Dnia 3 kwietnia 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Kaja Angerman Sędzia WSA Alina Balicka po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 kwietnia 2017 roku w trybie uproszczonym sprawy ze skargi Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" z siedzibą w [...] na postanowienie Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia [...] maja 2016 roku numer [...] w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości oddala skargę.
Własnościowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]" w [...] (dalej: "skarżąca") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z [...] maja 2016r. uchylające własne postanowienie z [...] grudnia 2015 r. i uzgadniające projekt decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości. Stan sprawy przedstawia się następująco: Prezydent Miasta [...] wystąpił do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej o uzgodnienie - w trybie art. 124 ust. 1 b ustawy o gospodarce nieruchomościami - projektu decyzji o ograniczeniu sposobu korzystania z części nieruchomości przez udzielenie wnioskodawcy [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] zezwolenia na budowę kabla energetycznego zasilającego stację bazową telefonii komórkowej [...], projektowaną w [...] przy ul. [...] na kratownicowym słupie energetycznym. Kabel ten umieszczony zostanie na części nieruchomości, w okresie jednego dnia roboczego, a roboty budowlane będą polegały na wykonaniu wykopu o głębokości [...] m i długości [...] m w pasie zieleni oraz ułożeniu w tak wykonanym wykopie kabla energetycznego; zobowiązanie inwestora do przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego niezwłocznie po zakończeniu robót budowlanych, a jeżeli byłoby to niemożliwe albo powodowałoby nadmierne trudności lub koszty, to Inwestor będzie zobowiązany do zapłaty odszkodowania; zobowiązanie właściciela nieruchomości do każdorazowego udostępniania nieruchomości w celu wykonania czynności związanych z konserwacją oraz usuwaniem awarii ciągów przewodowych i urządzeń znajdujących się na nieruchomości, a będących własnością [...]. Zatem przedmiotem postępowania przed Prezydentem jest wydanie wyżej opisanej decyzji w celu umieszczenia na niej obiektów i urządzeń infrastruktury komunikacyjnej, a inwestycja związana jest z realizacją celu publicznego. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej postanowieniem z [...] grudnia 2015 r. umorzył postępowanie w sprawie uzgodnienia projektu decyzji Prezydenta Miasta [...] ograniczającej sposób korzystania z części nieruchomości gruntowej, oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, położonej w [...], przez udzielenie [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] zezwolenia na umieszczenie na nieruchomości kabla zasilającego stację bazową telefonii komórkowej [...], której instalacja projektowana jest w [...] przy ul. [...] na kratownicowym słupie energetycznym. [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej postanowieniem z [...] maja 2016 r. uchylił postanowienie z [...] grudnia 2015 r. i uzgodnił projekt decyzji Prezydenta Miasta [...] ograniczającej sposób korzystania z części nieruchomości gruntowej, stanowiącej własność Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" z siedzibą w [...], oznaczonej jako działka nr [...] o powierzchni [...] ha, położonej w [...], przez udzielenie [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] zezwolenia na umieszczenie na nieruchomości kabla zasilającego stację bazową telefonii komórkowej [...], której instalacja projektowana jest w [...] przy ul. [...] na kratownicowym słupie energetycznym. W uzasadnieniu postanowienia organ podał, że Prezydent Miasta [...] - na podstawie art. 124 ust. 1b ustawy o gospodarce nieruchomościami - przekazał do uzgodnienia Prezesowi wyżej opisany projekt decyzji. Przepis art. 124 ust. 1 u.g.n. stanowi, iż "Starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, może ograniczyć, w drodze decyzji, sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego". W świetle zaś art. 124 ust. 1b u.g.n. "W zakresie urządzeń łączności publicznej decyzję w sprawie zezwolenia wydaje się w uzgodnieniu z Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Decyzja ta może być również wydana w przypadku braku planu miejscowego lub gdy decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie jest wymagana". Jak wynika zatem z brzmienia przedstawionego powyżej art. 124 ust. 1b u.g.n., w zakresie urządzeń łączności publicznej decyzję w sprawie zezwolenia (o którym mowa w art. 124 ust. 1 u.g.n.) wydaje się w uzgodnieniu z Prezesem UKE. Przepis ten stanowi także, że decyzja ta może być również wydana w przypadku braku planu miejscowego lub gdy decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie