II.7. W dniu [...] maja 2015 r. Skarżąca Spółka wystąpiła do Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. z [...] kwietnia 2015 r. Pismem z [...] czerwca 2015 r. We wniosku tym zarzucono rażące naruszenie art. 125 pkt 2 Prawa wodnego w zw. z § 45 ust. 1 pkt 2 i § 45 ust. 1 pkt 3 lit.f Planu Miejscowego oraz rażące naruszenie art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199 ze zm.; dalej: "u.z.p.").
II.8 W dniu [...] maja 2015 r. Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na decyzję Dyrektora RZGW z [...] kwietnia 2015 r. Postępowanie to zostało zawieszone postanowieniem WSA w Krakowie z 8 października 2015 r. (II SA/Kr 673/15 ).
II.9. Postanowieniem z [...] maja 2015 r. Prezes KZGW odmówił wstrzymania decyzji Dyrektora RZGW z [...] kwietnia 2015 r.
II.10. Pismem z [...] maja 2015 r. skarżąca poinformowała Prezesa KZGW, że wycofuje wniosek w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. z [...] kwietnia 2015 r., wnioskując jednocześnie o umorzenie prowadzonego przez Prezesa postępowania.
II.11. Pismem z [...] czerwca 2015 r. J. B., będąca stroną postępowania, przedstawiła swoje stanowisko w sprawie, informując, iż w jej ocenie decyzja z [...] kwietnia 2015 r. jest prawidłowa, a tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji.
II.12. Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej decyzją z [...] lipca 2015 r., znak: [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. z [...] kwietnia 2015 r., znak: [...]. W uzasadnieniu analizując możliwość umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności Prezes KZGW - powołując się na pogląd doktryny postępowania administracyjnego - wskazał, że instytucja umorzenia postępowania na żądanie strony odnosi się do sposobu zakończenia postępowania zwyczajnego i może być stosowana w tym postępowaniu od jego wszczęcia do momentu wydania decyzji przez organ odwoławczy. Rozważając możliwość zastosowania art. 105 k.p.a. w stosunku do postępowania prowadzonego z wniosku strony o stwierdzenie nieważności rozstrzygnięcia administracyjnego Prezes KZGW, podkreślił, że postępowanie takie ma na celu wyeliminowanie z obiegu prawnego decyzji dotkniętej wadą kwalifikowaną, podczas gdy w postępowaniu zwykłym (głównym) organ ma na celu wydanie wiążącego rozstrzygnięcia w celu określenia sytuacji prawnej danego podmiotu. W związku z tym, że cele obu tych postępowań są różne, odmienne byłyby również skutki prawne ich umorzenia. Pozostawienie w obrocie prawnym decyzji kończącej postępowanie zwykłe oznacza bowiem pozostawienie istniejącego stanu rzeczy, podczas gdy umorzenie postępowania nieważnościowego może oznaczać pozostawienie w obiegu prawnym rozstrzygnięcia dotkniętego wadą kwalifikowaną (szczególnie istotną). W związku z powyższym, pomimo wycofania przez Skarżącą wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. z [...] kwietnia 2015 organ był zobowiązany do przeanalizowania ww. rozstrzygnięcia pod kątem przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. i wydania decyzji o charakterze merytorycznym. Przechodząc do oceny zarzutów rażącego naruszenia prawa Prezes KZGW wskazał m. in., że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. to oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, które równocześnie narusza zasadę praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym. Natomiast w przypadku, gdy zastosowanie przepisu prawa wymaga jego interpretacji i subsumpcji do konkretnego stanu faktycznego, nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa. Zdaniem organu, rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o niedopuszczalne przekroczenie prawa, dodatkowo w sposób jasny i niedwuznaczny. Co do zasady spór co do wykładni przepisu prawa materialnego, nie może stanowić przesłanki do uznania, że decyzja ostateczna została wydana z rażącym naruszeniem prawa i stwierdzenia nieważności tej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Prezes RZGW podniósł dalej, że działki o numerach ewidencyjnych [...],[...],[...],[...] oraz [...], przeznaczone pod realizację przedmiotowej inwestycji, znajdują się w granicach terenu, określonego w Planie Miejscowym jako A.2 Rp (tereny rolne bez prawa zabudowy), którego funkcję zdefiniowano następująco: