Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożyła H. K. podnosząc, że decyzja wydana została na podstawie uchwały Rady Miejskiej wydanej z kolei na podstawie ustawy o finansach publicznych z dnia 31 grudnia 2005 roku, która utraciła byt prawny. Nowa ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2006 roku. Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. narusza więc zdaniem skarżącej z całą pewnością przepisy ustawy o finansach publicznych.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. podtrzymało swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniosło o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Wojewódzki Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonej decyzji z prawem materialnym i procesowym. Zaskarżona decyzja zdaniem Sądu nie narusza prawa.
Zgodnie z treścią art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 roku Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy, a jej wysokość nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta nazywana jest rentą planistyczną.
W przedmiotowej sprawie spełnione zostały opisane w tym przepisie przesłanki do obciążenia skarżącej wymienioną wyżej opłatą. Uchwalony został miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W związku z uchwaleniem tego planu wzrosła wartość nieruchomości należącej do skarżącej. Sporządzona przez biegłego opinia dotycząca wzrostu wartości nieruchomości nie budzi wątpliwości co do jej prawidłowości.
Prawidłowo Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że opłata adiacencka i renta planistyczna, to dwie różne opłaty pobierane z dwóch różnych tytułów. Podstawą pobrania opłaty adiacenckiej jest art. 98 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 1997 roku Nr 115, poz. 741 z późn. zm.). Przesłanką pobrania opłaty adiacenckiej jest wzrost wartości nieruchomości z powodu jej podziału. Podstawą pobrania renty planistycznej jest wspomniany wyżej art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pobranie opłaty adiacenckiej jest fakultatywne zaś pobranie renty planistycznej jest obowiązkowe. Okoliczność, iż organ administracji zrezygnował z pobrania opłaty adiacencikej nie stoi na przeszkodzie pobraniu opłaty z tytułu renty planiastycznej. Organ administracji nie posiada uprawnień do rezygnacji z pobrania renty planistycznej, a tym samym brak było podstaw do umorzenia należności z tego tytułu. Brak było również podstaw do umorzenia postępowania administracyjnego. Postępowanie administracyjne zgodnie z treścią art. 105 § 1 kpa umarza się jeśli stało się ono bezprzedmiotowe. Postępowanie w sprawie ustalenia wysokości renty planistycznej należnej od skarżącej nie stało się bezprzedmiotowe. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nastąpił wzrost wartości nieruchomości. Tym samym istniał przedmiot postępowania jakim było ustalenie wysokości renty planistycznej z tego tytułu.