jest wymagana. Jeżeli przepis prawa materialnego uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ, to opinia ta nie może dotyczyć dowolnych spraw związanych z przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz tylko tych aspektów, które wiążą się z zadaniami organu współdziałającego. Jednocześnie organ współdziałający nie może ingerować w przedłożony do uzgodnienia projekt decyzji i zmieniać jego ustaleń. Rolą Prezesa - jako organu uzgadniającego w trybie art. 106 § 1 K.p.a. w związku z art. 124 ust. 1b u.g.n. - było zbadanie przedstawionego przez Prezydenta projektu rozstrzygnięcia w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na niej urządzeń łączności publicznej pod względem jego zgodności z przepisami prawa materialnego z zakresu telekomunikacji. Zatem zakresem uzgodnienia w niniejszej sprawie objęty był projekt rozstrzygnięcia Prezydenta w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z części nieruchomości przez zezwolenie wnioskodawcy na umieszczenie kabla energetycznego w wykopie o głębokości [...] m i długości [...] m w pasie zieleni, przeznaczonego do zasilenia Stacji bazowej telefonii-komórkowej [...], projektowanej na kratownicowym słupie energetycznym posadowionym na sąsiedniej nieruchomości, tj. działce nr [...] obręb [...], położonej przy ul. [...] w [...]. Powyższy przedmiot inwestycji [...] potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym w szczególności wyjaśnienia inwestora ujęte w piśmie z 18 września 2014 r. skierowanym do skarżącej oraz we wniosku inwestora z 11 stycznia 2016 r. skierowanym do Prezesa. Skoro przepisy wskazują obowiązek współdziałania przy wydawaniu decyzji w sprawie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzanie na nieruchomości urządzeń łączności publicznej, to organ wskazał że w myśl art. 4 pkt 18 u.g.n., przez łączność publiczną należy rozumieć infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów Prawa telekomunikacyjnego. Przepis art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. stanowi o obowiązaniu właścicieli, użytkowników wieczystych nieruchomości lub zarządców nieruchomości do udostępniania tych nieruchomości i umożliwienia operatorom umieszczania na nich obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej. Z uwagi jednak na to, że ustawa z dnia 7 maja 2010 nie zawiera definicji pojęcia "obiektów urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej", którym ustawodawca posługuje się w art. 33 ust. 1 tej ustawy, ustalenia co jest przedmiotem niniejszego postępowania należy dokonać w oparciu o rozumienie użytych przez ustawodawcę pojęć przede wszystkim w świetle obowiązujących przepisów prawa z zakresu telekomunikacji (art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 7 maja 2010 r.). Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 8 Prawa telekomunikacyjnego infrastruktura telekomunikacyjna to "urządzenia telekomunikacyjne, oprócz telekomunikacyjnych urządzeń końcowych, oraz w szczególności linie, kanalizacje kablowe, słupy, wieże, maszty, kable, przewody oraz osprzęt, wykorzystywane do zapewnienia telekomunikacji". Z powyższego wynika zatem, że w skład infrastruktury telekomunikacyjnej wchodzić będą zarówno urządzenia telekomunikacyjne, jak też inne elementy wykorzystywane do zapewnienia telekomunikacji. Na uwagę zasługuje bowiem fakt, iż ustawodawca w przywołanym przepisie określił katalog elementów infrastruktury telekomunikacyjnej jako otwarty, posługując się sformułowaniem "w szczególności". Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 46 Prawa telekomunikacyjnego urządzenie telekomunikacyjne to urządzenie elektryczne lub elektroniczne przeznaczone do zapewnienia telekomunikacji. Znamienny jest jednak fakt, że przepisy Prawa telekomunikacyjnego nie definiują samego pojęcia "urządzenie". Odwołując się zatem do rozumienia tego pojęcia na gruncie słownika języka polskiego należy stwierdzić, że pojęcie "urządzenia" rozumiane jest jako mechanizm lub zespół elementów, przyrządów służących do wykonania określonych czynności (Słownik Języka Polskiego, Wydanie VIII, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1993 r.). Pojęcie "urządzenie" oznacza zatem zespół elementów służących określonemu celowi. Za urządzenie infrastruktury telekomunikacyjnej należy postrzegać zatem nie tylko same urządzenia elektryczne lub elektroniczne, ale także funkcjonalnie złączone zespoły tych urządzeń wraz z innymi elementami infrastruktury służące do zapewnienia telekomunikacji. W przypadku stacji bazowej takim elementem, tworzącym razem ze stacją bazową funkcjonalną całość, jest kabel zasilający tę stację. Mając zaś na uwadze wskazany w art. 4 pkt 18 u.g.n. cel, któremu ma służyć infrastruktura telekomunikacyjna, tj. zapewnienie publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych, należy wyjaśnić, iż w myśl postanowienia art. 2 pkt 31 Prawa telekomunikacyjnego przez publicznie dostępną usługę telekomunikacyjną należy rozumieć usługę telekomunikacyjną dostępną dla ogółu użytkowników końcowych. Odwołując się do rodzaju inwestycji planowanej przez wnioskodawcę organ zwrócił uwagę, że stacja bazowa telefonii komórkowej, którą planuje zrealizować inwestor, łącznie z kablem energetycznym ją zasilającym "jest urządzeniem, które spełnia wymogi definicji urządzenia telekomunikacyjnego, zawartej w art. 2 pkt 46 Prawa telekomunikacyjnego. Jest bowiem elementem niezbędnym dla funkcjonowania sieci, bezpośrednio związanym ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych, dostępnych dla ogółu użytkowników, a świadczenie usług w zakresie telefonu komórkowej spełnia kryteria definicji telekomunikacji, określonej w art. 2 pkt 42 Prawa telekomunikacyjnego (wyrok WSA w Łodzi z 10.12.2010 r., II ŚA/Łd 948/10, niepubl.; wyrok WSA w Warszawie z 15.10.2010 r., VI SA/Wa 1160/10, niepubl.); tak T. Grossmann: T. Grossmann, W. Knopkiewicz, J. Sebzda-Załuska, M Szydło, J. Wilczewski "Ustawa wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Komentarz", Wydawnictwa C.H. Beck 2013, s. 221). W świetle powyższego umieszczenie na nieruchomości kabla energetycznego przeznaczonego do zasilenia stacji bazowej telefonii komórkowej [...], projektowanej na kratownicowym słupie energetycznym, usytuowanym na działce nr [...] obręb [...], położonej przy ul. [...] w [...], stanowi realizację inwestycji, o której mowa w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r., tj. umieszczenie na części nieruchomości urządzenia telekomunikacyjnego. Jak wskazano powyżej, kabel zasilający stację bazową telefonii komórkowej tworzy z samą stacją bazową jedną całość techniczno-użytkową i z tego względu winien być w omawianym przypadku kwalifikowany jako stanowiący wraz z tą stacją urządzenie telekomunikacyjne, tj. zespół elementów służących określonemu celowi. Słusznie zatem przyjął Prezydent w projekcie decyzji, iż kabel zasilający nie jest urządzeniem samodzielnym, stanowi bowiem istotny element funkcjonalnie związany ze stacją bazową. Prezydent podkreślił, iż w omawianej sytuacji kabel energetyczny służy tylko stacji bazowej i nie ma możliwości wykorzystania go do innych celów. Prezes UKE podziela powyższe stanowisko, stwierdzając, iż inwestycja polegająca na umieszczeniu na nieruchomości gruntowej kabla energetycznego przeznaczonego do zasilenia stacji bazowej ma odmienny charakter od każdej innej inwestycji polegającej na położeniu kabla energetycznego na danej nieruchomości, tj. kabla (przewodu) służącego do przesyłania energii elektrycznej na potrzeby niezwiązane ż zapewnieniem telekomunikacji. Biorąc pod uwagę powyższe Prezes UKE podzielił tym samym stanowisko [...] przedstawione we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, iż w przypadku ograniczenia korzystania z nieruchomości, o którym mowa w art. 124 ust. 1 u.g.n., z uwagi na położenie w granicach tej nieruchomości wyłącznie kabla energetycznego, przeznaczonego do zasilenia stacji bazowej, należy przyjąć podejście funkcjonalne i mieć na względzie przeznaczenie tego kabla. Prezes UKE zgodził się z inwestorem, iż w przypadku, w którym istnieje ścisły związek pomiędzy umieszczeniem na nieruchomości kabla energetycznego i stacją bazową projektowaną poza tą nieruchomością, Prezes UKE posiada kompetencje do uzgodnienia projektu decyzji starosty w przedmiocie zezwolenia na założenie i przeprowadzenie na nieruchomości urządzeń łączności publicznej w postaci kabla energetycznego zasilającego taką stację bazową. Z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. wynika, że podmiotem zobowiązanym do umożliwienia umieszczenia na nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej jest właściciel, użytkownik wieczysty nieruchomości lub zarządca nieruchomości, niebędący przedsiębiorcą telekomunikacyjnym. Nieruchomość objęta niniejszym postępowaniem stanowi, zgodnie z treścią księgi wieczystej KW nr [...] udostępnionej w systemie teleinformatycznym Elektroniczna Księga Wieczysta, własność Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" z siedzibą w [...]. Ponadto, Prezes UKE ustalił, na podstawie danych zawartych w prowadzonym rejestrze przedsiębiorców telekomunikacyjnych, iż właściciel nieruchomości nie jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym. Wobec powyższego, podmiotem zobowiązanym do udostępnienia nieruchomości na rzecz wnioskodawcy, na cele wskazane w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. - jest niebędący przedsiębiorcą telekomunikacyjnym właściciel nieruchomości, tj. Własnościowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]" z siedzibą w [...]