W ocenie Sądu nie sposób zgodzić się z przywołaną interpretacją wskazanego przepisu. Ustawodawca odwołując się do pojęcia inwestor nie określił, iż chodzi wyłącznie o osobę, która podpisała wniosek o wydanie warunków zabudowy, choć niewątpliwie w wielu przypadkach tak właśnie będzie.
Przyjąć należy, iż celem nowelizacji art. 53 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym było przyspieszenie procesu inwestycyjnego, który z uwagi na przysługujące wszystkim stronom prawo kwestionowania nie tylko decyzji o warunkach zabudowy, ale również postanowień uzgodnieniowych ulegał znacznemu przedłużeniu. Obecnie zasadność dokonanych uzgodnień przez inne strony poza inwestorem może być kwestionowana dopiero na etapie zaskarżania decyzji o warunkach zabudowy.
W niniejszej sprawie bezsporne jest, iż wniosek o wydanie warunków zabudowy podpisał wyłącznie S.K., jednakże z akt administracyjnych wynika, że inwestorem budynku usługowo-mieszkalnego na działce nr ew. [...] (po podziale [...],[...]) przy ul. [...] w miejscowości W., gm. W., jest nie tylko S.K., ale również jego żona B.K., współwłaścicielka przedmiotowych działek.
Ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów jednoznacznie wynika, iż skarżąca jako inwestor czynnie uczestniczyła w prowadzonych postępowaniach administracyjnych zmierzających do uzyskania warunków zabudowy i tak też była traktowana przez organy administracji publicznej w tym również przez Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, który rozpoznawał zażalenia S. i B. K.
W tej sytuacji odmowa wszczęcia postępowania wznowieniowego z uwagi na fakt, iż B.K. nie podpisała wniosku o wydanie warunków zabudowy lecz niewątpliwie jest iwestorem, nie znajduje uzasadnienia w świetle treści art. 53 ust.5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Wobec powyższego organ zobowiązany będzie do ponownej oceny wniosku B.K. o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej postanowieniem Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] marca 2011 r. utrzymującego w mocy postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. w sprawie odmowy uzgodnienia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowo- mieszkalnego na działce nr ew. [...] (po podziale [...],[...]) przy ul. [...] w miejscowości W., gm. W. A w przypadku stwierdzenia, iż zachowane zostały wymogi formalne do wszczęcia postępowania, dokona merytorycznej oceny tego wniosku.
Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że sprawa wymaga ponownej szczegółowej analizy we wskazanym wyżej kierunku, sąd administracyjny nie czyni bowiem własnych ustaleń w sprawie, a jedynie ocenia zaskarżony akt pod względem jego zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi.
Dlatego też Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt a) p. p. s. a. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.