Sprawa ze skargi na postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska w przedmiocie zobowiązania do zagospodarowania odpadów
Uzasadnienie strona 9/9

Mając powyższe na względzie wskazać należy, że w kategorii odpadów nie mogą być traktowane jedynie przedmioty, które posiadacz uważa za zbędne i których chciałby się wyzbyć, ale także te podlegające powtórnemu gospodarczemu wykorzystaniu i mogące być w związku z tym przedmiotem transakcji handlowej - co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Biorąc to pod uwagę należy stwierdzić, że brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń organu orzekającego, które doprowadziły do stwierdzenia, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z 9 grudnia 2014 r. w sprawie katalogu odpadów, jak i rozporządzenia Nr 1013/2006 w sprawie przemieszczania odpadów, będące przedmiotem transportu części samochodowe w postaci alternatorów i rozruszników, zdemontowane z pojazdów zakwalifikowane zostały jako odpady pod kodem 16 01 22 - inne niewymienione elementy.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, w przypadku stwierdzenia nielegalnego międzynarodowego przemieszczania odpadów albo na podstawie powiadomienia o nielegalnym międzynarodowym przemieszczaniu odpadów otrzymanego w trybie art. 24 ust. 1 rozporządzenia Nr 1013/2006 - Główny Inspektor Ochrony Środowiska wszczyna z urzędu postępowanie administracyjne i wzywa odbiorcę odpadów - jeżeli za nielegalne międzynarodowe przemieszczanie odpadów odpowiedzialność ponosi odbiorca odpadów - w drodze postanowienia, do zastosowania procedur określonych w art. 24 ww. rozporządzenia, określając termin realizacji działań wynikających z tych procedur, nie dłuższy niż 30 dni. Stosownie zaś do art. 24 ust. 3 rozporządzenia Nr 1013/2006 w sprawie przemieszczenia odpadów, jeżeli odpowiedzialność za nielegalne przemieszczanie ponosi odbiorca, właściwy organ miejsca przeznaczenia zapewnia, że przedmiotowe odpady zostaną poddane odzyskowi lub unieszkodliwianiu w sposób racjonalny ekologicznie: przez odbiorcę lub, jeżeli jest to niewykonalne, przez właściwy organ albo osobę fizyczną lub prawną działającą w jego imieniu. Powyższy obowiązek odzysku lub unieszkodliwienia jest realizowany w terminie 30 dni od dnia, w którym zainteresowany właściwy organ miejsca przeznaczenia dowiedział się lub został powiadomiony na piśmie przez właściwe organy miejsca wysyłki lub tranzytu o nielegalnym przemieszczaniu i przyczynach jego zaistnienia lub w innym terminie uzgodnionym przez zainteresowane właściwe organy. Podstawą powyższego zgłoszenia mogą być informacje przekazane właściwym organom wysyłki lub tranzytu między innymi przez inne właściwe organy.

W myśl zaś art. art. 2 pkt 14 rozporządzenia nr 1013/2006, "odbiorca" oznacza każdą osobę lub przedsiębiorstwo podlegające jurysdykcji państwa przeznaczenia, do których odpady są przesyłane w celu ich odzysku lub unieszkodliwienia. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy skarżąca Spółka jest podmiotem odbierającym odpady z Holandii wbrew zakazowi, stając się podmiotem odpowiedzialnym za ich nielegalne międzynarodowe przemieszczanie.

Dowody zebrane w toku postępowania przez organ w niniejszej sprawie były wystarczające do kwalifikacji ww. części samochodowych jako odpadów, co wykazano wyżej. Zdaniem Sądu, organ ocenił całość materiału dowodowego w sposób prawidłowy. Dokumentacja fotograficzna potwierdza, że w momencie kontroli transportu części samochodowe umieszczone zostały w koszach metalowych i pudłach kartonowych bez sortowania i oczyszczenia, wymieszane i ze śladami korozji, a ich stan techniczny oraz ww. sposób załadunku wskazywał, że są to odpady. Bezsprzecznie też przewożone alternatory i rozruszniki nie były sprawne, nie nadawały się do użytku zgodnie z ich przeznaczeniem z powodu zużycia. Powyższe argumenty wskazują, że organ przeprowadził postępowanie prawidłowo, a tym samym nie doszło do naruszenia przepisów formułujących zasady postępowania dowodowego. Niezasadny jest zatem zarzut naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 kpa, a w konsekwencji przepisów prawa materialnego.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 ustawy ppsa, należało oddalić skargę w zakresie dotyczącym zagospodarowania odpadów o kodzie 16 01 22 w postaci zużytych alternatorów i rozruszników.

Zasadna okazała się natomiast skarga zarzucająca naruszenie art. 144 i art. 138 § 1 pkt 1 kpa poprzez utrzymanie w mocy postanowienia organu pierwszej instancji w zakresie dotyczącym zagospodarowania odpadów o kodzie 15 01 01 w postaci makulatury.

Wskazać należy, że przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują wprost wniesienia zażalenia tylko od części postanowienia pierwszoinstancyjnego. Jednakże w przypadku, gdy w jednym postanowieniu da się wyodrębnić niejako poszczególne rozstrzygnięcia, które mogłyby stanowić w rzeczywistości niejako odrębne jego części, to wtedy prawem strony jest zaskarżyć takie postanowienie tylko w wyodrębnionej części. W takiej sytuacji postanowienie w pozostałej części (niezaskarżonej) staje się prawomocne z datą upływu terminu do wniesienia zażalenia i jako takie funkcjonuje w obrocie prawnym.

Jeżeli zatem strona wnosząca zażalenie jednoznacznie nie ogranicza swego żądania, to niewątpliwie należy przyjąć, że zaskarża ona postanowienie pierwszoinstancyjne w całości. Wówczas organ odwoławczy powinien ponownie rozpatrzyć całą sprawę administracyjną, która stanowiła przedmiot rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji. Natomiast w przypadku, gdy strona jednoznacznie w zażaleniu wskazuje, że zaskarża postanowienie

Strona 9/9
Inne orzeczenia o symbolu:
6135 Odpady
Inne orzeczenia z hasłem:
Odpady
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Ochrony Środowiska