Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Wanda Zielińska - Baran (spr.) Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska - Litwiniec Asesor WSA Aneta Opyrchał Protokolant Aneta Zaniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2005 r. sprawy ze skarg Przedsiębiorstwa Przemysłu Betonów "[...]" w likwidacji i Z. W. na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...]grudnia 2002 r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji - oddala skargę -
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 24 maja 2005 r. (sygn. akt OSK 1137/04), na skutek skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Przemysłu Betonów "[...]" w likwidacji i Z. W., uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. (sygn. akt. IV SA 164/03) i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że podstawą uchylenia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego była przesłanka nieważnościowa wymieniona w art. 183 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ponieważ w postępowaniu sądowoadministracyjnym nie brał udziału Starosta Powiatowy w P.. Sąd Wojewódzki nie powiadomił Starosty o toczącym się postępowaniu, nie zawiadomił o terminie rozprawy, pomimo że był stroną postępowania administracyjnego i została doręczona mu decyzja Ministra Gospodarki z dnia [...] grudnia 2002 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Na wstępie zasadnym jest podnieść, że stosując się do wytycznych Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartych w wyroku z dnia 24 maja 2005r. dopełniono obowiązku zawiadomienia wszystkich stron postępowania, w tym też Starosty Powiatowego w P., o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 21 września 2005 r.
Przechodząc więc do meritum, należy przypomnieć, iż przedmiotem ponownego rozpoznania są skargi wniesione przez Przedsiębiorstwo Przemysłu Betonów "[...]" w likwidacji oraz Z. W. na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] grudnia 2002 r. utrzymującą w mocy własną decyzję z dnia [...] października 2002r., stwierdzającą na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa nieważność Zarządzenia Prezesa Centralnego Urzędu Drobnej Wytwórczości z dnia [...] kwietnia 1951 r. w sprawie ustanowienia przymusowego zarządu państwowego nad przedsiębiorstwem: Betoniarnia S. L., [...]., gm. K., pow. S.
W uzasadnieniu decyzji podano, że zakład "Betoniarnia S. L. [...]" od 1948 roku prowadzony był przez właścicielkę L. S. na podstawie karty rzemieślniczej nr rej. [...] z dnia 20 października 1948 r. Przedmiotem działalności zakładu był wyrób sztucznych kamieni z betonu. Na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 26.04.1951 r. S Zakłady Terenowego Przemysłu Materiałów Budowlanych w O. przeszły w przymusowy zarząd. W świetle przepisów art. 1 ust. 3 z dnia 16 grudnia 1918 r. w przedmiocie przymusowego zarządu państwowego (Dz. U. Nr 21, poz. 67 ze zm.) ustanowienie przymusowego zarządu państwowego było możliwe, o ile zostały spełnione łącznie dwie przesłanki, tj. przedsiębiorstwo pozostawało w bezruchu lub było zagrożenie bezruchu i jego uruchomienie lub utrzymanie w ruchu leżało w interesie Państwa. Ponadto zarządem państwowym mogły być objęte tylko te przedsiębiorstwa, których działanie - funkcjonowanie leżało w interesie państwa, a to zawężało kategorię podmiotów gospodarczych tylko do tych, które mogły mieć kluczowe (strategiczne) znaczenie dla Państwa. Organ naczelny podał, że według orzecznictwa "Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z 1.12.1999 r. IV SA 1226/98, LEX 48039) wskazany wyżej przepis należy interpretować stosując wykładnię ścieśniającą, przepisy dekretu dotyczyły przedsiębiorstw zbrojeniowych, kopalni, hut, kolejnictwa, transportu itp., mających znaczenie dla gospodarki narodowej. Natomiast stosowanie przepisów dekretu w stosunku do małych, lokalnych zakładów wychodziło poza cele określane dekretem i pozostawało w sprzeczności z treścią jego przepisów.