. Kolejną kwestią wymagającą ustalenia jest okoliczność, czy wnioskodawca jest podmiotem uprawnionym do umieszczenia na nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej, o których mowa w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. Zgodnie z treścią art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r., prawo umieszczenia na nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej przysługuje operatorom, podmiotom, o których mowa w art. 4 pkt 1, 2, 4, 5 i 8 Pt oraz jednostkom samorządu terytorialnego wykonującym działalność, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. Inwestorem w niniejszej sprawie jest [...]. Jak wynika z treści wpisu do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych pod numerem 3, wnioskodawca jest uprawniony do dostarczania sieci telekomunikacyjnej. Biorąc pod uwagę powyższe organ stwierdził, że wnioskodawca posiada status operatora. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 pkt 27 lit. b Prawa telekomunikacyjnego operatorem jest przedsiębiorca telekomunikacyjny uprawniony do dostarczania publicznych sieci telekomunikacyjnych lub świadczenia usług towarzyszących. W myśl art. 10 ust. 1 Prawo telekomunikacyjne, działalność telekomunikacyjna będąca działalnością gospodarczą jest działalnością regulowaną i podlega wpisowi do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Powyższe oznacza, że wnioskodawcy przysługuje uprawnienie wynikające z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r., a tym samym inwestor posiadał uprawnienie do złożenia do Prezydenta, na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n. w związku z art. 33 ust. 7 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. wniosku o ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Dokonując dalszej analizy przepisu art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. organ zauważył, że przepis ten ma zastosowanie w przypadku" żądania dostępu do nieruchomości w celu niezwiązanym z zapewnieniem telekomunikacji w budynku znajdującym się na tej nieruchomości. Prezes UKE w prowadzonym postępowaniu zobowiązany był zatem ustalić, czy spełnione zostało powyższe wymagania. Oceniając spełnienie powyższej przesłanki organ zaznaczył, że z mapy do celów projektowych z wrysowanym planowanym przebiegiem inwestycji (dołączonej do wniosku z 31 marca 2015 r. wynika, iż na nieruchomości nie ma żadnych budynków, a nieruchomość stanowi drogę. Ponadto Prezydent, na podstawie operatu ewidencji gruntów i budynków ustalił, że nieruchomość w całości stanowi użytek oznaczony jako droga. Stwierdzić wobec powyższego należy, iż Inwestor żąda dostępu do nieruchomości w celu niezwiązanym z zapewnieniem telekomunikacji w budynku znajdującym się na nieruchomości. Powyższy warunek określony w przepisie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. został zatem spełniony. Dalej zgodnie z przepisem art. 124 ust. 1 u.g.n. ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości następuje z uwagi na to, aby zrealizowany został cel publiczny, który będzie zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku - z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Pojęcie inwestycji celu publicznego definiuje ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i zgodnie art. 2 pkt 5 u.p.z.p. przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, których mowa w art. 6 u.g.n. Stosownie zaś do postanowień art. 6 pkt 1 u.g.n., celami publicznymi w rozumieniu tej ustawy jest wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji. W myśl natomiast art. 4 pkt 18 u.g.n., przez łączność publiczną należy rozumieć infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów Prawa telekomunikacyjnego. Jak wynika zatem z przepisu art. 2 pkt 5 u.p.z.p. w związku z art. 6 pkt 1 u.g.n., inwestycje z zakresu łączności publicznej należy traktować jako inwestycje celu publicznego. Przesłanką konieczną do uznania określonej inwestycji za inwestycję celu publicznego jest wykazanie, że planowana inwestycja wiązać się będzie z urzeczywistnieniem potrzeb określonych wspólnot na poziomie gminnym, powiatowym, wojewódzkim lub społeczeństwa całego kraju. Powyższe potwierdza ugruntowane stanowisko sądów administracyjnych. Przykładowo wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt II OSK 648/09, LEX nr 758967, zostało wskazane, że na pojęcie "inwestycji celu publicznego" składają się dwa elementy, których łączne wystąpienie jest warunkiem koniecznym takiego rodzaju inwestycji. Pierwszy element stanowi określenie przedmiotu inwestycji, jakim jest realizacja celu publicznego wskazanego w art. 6 u.g.n., a drugi element stanowi przypisanie inwestycji znaczenia lokalnego lub ponadlokalnego. Tak więc