a) budowle: piętrzące, upustowe, przeciwpowodziowe i regulacyjne, a także kanały i rowy,
b) zbiorniki, obiekty zbiorników i stopni wodnych,
c) stawy rybne oraz stawy przeznaczone do oczyszczania ścieków, rekreacji lub innych celów,
d) obiekty służące do ujmowania wód powierzchniowych oraz podziemnych,
e) obiekty energetyki wodnej,
f) wyloty urządzeń kanalizacyjnych służące do wprowadzania ścieków do wód lub urządzeń wodnych oraz wyloty urządzeń służące do wprowadzania wody do wód lub urządzeń wodnych,
g) stałe urządzenia służące do połowu ryb lub do pozyskiwania innych organizmów wodnych,
h) mury oporowe, bulwary, nabrzeża, pomosty, przystanie, kąpieliska,
i) stałe urządzenia służące do dokonywania przewozów międzybrzegowych.
Podążając tokiem rozumowania skarżącego, za dopuszczalne należałoby uznać budowę na terenie o podstawowym przeznaczeniu rolniczym i ze ściśle określonym przeznaczeniem uzupełniającym (§ 45 Uchwały) wszelkich obiektów wskazanych w powołanym przepisie. Zdaniem Sądu jest to jednak pogląd pozbawiony uzasadnionych podstaw, sprzeczny z brzmieniem i celem wspominanego § 45 Planu Miejscowego.
IV.6.7. W ocenie Sądu, do odmiennych wniosków, niż te przyjęte w decyzji Prezesa KZGW nie prowadzi lektura opinii prawnej sporządzonej na zlecenie Spółki przez prof. dr. hab. G.L. (dalej: "Opinia prawa"). Już na wstępie warto zauważyć, że Spółka akcentując w niniejszej sprawie wagę tej Opinii prawnej jest niekonsekwentna w swojej argumentacji. Otóż skoro zdaniem Spółki Dyrektor RZGW dopuścił się rażącego naruszenia prawa wydając decyzję z [...] kwietnia 2015 r., a zatem naruszenia prawa oczywistego dla każdego prawnika bez potrzeby prowadzenia pogłębionych ocen prawnych, to trudno wyjaśnić zasadność wspierania takiego twierdzenia zaawansowanymi analizami prawnymi. Niezależnie od tego Sąd stwierdza, że argumenty podniesione w Opinii prawnej nie przemawiają - w ocenie Sądu - na rzecz tezy, że decyzja Dyrektora RZGW została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Po pierwsze, wymaganie, aby decyzja wpływająca na ład przestrzenny (w niniejszej sprawie chodzi pozwolenie wodnoprawne na budowę studni głębinowych obudowanych konstrukcją żelbetowo - murowaną służących do przemysłowego poboru wody celem jej butelkowania i sprzedaży) była zgodna z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie jest wyjątkiem od zasady, ale realizacją ogólnej zasady przestrzegania przepisów prawa miejscowego regulujących ład przestrzenny. Co istotne, pogląd taki sądy administracyjne prezentowały jeszcze na gruncie ustawy z 24 października 1974 r. Prawo wodne (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 października 1999, IV SA 1474/97, ONSA 2000/4/150). Wbrew zatem twierdzeniom Opinii prawnej, norma art. 125 pkt 2 Prawa wodnego nie jest przepisem szczególnym czy wyjątkowym. Po drugie, Sąd podziela poglądy Naczelnego Sądu Administracyjnego (m. in. sprawy II OSK 2870/12 oraz II OSK 2595/12), że we wspominanym art. 125 pkt 2 Prawa wodnego chodzi o sprzeczność z konkretnym postanowieniem planu miejscowego a nie z ogólnymi normami planu, np. nakazującymi respektowanie ładu przestrzennego. Rzecz jednak w tym, że w niniejszej sprawie zachodzi taki właśnie przypadek - chodzi o sprzeczność z postanowieniami § 45 Planu Miejscowego. Po trzecie, Sąd nie podziela stanowiska Opinii prawnej w sprawie znaczenia dla sprawy treści § 44 Planu Miejscowego. Zdaniem Sądu, przepis ten ma istotne znaczenie w wykładni § 45 Planu Miejscowego (kwestia ta była już omawiana wyżej i nie zachodzi potrzeba powtarzania argumentacji w tej kwestii). Po