Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Katarzyna Golat, Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka (spr.), sędzia WSA Agnieszka Wójcik, Protokolant ref. staż. Magdalena Dębska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę
Decyzją z [...] stycznia 2017 r. znak: [...] Główny Inspektor Ochrony Środowiska (dalej: GIOŚ, organ odwoławczy), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., zwana dalej: k.p.a.) oraz art. 32 ust. 1 oraz art. 34 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz. U. z 2015 r., poz. 1048, zwana dalej: u.m.p.o.), po rozpatrzeniu odwołania R. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą "[...]", [...], [...[ (dalej: skarżący, strona) od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: WIOŚ, organ I instancji) z [...] września 2014 r., nr [...] nakładającej karę pieniężną w wysokości 50.000 zł na skarżącego, będącego odbiorcą odpadów przywiezionych nielegalnie bez dokonania zgłoszenia, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Z akt sprawy wynika, że 25 sierpnia 2014 r. organ I instancji wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej na podstawie art. 32 ust. 1 u.m.p.o.
W dniu 4 września 2014 r. do WIOŚ wpłynęło pismo skarżącego, w którym wyjaśnił, iż jako prowadzący stację demontażu pojazdów nie sprowadzał pojazdów do Polski, w związku z czym nie mógł wystąpić o stosowne zezwolenie na ich przywóz. Ponadto wskazał, że w zezwoleniach na przywóz odpadów, wydawanych przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, to nie stacja demontażu pojazdów jest określana jako "zgłaszający", jak również to nie stacja demontażu pojazdów organizuje przewoźnika lub przewoźników. Skarżący zaznaczył, że nie zgadza się z twierdzeniem organu, jakoby do Polski sprowadzono odpady, a nie pojazdy, bo:
- poprzedni właściciel nie dokonał pozbycia się pojazdu uszkodzonego, posiadającego dokument własności pojazdu, z którego wynika, że nie nadaje się on do naprawy lub uległ kasacji;
- poprzedni właściciel nie dokonał pozbycia się pojazdu uszkodzonego, posiadającego inny dokument własności pojazdu;
- z dokumentów przekazującego (faktury) nie wynikało, iż zakupił pojazd z przeznaczeniem na części;
- do stacji demontażu pojazdów, której skarżący jest właścicielem, nie trafiły części pojazdu lub jego pojedyncze części nienadające się do bezpośredniego zamontowania w pojazdach.
R. W. podkreślił, że kontrola WIOŚ miała miejsce po upływie około 2 miesięcy od daty przyjęcia spornych pojazdów do stacji demontażu, stąd pojazdy były już częściowo osuszone oraz poddane demontażowi (i wtedy wg strony "może rzeczywiście stanowiły już odpady"). Strona załączyła do wyjaśnień oświadczenie G. J. przekazującego pojazdy - opisujące, w jakiej formie i w jakim stanie pojazdy te trafiły do Polski. Strona zaznaczyła, że przepisy w sprawie transgranicznego przemieszczania odpadów w Polsce - są w jej ocenie niejasne i budzą wątpliwości, a zatem nie powinny być interpretowane na niekorzyść strony. Wedle skarżącego, opinia Głównego Inspektora Ochrony Środowiska pt. "Wskazówki metodyczne w sprawie uznawania pojazdów za odpad w transgranicznym przemieszczaniu odpadów" - nie stanowi i nie może stanowić w demokratycznym państwie prawnym podstawy obowiązków nakładanych na stronę w postępowaniu administracyjnym, jak również nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa. R. W. zaznaczył, że fakt, iż sporne pojazdy trafiły do legalnie działającej stacji demontażu, a nie do tzw. szarej strefy, powinien stanowić dla Inspekcji źródło zadowolenia. Ponadto, skarżący wskazał, że nie jest w stanie sprawdzić, w jaki sposób pojazdy trafiły do Polski.