Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Sędziowie sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, sędzia WSA Piotr Korzeniowski, Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Iwaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. z siedzibą w M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej E. Sp. z o.o. z siedzibą w M. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C., po rozpoznaniu wniosku [...] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] kwietnia 2015 roku, znak: [...], stwierdzającą nieważność decyzji Starosty P. z dnia [...] stycznia 2015 roku, znak: [...], o wydaniu [...] spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M., zezwolenia na przetwarzanie odpadów o kodzie 19 08 05 (ustabilizowane komunalne osady ściekowe), w P. działając na podstawie art. 138 §1 pkt 1 k.p.a, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu przedstawiając stan faktyczny i prany sprawy organ wskazał, że postępowanie nieważnościowe w niniejszej sprawie zostało wszczęte z urzędu. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w wyniku przeprowadzonego postępowania orzekło o stwierdzeniu nieważności decyzji Starosty P. z dnia [...] stycznia 2015 roku, znak: [...]. W uzasadnieniu tego stanowiska organ odwołał się do przepisów art. 3 ust. 1 pkt 21, art. 42 ust. 2 i ust. 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 roku o odpadach (Dz. U. z 2013 roku poz. 21 ze zm.), art. 72 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 roku o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2013 roku poz. 1235 ze zm.) - powoływana dalej jako ustawa, § 3 ust. 1 pkt 80 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397) - powoływanego dalej jako rozporządzenie.
W ocenie w/w organu z powołanych przepisów wynika, że instalacje związane z przetwarzaniem odpadów, innych niż wymienione § 2 ust. 1 pkt 41 - 47 rozporządzenia, polegającym na ich odzysku, zalicza się do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a w konsekwencji dla takiego przedsięwzięcia wymagane jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Następnie przytoczono art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 roku poz. 1232 ze zm.) zawierającym definicję instalacji.
Kolegium nie zgodziło się z argumentacją strony - [...] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej także spółka, skarżąca), że przetwarzanie odpadów przez spółkę będzie odbywać się nie w instalacji a w urządzeniu technicznym, wobec tego nie ma do niej zastosowania wymóg załączenia do wniosku decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa wart. 71 ustawy.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. zważyło, że z akt sprawy wynika, iż działalność polegająca na przetwarzaniu odpadów objęta wnioskiem spółki, z dnia [...] stycznia 2015 roku, ma być wykonywana w ściśle określonym miejscu - wewnątrz budynku usytuowanego na działce położonej w P. przy ul. [...], oznaczonej numerem geodezyjnym [...]. Zatem treść wniosku wskazuje, iż jest to stacjonarne urządzenie techniczne, a o jego niestacjonarności nie świadczy okoliczność, że nie będzie ono trwale związane z gruntem, gdyż posiada koła i może być przemieszczane. Takie przemieszczenie, zdaniem organu jest możliwe - jak wynika z decyzji Starosty P., tylko w obrębie hali budynku na przedmiotowej działce. Jednocześnie Kolegium podzieliło argumentację zawartą w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 16 września 2014 roku, sygn. akt. II SA/Wr 474/14 (LEX Nr 1571798), że z art. 42 ust. 2 pkt 4 ustawy o odpadach wynika obowiązek określenia w zezwoleniu miejsca przetwarzania odpadów, zaś z art. 43 ust. 2 tej ustawy wynika, że ustawodawca dopuszcza przetwarzania odpadów w określonym miejscu, a więc zakłada stacjonarność tej działalności.