z treści art. 2 pkt 5 u.p.z.p. wynika, iż warunkiem przyporządkowania inwestycji do "wskazanej kategorii jest jej lokalne lub ponadlokalne znaczenie, niezależnie od tego, że winien być to cel, o jakim mowa w art. 6 u.g.n.". Warto też powołać uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. akt II OSK 878/08, LEX nr 563559, w którym Sąd podniósł, że " Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym odwołując się do definicji celu publicznego zawartej w u.g.n. opiera się na kryterium przedmiotowym. Decydujące znaczenie ma charakter zamierzenia inwestycyjnego, a więc czy będzie to działanie o zasięgu co najmniej lokalnym w zakresie celów określonych w art. 6 u.g.n. Jednym z takich celów jest wydzielenie gruntów pod obiekty i urządzenia łączności publicznej i sygnalizacji". W świetle powyższych wyjaśnień, Prezes UKE stwierdza, iż pomimo tego, że przedmiotem uzgodnienia objętego projektem decyzji jest udzielenie zezwolenia na umieszczenie na nieruchomości wyłącznie kabla energetycznego, to z uwagi na przeznaczenie tego kabla, jakim w omawianym przypadku jest zasilenie projektowanej stacji bazowej, kwestię spełniania wymogów inwestycji celu publicznego należy rozpatrywać w odniesieniu do całej inwestycji, tj. realizacji stacji bazowej telefonii komórkowej (w skład którego to urządzenia wchodzi również element w postaci kabla zasilającego tę stację). Mając to na uwadze, w ocenie Prezesa UKE, umieszczenie na nieruchomości kabla energetycznego zasilającego stację bazową telefonii komórkowej [...], której instalacja projektowana jest w [...] przy ul. [...] na kratownicowym słupie energetycznym, spełnia wymogi inwestycji celu publicznego. Po pierwsze, przedmiotowa inwestycja stanowi zamierzenie w zakresie łączności publicznej, a po drugie, jest działaniem o znaczeniu lokalnym, gdyż realizacja inwestycji będzie służyła zapewnieniu dostępu do usług telekomunikacyjnych mieszkańcom [...]. Posiadanie przez inwestycję polegającą na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej charakteru publicznego potwierdził wprost Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 maja 2013 r., sygn. akt II OSK 59/12, LEX nr 1559826, wskazując " (...), że stacja bazowa telefonii komórkowej jest urządzeniem, które stanowi element niezbędny dla funkcjonowania sieci telekomunikacyjnej, bezpośrednio związanym ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych. Skoro jest to zamierzenie inwestycyjne w sieci telekomunikacyjnej wykorzystywanej do świadczenia usług telekomunikacyjnych dostępnych dla ogółu użytkowników, to posiada ono status urządzenia łączności publicznej w rozumieniu art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami i tym samym jest inwestycją celu publicznego (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2006 r. II OSK 811/2005, z dnia 9 kwietnia 2009 r. II OSK 521/2008, http://orzeczenia.nsa.gov.pl) ". Organ też wskazał, że według przepisu art. 124 ust. 1 zd. drugie u.g.n., ograniczenie w drodze decyzji sposobu korzystania z nieruchomości następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie natomiast z art. 124 ust. 1b zd. drugie u.g.n., "Decyzja może być również wydana w przypadku braku planu miejscowego i gdy lokalizacji inwestycji celu publicznego nie jest wymagana". W kontekście powyższego wyjaśniono, że stosownie do treści przepisu art. 50 ust. 1 u.p.z.p. inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a dopiero w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Jak podkreśla się w doktrynie prawa i orzecznictwie sądowym "Przepisy art. 50-58, otwierające zakres regulacji objęty rozdziałem 5 u.p.z.p., dotyczą decyzji ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, wydanie której - w założeniu ustawodawcy - ma mieć, w sytuacji braku planu miejscowego, zastosowanie ograniczone do szczególnej kategorii inwestycji, jaką są inwestycje celu publicznego. (...) Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., w przypadku braku dla danego terenu planu miejscowego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy na tym terenie, polegające na lokalizacji inwestycji celu publicznego, następuje w drodze "decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego" (tak Izdebski Hubert, Zachariasz Igor, Ustawa o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, art. 50, nb. 1 i 2, LEX 2013). Tak samo m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 21 maja 2014 r., sygn. akt II OSK 3012/12 (LEX nr 1479267) czy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 9 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Go 367/14 (LEX nr 1490566). W niniejszej sprawie podnieść należy, w ślad za ustaleniami Prezydenta, że dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość, nie został uchwalony