czwarte, Sąd analizował wyżej również zagadnienie definicji "urządzeń infrastruktury technicznej" na gruncie postanowień Planu Miejscowego i również w tej kwestii Sąd nie podziela poglądu Opinii prawnej, jakoby studnie głębinowe służące do przemysłowego poboru wody w ramach przedsiębiorstwa Spółki miały pełnić funkcję uzupełniającą wobec rolniczego przeznaczenia terenu. Po piąte, bez znaczenia dla sprawy są obszerne rozważania Opinii prawnej na temat znaczenia pisma Wójta z [...] grudnia 2010 r., w którym stwierdzono niezgodność przedmiotowego pozwolenia z Planem Miejscowym (s. 6 - 10 Opinii). Otóż organy nie stwierdziły, że jest to jedyna podstawa uznania sprzeczności z Planem Miejscowym. Stanowisko Wójta było tylko jednym z dowodów w sprawie i nie było oczywiście wiążące. Nie oznacza to jednak że dowód ten pozbawiony był znaczenia w procesie wykładni postanowień planu (była to sui generis wykładnia autentyczna Planu Miejscowego). W każdym razie nie można tu mówić o rażącym naruszeniu prawa, zwłaszcza jeżeli uwzględni się następujący pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 26 marca 2014 r., II OSK 2595/12: "Trafnie przy tym skonstatował Sąd pierwszej instancji, że skoro zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organ wykonawczy gminy prowadzi całą procedurę planistyczną, to jest on właściwym i odpowiednim organem poświadczającym zgodność pozwolenia wodnoprawnego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego". Jeżeli chodzi o naruszenie prawa procesowego, to jak wskazano wyżej, wady określone w art. 156 § 1 k.p.a. dotyczą przed wszystkim zagadnień matrialnoprawnych. Niezależnie od tego zdaniem Sądu nie można w niniejszej sprawie mówić o rażącym naruszeniu zasady zaufania przez Dyrektora RZGW (art. 8 k.p.a.). Z zasady zaufania nie wynika w szczególności, że Dyrektor RZGW mógł wydać decyzję niezgodną w jego opinii z art. 125 pkt 2 Prawa wodnego. Innymi słowy, zasada zaufania nie dezaktualizuje zasady legalizmu (art. 6 k.p.a.). Jeżeli chodzi o zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. (zasada czynnego udziału strony w postępowaniu), to odwołać należy się do wcześniejszych wywodów niniejszego uzasadnienia, gdzie przyjęto, że podstawy stwierdzenia nieważności nie mogą stanowić okoliczności uzasadniające wznowienie postępowania, w tym okoliczności wskazane w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Skoro zatem nawet zupełne pozbawienie strony możności działania w sprawie nie może być kwalifikowane jako przesłanka nieważności, to tym bardziej zarzucane w Opinii prawnej ograniczenie zasady czynnego udziału w postępowaniu nie może uzasadniać postulowanego rozstrzygnięcia (a maiori ad minus). Reasumując, w ocenie Sądu argumenty podniesione w Opinii prawnej nie przemawiają na rzecz tezy, że decyzja Dyrektora RZGW z [...] kwietnia 2015 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
IV.7. Sąd nie stwierdził z urzędu innych uchybień niż wskazane w skardze, które uzasadniałyby wyeliminowanie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego. Raz jeszcze wypada podkreślić, że Sąd w niniejszym postępowaniu nie kontrolował w pełnym zakresie zgodności z prawem opisanej wyżej decyzji Dyrektora RZGW z [...] kwietnia 2015 r. (temu służy kontrola sądowa decyzji wydanych w postepowaniu zwykłym - na gruncie niniejszej sprawy taka kontrola została uruchomiona przez Spółkę przed WSA w Krakowie w sprawie II SA/Kr 673/15), a jedynie oceniał legalność odmowy stwierdzenia nieważności tej decyzji przez Prezesa KZGW
V. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.