Sprawa ze skargi na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Tezy

1. Z uwagi na cel postępowania nadzorczego (tj. zbadanie, czy decyzja ostateczna nie jest obarczona jedną z ciężkich wad uzasadniających stwierdzenie jej nieważności) organ winien prowadzić takie postępowanie i wydać decyzję merytoryczną również w sytuacji, gdy umorzenia postępowania nadzorczego domaga się strona, na wniosek której postępowanie to zostało wszczęte.

2. Z wad uzasadniających stwierdzenie nieważności decyzji z uwagi na rażące naruszenia prawa nie można a limine wykluczać błędów w subsumpcji. Rzecz jednak w tym, że sytuacja taka będzie miała miejsce tylko wówczas, gdy w świetle wykładni prawa (w tym prawa miejscowego) przyjętej przez organ oraz w świetle ustalonego przez ten organ stanu faktycznego, sam akt stosowania prawa musi być oceniony - bez potrzeby dokonywania pogłębionej analizy prawnej - jako oczywiście nieprawidłowy.

3. Podstawową cechą infrastruktury technicznej jest to, że nie może ona istnieć sama dla siebie, pełni ona bowiem funkcje usługowe (służebne) dla danego terenu.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Rząsa (spr.) Sędziowie sędzia WSA Piotr Korzeniowski sędzia WSA Łukasz Krzycki Protokolant ref. Bartłomiej Grzybowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi "Z." S.A. z siedzibą w C. na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6090 Budownictwo wodne, pozwolenie wodnoprawne
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Środowiska
Uzasadnienie strona 1/11

I. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej (dalej również: "Prezes KZGW" lub "organ") z [...] grudnia 2015 r., znak: [...] (dalej również: "zaskarżona decyzja"). Decyzją tą Prezes KZGW, po rozpoznaniu wniosku "Z." S.A. z siedzibą w C. (dalej także "skarżąca" lub "Spółka") o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z [...] lipca 2015 r., znak: [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. (dalej również: "Dyrektor RZGW") z [...] kwietnia 2015 r., znak: [...], utrzymał w mocy własną decyzję z [...] lipca 2015 r.

II. Zaskarżona decyzja została oparta na następujących ustaleniach faktycznych i ocenach prawnych.

II.1. Starosta Z. (dalej również: "Starosta") decyzją z [...] marca 2011 r., znak: [...] udzielił Spółce pozwolenia wodnoprawnego na pobór wód podziemnych ze studni [...],[...] z utworów trzeciorzędowych oraz ze studni [...],[...] z utworów czwartorzędowych w miejscowości J. oraz na wykonanie urządzeń służących do poboru wód podziemnych, tj. 4 studni o głębokości odpowiednio [...] m, [...] m, [...] m, [...] m, obudowanych konstrukcją żelbetowo-murowaną. Jako podstawę prawną decyzji Starosta wskazał art. 37 ust. 1, art. 122 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 ustawy z 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz.U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 ze zm. - dalej również "Prawo wodne").

II.2. Odwołanie od powyższej decyzji wywiedli J. B. oraz R. B., G. K., M. D., W. B., M. B., J. J., M. G., E. G., U. W., M.W., H. L., B. P., K. P., A. B., M. B., A. B., M. H., A. H., J. B., S.B..

II.3. Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. decyzją z [...] września 2011 r. znak: [...], uchylił zaskarżoną decyzję Starosty Z. o z [...] marca 2011 r. w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Powodem takiego rozstrzygnięcia Dyrektora RZGW było ustalenie, że decyzja Starosty została skierowana do osoby nieżyjącej.

II.4. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie po rozpoznaniu skarg R.B. i "Z. SA z siedzibą w C. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. z [...] września 2011 r. wyrokiem z 12 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 1739/11 uchylił zaskarżoną decyzję.

II.5. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 16 grudnia 2014 r., sygn. akt II OSK 2957/12, oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. od w/w wyroku WSA w Krakowie.

