzji zakres ograniczenia prawa własności działki nr [...] położonej w [...], przez zezwolenie na przeprowadzenie linii elektroenergetycznej 110 kV na terenie całej nieruchomości, a nie na ściśle oznaczonej części. Wniosek ten został uzupełniony pismem z 25 września 2013 r., w którym wskazano, że następcą prawnym [...] S.A. jest zgodnie z odpisami Krajowego Rejestru Sądowego [...] S.A. z siedzibą w [...]. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z [...] listopada 2013 r. stwierdził nieważność decyzji Wojewody [...] z [...] lipca 2003 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Starosty [...] z [...] czerwca 2003 r.
[...] S.A. z siedzibą w [...] pismem z 21 listopada 2013 r. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej ww. decyzją Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej z [...] listopada 2013 r. Podniosła, że organ nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego w zakresie ustalenia stron postępowania, tj. pominął w postępowaniu [...] S.A. - następcę prawnego [...] S.A., o którym mowa w decyzji Starosty [...] z [...] czerwca 2003 r. oraz naruszenie art. 10 § 1 K.p.a. przez wydanie decyzji w terminie, w którym strona miała jeszcze czas na złożenie ewentualnych wniosków dowodowych lub wyjaśnień, a nadto naruszenie art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 K.p.a. przez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji przez organ dowodów, na których organ oparł się ustalając, że w decyzjach podlegających unieważnieniu nie zawarto wskazania powierzchni podlegającej ograniczeniu w użytkowaniu. Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z [...] kwietnia 2014 r. utrzymał w mocy decyzję z [...] listopada 2013 r. W uzasadnieniu decyzji organ nadzoru, po przytoczeniu materialnoprawnych podstaw decyzji Starosty [...] z [...] czerwca 2003 r., tj. art. 124 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r., Nr 46, poz. 543, ze zm.), podkreślił że ustawodawca uzależnił ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości od spełnienia dwóch przesłanek, a mianowicie braku zgody właściciela lub użytkownika wieczystego na realizację inwestycji i zgodności tego ograniczenie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Dyspozycja art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi o obowiązku precyzyjnego określenia obszaru nieruchomości, na którym następuje ograniczenie prawa właściciela do nieruchomości. Wskazuje na to brzmienie zdania drugiego art. 124 ust. 1. "Ograniczenie" jest zwrotem odnoszącym się do ograniczenia, o którym mowa w art. 124 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o gospodarce nieruchomościami. W tym zaś przepisie upoważniono organ do ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, w drodze decyzji. Zakres ograniczenia praw właściciela i jego treść jest dokonywany zatem przez starostę na podstawie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (por. Gospodarka nieruchomościami. Komentarz. Szachułowicz Jan, Krassowska Małgorzata. Łukaszewska Anna. Autor komentarza do dz. III roz. 4 art. 124: Anna Łukaszewska). Decyzja ograniczająca sposób korzystania z nieruchomości może zawierać tylko takie rozstrzygnięcia, które są zgodne z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wymóg zachowania zgodności ograniczenia wynikającego z decyzji o czasowym zajęciu nieruchomości z planem miejscowym lub z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego odnosi się przede wszystkim do obszaru nieruchomości, który objęty został przeznaczeniem pod budowę publicznych urządzeń infrastruktury technicznej lub na którym ustalona została lokalizacja tego typu inwestycji. Musi ona wyraźnie rozstrzygać o zakresie ograniczenia prawa korzystania przez właściciela z nieruchomości. Organ wskazał, że ani Starosta [...] w decyzji z [...] czerwca 2003 r., ani Wojewoda [...] w decyzji z [...] lipca 2003 r. nie określili obszaru na jakim został ograniczony sposób korzystania z nieruchomości, wskazując w tym zakresie całość działki nr [...] o pow. całkowitej 5.5800 ha.