plan miejscowy. Ponadto, Prezes UKE zauważa, że w aktach sprawy przekazanych przez Prezydenta znajdują się pisma Wydziału Administracji Architektoniczno-Budowlanej Urzędu Miasta [...], dotyczące ustaleń w kwestii oddziaływania przedmiotowej inwestycji na środowisko oraz jej lokalizowania. Stanowisko organu zostało wyrażone w pismach z dnia [...] marca 2014 r. znak: [...] oraz z dnia [...] września 2015 r. i wynika z niego, że planowana przez [...] stacja bazowa telefonii komórkowej została zakwalifikowana jako nienależąca do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397 z późn. zm.), co przesądziło o tym, iż dla przedmiotowej inwestycji nie będzie wymagane uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Prezydent, w Projekcie decyzji, powołał się na powyższe ustalenia, przyjmując, iż dla przedsięwzięcia polegającego na umieszczeniu kabla elektroenergetycznego na Nieruchomości decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie jest wymagana. W myśl zaś przywołanego powyżej art. 124 ust. 1b zd. drugie u.g.n., decyzja o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości w zakresie łączności publicznej może zostać wydana przy braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak i w przypadku braku podstaw do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Reasumując, w przedmiotowej sprawie organ uznał, że stwierdzić należy, iż przedsięwzięcie wnioskodawcy, polegające na umieszczeniu kabla energetycznego zasilającego stację bazową telefonii komórkowej [...], której instalacja projektowana jest w [...] przy ul. [...] na kratownicowym słupie energetycznym, stanowi inwestycję celu publicznego. Organ wskazał, że okoliczność, że dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość, nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz że nie zachodzą podstawy do umieszczenia przedmiotowej inwestycji na nieruchomości na podstawie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, nie stanowią przeszkód do udzielenia pozwolenia [...] na umieszczenie kabla energetycznego zasilającego stacją telefonii komórkowej. Własnościowa Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] w [...] w skardze na postanowienie Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 2 maja 2016 r. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego oraz o obciążenie Inwestora [...] sp. z o.o. kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych; ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżąca zarzuciła wydanie zaskarżonego postanowienia z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 127 § 3 i art. 144 K.p.a., art. 124 ust. 1b ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 33 ust. 7 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz art. 206 ustawy prawo telekomunikacyjne. W motywach skargi wskazano, że organ pierwszej instancji powołał się na regulację art. 124 ust 1 b ustawy o gospodarce nieruchomościami wskazując, iż w zaistniałych okolicznościach nie ma konieczności dysponowania decyzją lokalizacyjną. Należy wskazać, iż Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej ponownie rozpoznając sprawę skupił się na regulacjach prawa telekomunikacyjnego w zakresie definiowania łączności publicznej oraz infrastruktury telekomunikacyjnej, co miało uzasadniać zmianę jego dotychczasowego stanowiska. Zdaniem skarżącej, to co umknęło organowi to fakt, iż nieruchomość stanowiąca własność skarżącej jest w istocie pasem drogowym, do którego zastosowanie winien mieć art. 33 ust. 4 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych odsyłający w tym zakresie do ustawy prawo o drogach publicznych. Organ uzgadniający w ogóle do powyższej kwestii nie odniósł, co skutkuje nierozpoznaniem istoty sprawy i skutkować winno uchyleniem zaskarżonego postanowienia i ponownym rozpoznaniem sprawy. Jednocześnie skarżąca powołała się na wyrok NSA z 18.01.2010 r., I OSK 489/09, w którym to wyroku Sąd podkreślił, iż nieumieszczenie zamierzenia inwestycyjnego w planie miejscowym lub brak decyzji lokalizacyjnej inwestycji celu publicznego stanowią przesłanki negatywne do wydania przez starostę decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości przez właściciela. Za taką interpretacją art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603, ze zm.) przemawia wykładnia językowa, jak również wykładnia systemowa (art. 21 i 64 Konstytucji). Zdaniem skarżącej istnieją poważne wątpliwości co do braku konieczności uzyskania przez inwestora decyzji lokalizacji celu publicznego, albowiem z informacji jaką udzielił UM [...] z dnia 21 marca 2015 r. wynikało, iż wszelkie prace jakie miał prowadzić Inwestor miały nie przekraczać poziomu 3 metrów, podczas gdy na rozprawie administracyjnej oraz oględzinach pełnomocnik inwestora wskazał na konieczność wykonania prac na poziomie 18-19 metrów, co skutkuje przyjęciem, że planowane prace nie są "infrastrukturą telekomunikacyjną o nieznacznym oddziaływaniu". Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej - w odpowiedzi na skargę - wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym postanowieniu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje: Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [(Dz. U. z 2016 r., poz. 718) - zwanej dalej: P.p.s.a.], sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Sąd, badając legalność zaskarżonego postanowienia w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, nie będąc jednak związany - stosownie do art. 134 P.p.s.a. - zarzutami i wnioskami skargi, nie uwzględnił skargi. W konsekwencji uznał, że postanowienie Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 2 maja 2016 r. nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie go z obrotu prawnego. Tym samym - w wyniku analizy akt sprawy i treści wyżej wymienionej decyzji - Sąd nie stwierdził podniesionych w skardze naruszeń przepisów postępowania, tj. art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 127 § 3 i art. 144 K.p.a, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy i prawa materialnego, tj. art. 124 ust. 1 b ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 33 ust. 7 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz art. 206 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, które miało wpływ na wynik sprawy; nadto i naruszeń, które byłby zobowiązany wziąć pod uwagę z urzędu. Stosownie do art. 124 ust. 1 u.g.n., starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, może ograniczyć, w drodze decyzji, sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W zakresie urządzeń łączności publicznej decyzję w sprawie zezwolenia - według art. 124 ust. 1 b u.g.n. - wydaje się w uzgodnieniu z Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Decyzja ta może być również wydana w przypadku braku planu miejscowego lub gdy decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie jest wymagana. Z przedstawionego stanu sprawy wynika, że Prezydent Miasta [...] przedłożył Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej do uzgodnienia projekt decyzji ograniczający sposób korzystania z nieruchomości wyżej opisanej przez udzielenie zezwolenia na budowę kabla energetycznego zasilającego stację bazową telefonii komórkowej [...] projektowaną w [...] przy ul. [...] na kratownicowym słupie energetycznym. Postępowanie przez Prezesem UKE - w myśl art. 206 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne - toczy się na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego ze zmianami wynikającymi z niniejszej ustawy oraz ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Powołana ustawa o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, w art. 33 ust. 1, nałożyła na właściciel, użytkownik wieczysty nieruchomości lub zarządca nieruchomości, niebędący przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, obowiązek umożliwienia operatorom, podmiotom, o których mowa w art. 4 pkt 1, 2, 4, 5 i 8 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne, oraz jednostkom samorządu terytorialnego wykonującym działalność, o której mowa w art. 3 ust. 1, umieszczenie na nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej w celu niezwiązanym z zapewnieniem telekomunikacji w budynku znajdującym się na tej nieruchomości, w szczególności instalowanie urządzeń telekomunikacyjnych, przeprowadzanie linii kablowych pod nieruchomością, na niej lub nad nią, umieszczanie tabliczek informacyjnych o urządzeniach, a także ich eksploatację i konserwację, jeżeli nie uniemożliwia to racjonalnego korzystania z nieruchomości, w szczególności nie prowadzi do istotnego zmniejszenia wartości nieruchomości. Warunki korzystania z nieruchomości ustala się w umowie, która jest zawierana na piśmie w terminie 30 dni od dnia wystąpienia przez operatora z wnioskiem o jej zawarcie (ust. 3). Warunki korzystania z pasa drogowego ustala się na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (ust. 4). Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 3, nie zostanie zawarta umowa, stosuje się odpowiednio przepisy art. 124 i art. 124a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (ust. 7). I to właśnie wspomniana ustawa z dnia 7 maja 2010r. dodała do ustawy o gospodarce nieruchomościami przepis art. 124 ust. 1b, którym wprowadzono - wspomniana już wyżej - konieczność uzgadniania z Prezesem UKE decyzji wydawanych w sprawie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie urządzeń łączności publicznej. Współdziałanie organów, o których mowa art. tj. 124 ust. 1b u.g.n. przybiera postać uzgodnienia. Zasady i tryb współdziałania organów administracji publicznej przy wydawaniu decyzji administracyjnych reguluje przepis art. 106 K.p.a. Zgodnie z nim, jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. Wszczęcie postępowania w przedmiocie uzgodnienia następuje na wniosek organu wydającego decyzję. Zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze postanowienia. Stanowisko, jakie w formie postanowienia zajmuje organ współdziałający, nie rozstrzyga o istocie sprawy ani nie kończy jej w postępowaniu administracyjnym. Postępowanie przed organem współdziałającym ma bowiem w zasadzie charakter pomocniczego stadium postępowania w sprawie załatwianej przez inny organ w drodze decyzji administracyjnej. Oznacza to, że ani przedmiot tego postępowania, ani też rozstrzygnięcia w nim podjęte nie mają samodzielnego bytu prawnego. Postanowienie organu współdziałającego wchodzi do materiału dowodowego sprawy i (w zależności od stopnia związania jego treścią) znajdzie wyraz w uzasadnieniu decyzji lub wpłynie bezpośrednio na treść rozstrzygnięcia sprawy zawartej w decyzji administracyjnej. Prezes UKE trafnie podkreślił, że organ współdziałający przedstawia swoje stanowisko w sprawie administracyjnej rozstrzyganej w drodze decyzji, a zatem zakres i przedmiot tego stanowiska są niejako podwójnie ograniczone: po pierwsze - przedmiotem sprawy administracyjnej, po drugie - zakresem właściwości (zadań) organu współdziałającego. Na podstawie art. 124 ust. 1b u.g.n. w zw. z art. 33 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych przedmiotem uzgodnienia dokonywanego przez Prezesa UKE jest wyłącznie dopuszczalność i zasadność ingerencji w prawo własności z punktu widzenia prawa telekomunikacyjnego oraz ustawy o wspieraniu usług i sieci telekomunikacyjnej. Z przedstawionego stanu sprawy wynika, że organ w zaskarżonym postanowieniu w sposób szczegółowy odniósł się do wszystkich aspektów sprawy związanych z przedmiotowym uzgodnieniem, jednocześnie przytoczył wszystkie niezbędne do tego odniesienia regulacje prawne, w tym dokonał ich omówienia i umiejscowieniem w okolicznościach sprawy. Wszystko to zatem przemawia za zgodnością z prawem zaskarżonego postanowienia. Zauważyć też należy, że treść skargi wskazująca na konieczność dysponowania decyzją lokalizacyjną inwestycji celu publicznego czy na powinność zastosowania art. 33 ust. 4 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, wykracza poza przedmiot postępowania uzgodnieniowego i właściwość organu współdziałającego, tj. Prezesa UKE. Po pierwsze, stosownie do art. 124 ust. 1 u.g.n., właściwy organ w drodze decyzji może ograniczyć sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia dotyczącego realizacji m. in. urządzeń łączności publicznej. Decyzja w sprawie zezwolenia w zakresie urządzeń łączności publicznej - stosownie do art. 124 ust. 1b u.g.n. - może być wydana w przypadku braku planu miejscowego lub gdy decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie jest wymagana. Skoro decyzja w sprawie zezwolenia w zakresie urządzeń łączności publicznej może być wydana, gdy decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji nie jest wymagana, to zbadanie tej kwestii leży w gestii organu wydającego decyzję w trybie art. 124 ust. 1 u.g.n., nie zaś organu uzgadniającego. Organ współdziałający nie wydaje decyzji o ograniczeniu korzystania z nieruchomości, a jedynie na podstawie art. 124 ust. 1b u.g.n. uzgadnia projekt tej decyzji co do kwestii związanych z prawem telekomunikacyjnym. W jego kompetencjach nie leżą zatem ustalania związane z wymagalnością decyzji lokalizacyjnej. Stosowne wyjaśnienia związane z tą argumentacją skargi Prezes UKE przedstawił w odpowiedzi na skargę. Po drugie unormowanie wynikające z art. 33 ust. 4 ww ustawy (brzmienie: "Warunki korzystania z pasa drogowego ustala się na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych") jest również związane z kwestią rozważaną przez organ wydający decyzję ograniczającą prawo własności nieruchomości, a nie przez Prezesa UKE uzgadniającego projekt decyzji ograniczającej korzystanie z danej nieruchomości. Rację także ma organ, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 stycznia 2010 r., sygn. akt I OSK 489/09), powołany w skardze, dotyczył sprawy opartej na stanie prawnym ówcześnie obowiązującym. Ustawą z dnia 12 października 2012 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie 16 grudnia 2012 r., do art. 124 ust. 1b u.g.n. dodane zostało dopiero zdanie drugie, dopuszczające możliwość wydania decyzji zezwalającej na zakładanie i przeprowadzenie urządzeń łączności publicznej, także w przypadku braku planu miejscowego lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W tym stanie rzeczy Sąd - na mocy art. 151 P.p.s.a. - oddalił skargę.