W ocenie Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, iż przepis pozwalający na nakładanie na obywateli obowiązku zapłaty renty planistycznej jest niezgodny z Konstytucją. Ustawodawca ma prawo nakładania na obywateli danin publicznych jak również określania okoliczności, z którym wiąże się ten obowiązek. Nie istnieją więc podstawy do występowania przez Sąd do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem czy art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest zgodny z Konstytucją. Zgodność z prawem uchwały o zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego podlega ocenie w odrębnym postępowaniu. Prawidłowość tej uchwały nie może być oceniana przez Sąd w niniejszej sprawie. Nadto stwierdzić należy, że Trybunał Konstytucyjny nie ocenia zgodności uchwał wydawanych przez Rady Gminy z Konstytucją. Wynika to wprost z treści art. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 roku
0 Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1997 roku Nr 102, poz. 643 z późn. zm.).
Zarzut, że Gmina pobiera duże podatki od właścicieli nieruchomości nie dając im nic w zamian nie może być kryterium oceny prawidłowości wydanej decyzji. Przepisy prawa nie uzależniają możliwości nałożenia obowiązku zapłaty renty planistycznej od tego, w jakiej wysokości władze Gminy pobierają podatki i jak je następnie wydają.
Podstawą wydania zarówno uchwały Rady Miejskiej o zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jak i decyzji ustalającej wysokość renty planistycznej była ustawa z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a nie ustawa o finansach publicznych. Zarzut skarżącej, iż decyzja wydana została w oparciu o przepisy ustawy o finansach publicznych, która utraciła byt prawny jest więc bezzasadny.
Z powyższych względów na podstawie art. 151 Ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 roku Nr 153 poz. 1270 ze zm.) Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.