IV SA/Wa 338/06
Nie jest zasadny zarzut, że przepisy nie zezwalają na ustalenie zasad zagospodarowania jednej działki dwoma inwestycjami o zupełnie innym przeznaczeniu użytkowym. Zgodnie bowiem z art. 56 u. p. z. p. nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Organ w takim przypadku, po wniesieniu kompletnego wniosku inwestora, jest zobligowany do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Taka sytuacja występuje w niniejszej sprawie, ponieważ zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Nie ma przy tym znaczenia, czy w stosunku do danej działki już wcześniej wydano decyzję o ustaleniu warunków zabudowy lub pozwolenie na budowę. Decyzja o ustaleniu warunków zabudowy, jak i decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie rodzą bowiem praw do gruntu i mogą być wydawane niezależnie od innych decyzji wydanych już dla danego terenu.
Nie można zgodzić się także z zarzutem, jakoby organ - w związku z prowadzeniem prac planistycznych dotyczących m. in. obszaru, którego dotyczy zaskarżona decyzja - miał obowiązek zawieszenia postępowania w sprawie o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego na podstawie art. 58 ust. 1 u. p. z. p. Chociaż przepis powyższy nie określa wyraźnie podstaw zawieszenia postępowania w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, to jednak z jego treści można natomiast wywnioskować, iż przeszkodą wstrzymującą postępowanie w sprawie ustalenia lokalizacji celu publicznego będzie podjęcie (bądź zamiar podjęcia) i prowadzenie prac nad planem miejscowym mającym objąć obszar, na którym ma być realizowana inwestycja, której ustalenie lokalizacji jest przedmiotem postępowania. Użyty w art. 58 ust. 1 u. p. z. p. zwrot "można zawiesić" wskazuje na możliwość, a nie obowiązek zawieszenia postępowania. Kwestia ta pozostawiona jest swobodnemu, choć nie dowolnemu, uznaniu administracyjnemu organu, wynikającemu z rozważenia wszystkich okoliczności sprawy. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu organ nie naruszył granic uznania administracyjnego.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), oddalił skargę.