Sprawa ze skargi na postanowienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia organu pierwszej instancji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.), Sędziowie sędzia WSA Jarosław Stopczyński, asesor WSA Aneta Opyrchał, Protokolant Marcin Karwat, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2006r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej budynku [...] w K. na postanowienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] czerwca 2005r. nr [...] w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia organu pierwszej instancji

Uzasadnienie strona 1/2

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi postanowieniem z dnia [...] czerwca 2005r, po rozpatrzeniu zażalenia Wspólnoty Mieszkaniowej budynku "[...]" z siedzibą w K., utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2005r. uzgadniające w zakresie ochrony gruntów rolnych i leśnych warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania pomieszczeń mieszkalnych w budynku mieszkalnym pn. "[...]", usytuowanym na terenie działki nr [...] w K., przy ul.[...], z przeznaczeniem na pomieszczenia usługowe ( cukiernia, kawiarnia).

W uzasadnieniu postanowienia podano, iż lokalizacja projektowanej inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania pomieszczeń mieszkalnych (lokal 2,3 ), dokonywana jest na terenie zabudowanym, a więc inwestycja ta nie podlega skutkom wynikającym z ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych ( Dz. U. z 2004r. Nr 121, poz. 1266). Tych względów organ pierwszej instancji, zdaniem Ministra, słusznie dokonał uzgodnienia warunków zabudowy projektowanej inwestycji.

Skargę na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła Wspólnota Mieszkaniowa budynku "[...]", podnosząc, iż Minister nie ustosunkował się do zarzutów podniesionych w zażaleniu dotyczących uciążliwości projektowanej inwestycji dla okolicy, zwłaszcza, że przedmiotowy budynek położony jest w strefie ochronnej [...] Parku Krajobrazowego. Zrealizowanie planowanego zamierzenia inwestycyjnego spowoduje zwiększenie uciążliwości związanych z niekorzystnymi immisjami inwestycji na budynek i działkę, na której jest położony oraz na sąsiednie nieruchomości. Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

W odpowiedzi na skargę Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd nie jest związany zarzutem i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, a zatem z urzędu bierze pod rozwagę okoliczności nie podniesione w skardze.

Na wstępie podnieść należy, iż Sąd dokonując kontroli legalności zaskarżonego aktu administracyjnego w pierwszej kolejności obowiązany jest rozważyć właściwość organów administracyjnych do wydania rozstrzygnięcia w sprawie określonego rodzaju. Jest to istotne zagadnienie prawne z tego względu, że wydanie orzeczenia przez niewłaściwy organ administracyjny skutkuje jego nieważnością na podstawie art. 156 § 1 pkt 1 kpa. Przepisy o właściwości mają bowiem charakter bezwzględnie obowiązujący i naruszenie każdego rodzaju właściwości ( rzeczowej, miejscowej, czy też instancyjnej) przy wydawaniu aktu administracyjnego powoduje jego nieważność bez względu na trafność merytorycznego rozstrzygnięcia.

Strona 1/2