- odpad o kodzie 08 01 11 *- Odpady farb i lakierów zawierających rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne w ilości 11 Mg,
- odpad o kodzie 08 01 13*- Szlamy z usuwania farb i lakierów zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, w ilości 9 Mg,
- odpad o kodzie 15 02 02* - Sorbenty, materiały filtracyjne (w tym filtry olejowe nieujęte w innych grupach), tkaniny do wycierania (np. szmaty, ścierki) i ubrania ochronne zanieczyszczone substancjami niebezpiecznymi (np. PCB), w ilości 3 Mg.
Na terenie zakładu stwierdzono również magazynowanie odpadów niebezpiecznych wzdłuż betonowego ogrodzenia od północnej strony terenu zakładu, poza wskazanymi w decyzji miejscami. Dotyczyło to odpadów o kodach:
- 08 03 14* - Szlamy farb drukarskich zawierające substancje niebezpieczne,
- 15 02 02* - Sorbenty, materiały filtracyjne (w tym filtry olejowe nieujęte w innych grupach), tkaniny do wycierania (np. szmaty, ścierki) i ubrania ochronne zanieczyszczone substancjami niebezpiecznymi (np. PCB),
- 13 02 05* - Mineralne oleje silnikowe, przekładniowe i smarowe niezawierające związków chlorowcoorganicznych, bez ustalenia ich ilości.
Biorąc pod uwagę, że niezgodnie z posiadanym zezwoleniem skarżąca magazynowała więcej niż 23 Mg odpadów niebezpiecznych, to ocena organu, że jest to duża ilość jest prawidłowa. Ponieważ organ nie ustalił jak długo trwało naruszenie zezwolenia w tym zakresie, nie wziął pod uwagę przy ustalaniu wysokości administracyjnej kary pieniężnej okresu trwania naruszenia. Zatem zarzut w tym zakresie jest nieuzasadniony, organ działał zgodnie z dyspozycją art. 81a k.p.a.
Odnosząc się natomiast do pozostałych zarzutów podniesionych w skardze Sąd uznając je za niezasadne i wskazuje, że w toku kontroli dokonano wizji, w czasie której bezsprzecznie ustalono, że stan ogrodzenia (pochylona siatka) nie zabezpiecza Zakładu przed dostępem osób postronnych i zwierząt. Zatem niecelowe było przeprowadzenie ponownych oględzin Zakładu i jego systemu dozoru i monitoringu, skoro stwierdzone uchybienie w czasie kontroli i tak musi być zakwalifikowane jako naruszające zapis pkt. II.6.2 decyzji Marszałka Województwa [...] z [...] stycznia 2016 r.
Z kolei uchybienie art. 10 § 1 k.p.a. może stanowić podstawę uchylenia decyzji jedynie wówczas, gdy wykaże się, że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Innymi słowy, strona musi wykazać, że gdyby do takiego uchybienia nie doszło, wynik sprawy byłby odmienny. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie zaistniała.
Wobec powyższego w ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania zasadności zarzutów podniesionych przez skarżącą w skardze. Wbrew podniesionym zarzutom organ w zaskarżonej decyzji nie naruszył przepisów postępowania i przepisów prawa materialnego wskazanych w skardze.
Z tych wszystkich względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.