Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Miron, asesor WSA Marian Wolanin, Protokolant Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2008 r. sprawy ze skargi Z. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji - oddala skargę -
Decyzją z dnia (...) kwietnia 2005 roku, Nr (...) (...) Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w B.:
1. określił wielkość stwierdzonego przekroczenia w postaci pyłu w ilości 18,799 kg/h,
2. wymierzył karę biegnącą w wysokości 50,76 zł za przekroczenie ilości substancji dopuszczalnych do wprowadzania do powietrza przez emitor
- kocioł (...) elektrociepłowni Kompleksu Energetycznego określonych ostateczną decyzją z dnia (...) lutego 2000 roku, znak (...)
3. określił termin rozpoczęcia naliczania kary na dzień 25 listopada 2004 roku, godzina 15.00.
Decyzją z dnia (...) czerwca 2005 roku, Nr (...) Główny Inspektor Ochrony Środowiska utrzymał w mocy decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia (...) kwietnia 2005 roku.
Pismem z dnia (...) maja 2007 roku Spółka Akcyjna A. wystąpiła do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z wnioskiem o stwierdzenie nieważności wymienionych wyżej decyzji.
W uzasadnieniu wniosku Spółka podniosła zarzut, że kara biegnąca wymierzona została za aerozol, podczas gdy z treści pisma Dyrektora Departamentu Instrumentów Ochrony Środowiska Ministerstwa Środowiska z dnia (...) lipca 2005 roku - (...) wynika, że aerozol są to cząstki rozproszone w środowisku gazowym, natomiast zanieczyszczenia pyłowe to wyłącznie cząstki stałe. Aerozol nie jest więc pyłem. Potraktowanie aerozolu jako pyłu stanowi rażące naruszenie art. 298 ust. 1 pkt 1 Prawa ochrony środowiska.
Nadto zdaniem Spółki w okresie kiedy dokonywano pomiarów emisji z kotła (...) w elektrociepłowni pracowały także trzy inne emitory z procesów energetycznego spalania paliw. Dwa z nich oraz emitor stanowią źródła oddane do użytku przed dniem 29 marca 1990 roku. W tej sytuacji stwierdzenie czy wielkości emisji są dotrzymywane wymagało, zdaniem Spółki, ustalenia rzeczywistej wielkości emisji pyłu z wymienionych pracujących źródeł czego podczas kontroli nie uczyniono. Konieczność takiego działania wynika z przepisów rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. Nr 163, poz. 1584).
sygn. akt IV SA/Wa 2608/07
Stwierdzenie przekroczenia dopuszczalnej ilości pyłów zdaniem Spółki dokonane zostało na zasadzie domniemania.
Decyzją z dnia (...) sierpnia 2007 roku, Nr (...) Główny Inspektor Ochrony Środowiska odmówił stwierdzenia nieważności decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia (...) kwietnia 2005 roku.
W uzasadnieniu decyzji Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdził, że zarzut naruszenia art. 298 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska jest bezzasadny. Spółka kwestionuje bowiem prawidłowość przyjętego stanu faktycznego. Rozbieżności w ustaleniach faktycznych nie stanowią podstawy do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa. Strona postępowania nie wnosząc skargi na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia (...) czerwca 2005 roku uznała ustalony stan faktyczny za prawidłowy.