Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński (spr.), Sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Sędzia WSA Teresa Zyglewska, Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2013 r. sprawy ze skargi T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązań z tytułu opłaty za brak sieci za 2006 r. - oddala skargę -
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. (Nr [...]) Główny Inspektor Ochrony Środowiska (dalej także: GIOŚ), wydaną na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202, ze zm.; dalej: ustawa o recyklingu), określił zobowiązanie T. Sp. z o.o. (dalej: T., skarżąca) za rok 2006 w wysokości 14 912 500,00 zł dokonując obliczenia należnej opłaty na podstawie art. 14 ust. 2-4 ustawy o recyklingu w pierwotnym brzmieniu.
W uzasadnieniu decyzji GIOŚ wskazał między innymi, że T. naruszyła obowiązek zapewnienia sieci zbierania pojazdów wynikający z art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu. Brak utworzenia sieci zgodnie tym przepisem został stwierdzony przez GIOŚ na podstawie badań przeprowadzonych przy wykorzystaniu systemu informatycznego "Rejestr Podmiotów Wprowadzających Pojazdy RWPinfo".
W pierwszym badaniu GIOŚ stwierdził, że pokrycie siecią na podstawie umów zgłoszonych przez T. i przy wykluczeniu z analizy niezamieszkałych obszarów kraju wynosiło 95,53% terytorium kraju na dzień 1 stycznia 2006 r., osiągnęło poziom 99,42% w dniu 4 września 2006 r., a ostatecznie poziom 99,64% na dzień 29 grudnia 2006 r.
W drugim badaniu GIOŚ wykluczył z analizy część umów zawartych przez T. z zewnętrznymi przedsiębiorcami prowadzącymi stacje demontażu, które uznał za nieaktualne, oraz część umów zawartych ze stacjami demontażu nie bezpośrednio przez skarżącą, ale w sposób "kaskadowy" przez współpracujący z nią podmiot gospodarczy. Organ administracji publicznej nie kwestionował prawidłowości zawarcia umowy przez T. ze współpracującym podmiotem "oferującym sieć", który jednocześnie sam stanowił stację demontażu. GIOŚ dokonał kwalifikacji tej umowy oraz umów zawieranych przez ten podmiot z innymi stacjami demontażu z punktu widzenia wywiązania się samej T. z obowiązku zapewnienia sieci wynikającego z art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu. Umów tych, zdaniem organu, nie można uznać za zawarte w imieniu skarżącej, dlatego nie spełniały definicji art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu. Po wykluczeniu z analizy wskazanych umów GIOŚ stwierdził, że prawidłowe pokrycie siecią wyniosło 67,79% terytorium kraju na dzień 1 stycznia 2006 r., poziom 85,95% na dzień 4 grudnia 2006 r., i poziom 86,77% na dzień 27 grudnia 2006 r.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. (Nr [...]), wydaną na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o recyklingu, Główny Inspektor Ochrony Środowiska utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] kwietnia 2009 r. określającą wysokość zobowiązania T. za 2006 r.
W uzasadnieniu decyzji GIOŚ wskazał między innymi, że nie podzielił podniesionego przez T. zarzutu naruszenia art. 5 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. Urz. WE L 269 z 21.10.2000 r., s. 34; dalej: Dyrektywa 2000/53/WE) przez zaniechanie jej bezpośredniego zastosowania. Organ administracji publicznej nie uwzględnił również zarzutu, że nieprawidłowe zastosowanie art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu narusza art. 2 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 32 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także art. 5 ust. 1 i 4 TWE. Zdaniem GIOŚ, żaden organ administracji publicznej nie może samodzielnie dokonywać oceny zgodności aktów normatywnych z Konstytucją. Przepisy ustawy o recyklingu obowiązują i nie utraciły mocy obowiązującej na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji, zatem zgodnie z art. 87 Konstytucji stanowią źródło prawa powszechnie obowiązującego. Na ich podstawie GIOŚ musiał wydać decyzję, w której określił wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci za 2006 r.