II.6. Ponownie rozpoznając sprawę Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. decyzją z [...] kwietnia 2015 r., znak: [...], uchylił decyzję Starosty Z. z [...] marca 2011 r. i odmówił udzielenia skarżącej pozwolenia wodnoprawnego na szczególne korzystanie z wód obejmujące pobór wody podziemnej z utworów trzeciorzędowych i czwartorzędowych, a także na wykonanie urządzeń wodnych, tj. studni służących do poboru wody z utworów trzeciorzędowych i czwartorzędowych ([...],[...],[...],[...]). W uzasadnieniu wskazał, że na terenie objętym inwestycją, tj. działkach nr [...],[...],[...],[...], położonych w miejscowości J., obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy J. (tj. uchwała Rady Gminy J. Nr [...] z dnia [...] lipca 2005 roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy J. - Dz. Urz. Woj. [...]. z [...] roku, Nr [...], poz. [...]; dalej również: "Uchwała" lub "Plan Miejscowy"). W myśl art. 126 pkt 1 Prawa wodnego, odmawia się wydania pozwolenia wodnoprawnego, jeżeli projektowany sposób korzystania z wody narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 125 pkt 2 Prawa wodnego stanowi, iż pozwolenie wodnoprawne nie może naruszać ustaleń tego planu. Przedmiotowe działki znajdują się w terenach o symbolu A.2Rp "Teren rolny bez prawa zabudowy". W myśl § 45 ust. 2 pkt 1 Uchwały: "Dla terenów oznaczonych na rysunku planu symbolem identyfikacyjnym A.2RP, A. 1RP: 1) obowiązują ustalenia zawarte w ust.1". W § 45 ust. 1 tej uchwały wskazano, iż dla terenów tych ustala się: 1) przeznaczenie podstawowe - tereny rolnicze, 2) przeznaczenie uzupełniające - zieleń śródpolna i leśna, ścieżki, drogi, parkingi, drogi dojazdowe do pól, urządzenia infrastruktury technicznej". Przeznaczenie podstawowe to przeznaczenie ustalone w Planie Miejscowym, które powinno dominować na terenie wyznaczonym liniami rozgraniczającymi (§ 3 pkt 2 Uchwały), a przeznaczenie uzupełniające to przeznaczenie inne niż podstawowe, które uzupełnia bądź wzbogaca przeznaczenie podstawowe (§ 3 pkt 3 Uchwały). Wykonanie przedmiotowej inwestycji mogłyby być możliwe jedynie w ramach przeznaczenia uzupełniającego. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę, że wykonanie urządzeń do poboru wody oraz pobór wód podziemnych do produkcji naturalnych wód źródlanych i napojów nie uzupełnia, ani nie wzbogaca przeznaczenia podstawowego (rolnego), inwestycja pozostaje w sprzeczności z ustaleniami Planu Miejscowego. Należy również zaznaczyć, iż zgodnie z § 44 pkt 2 Uchwały dla terenów oznaczonych symbolem A.1W, I.1.W przewidziano studnie głębinowe jako przeznaczenie dopuszczalne. Zatem, skoro plan przewidział posadowienie studni dla w/w terenów, to tym samym uznał to za niedopuszczalne na innych obszarach, w tym na terenie A 2Rp. Poza tym, należy wskazać na stanowisko Wójta Gminy J. zawarte w piśmie z [...] grudnia 2010 r., znak: [...], w którym stwierdzono jednoznacznie, iż przedmiotowa inwestycja jest sprzeczna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stanowisko to należy uznać za nadal aktualne, gdyż nie zostały wprowadzone żadne zmiany planu w tym zakresie. W wyroku WSA w Krakowie z 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/Kr 463/12, wskazano, iż: "W pierwszej kolejności trzeba stwierdzić, że stanowisko wójta gminy na obszarze której obowiązują ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest wystarczające do ustalenia czy planowane urządzenie wodnoprawne i sposób korzystania z wody pozostają w zgodności z tym planem. Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, to właśnie wójt (burmistrz, prezydent) jest organem prowadzącym całą procedurę planistyczną aż do momentu przekazania Radzie Gminy projektu uchwały w sprawie przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jest zatem właściwym i odpowiednim organem do wydania swego rodzaju "zaświadczenia" co do zgodności pozwolenia wodnoprawnego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego". Ponadto w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 marca 2014 r., sygn. akt II OSK 2595/12, stwierdzono, że: "Trafnie przy tym skonstatował Sąd pierwszej instancji, że skoro zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organ wykonawczy gminy prowadzi całą procedurę planistyczną, to jest on właściwym i odpowiednim organem poświadczającym zgodność pozwolenia wodnoprawne go z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego". Wobec powyższego, należy odmówić udzielenia pozwolenia wodnoprawnego. Stanowisko przedstawione przez Spółkę, wywodzące zgodność z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego, należy uznać za bezzasadne. Po pierwsze, opiera się ono na niewłaściwej interpretacji ustaleń planu. Po drugie, pozostaje w sprzeczności ze stanowiskiem Wójta Gminy J.. Należy dodać, iż stanowisko Wójta Gminy J. zawiera wszechstronne uzasadnienie, które zawarto nie tylko w piśmie z dnia [...] grudnia 2010 roku, znak: [...], ale również w decyzji Wójta Gminy J. z [...] kwietnia 2011 r., znak: [...] o uchyleniu ostatecznej decyzji stwierdzającej brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Zatem, stanowisko Organu Gminy nie ma charakteru arbitralnego.

Strona 1/11
Inne orzeczenia o symbolu:
6090 Budownictwo wodne, pozwolenie wodnoprawne
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Środowiska