Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych w przedmiocie ustalenia opłaty rocznej z tytułu wyłączenia z produkcji gruntu leśnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Linkowski, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), Sędzia WSA Anna Szymańska, Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi "D." S.A. z siedzibą w B. na decyzję Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty rocznej z tytułu wyłączenia z produkcji gruntu leśnego - oddala skargę -

Inne orzeczenia o symbolu:
6161 Lasy oraz zalesianie gruntów rolnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Lasy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Środowiska
Uzasadnienie strona 1/6

Dyrektor Generalny Lasów Państwowych decyzją z [...] maja 2010 r. -zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w T. z [...] lutego 2010 r., którą ustalono na rzecz D. S.A. w B. opłatę roczną za 2010 rok z tytułu wyłączenia z produkcji gruntu leśnego o pow. [...] ha położonego na działce nr [...] w obrębie nr [...] w B.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ odwoławczy podniósł, iż rozpatrując sprawę, nie znaleziono uchybień merytorycznych w decyzji Dyrektora RDLP z [...] lutego 2010 r., stąd brak podstaw do jej uchylenia. Organ powołał się na argumentację przedstawianą we wcześniejszych rozstrzygnięciach w tym przedmiocie wydawanych w stosunku do poprzednika prawnego odwołującej się Spółki, a także na stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w sprawach o sygn. akt IV SA/Wa 1681/07 i sygn. akt IV SA/Wa 1327/09.

Co do zarzutu formalnego, że decyzja organu I instancji została skierowana do nieistniejącego podmiotu, Dyrektor uznał go za zasadny, wyjaśniając, iż Dyrektor RDLP zauważył swoją omyłkę i postanowieniem nr [...] z [...] marca 2010 r. sprostował swój błąd wpisując jako adresata decyzji D. S.A. Na niniejsze postanowienie strona nie wniosła zażalenia. Jednocześnie, jak strona sama wskazuje w swoim odwołaniu, jest sukcesorem praw i obowiązków Spółki G. S.A. (pierwotnie wskazanej w decyzji) i nie odmówiła w dniu 24 lutego 2010 r. odebrania decyzji z [...] lutego 2010 r., skierowanej do G. S.A.

Organ wskazał nadto, iż nie znalazł uzasadnienia do zawieszenia postępowania odwoławczego do czasu wydania wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt II OSK 94/10. Dotychczasowe orzecznictwo w przedmiotowej sprawie wskazuje, że ewentualny wyrok nie będzie miał wpływu na obecne postępowanie. Ponadto wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu, stosownie do przepisów art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), a strona nie wnosiła o wstrzymanie wykonania decyzji w postępowaniu w roku 2009.

W skardze D. S.A. w B. wniosła o uchylenie decyzji obu instancji oraz o zawieszenie postępowania do czasu wydania wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt II OSK 94/10.

Sygn. akt IV SA/Wa 1309/10

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1. art. 8 K.p.a. poprzez jego obrazę,

2. art. 113 § 1 K.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie,

3. art. 31 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm. dalej "ustawa o rehabilitacji") poprzez jego niezastosowanie.

W uzasadnieniu podniesiono, iż zaskarżona decyzja wydana została na rzecz podmiotu, który nie istnieje, a co za tym idzie podmiotu, który nie mógł być stroną w sprawie. Odwołanie zawierające powyższy argument wysłane zostało do organu I instancji dnia 8 marca 2010 r. Organ I instancji postanowieniem nr [...] wydanym rzekomo dnia [...] marca 2010 r., otrzymanym przez skarżącą dnia 11 marca 2010 r., z urzędu sprostował decyzję przez zmianę strony postępowania. Jak wynika z powołanego postanowienia organ sprostował "oczywistą omyłkę". Zdaniem skarżącej, organ I instancji naruszył jedną z naczelnych zasad postępowania administracyjnego. Jak wynika mianowicie z pieczęci znajdujących się na kopercie zawierającej postanowienie [...] organu I instancji list ten wysłano już po odebraniu odwołania skarżącej. Organ I instancji po otrzymaniu odwołania widząc swój błąd wydał postanowienie z datą wsteczną próbując konwalidować swoją decyzję. Organ I instancji naruszył tym samym zasadę zaufania obywateli do organu uregulowaną w art. 8 K.p.a. Poza powyższym podjęta przez organ I instancji próba nie jest zgodna z prawem. Organ I instancji może mianowicie na mocy art. 113 § 1 K.p.a. sprostować jedynie "oczywiste omyłki". Za oczywistą omyłkę nie można uznać wydania decyzji na zupełnie inny podmiot, który w dodatku nie istnieje, o czym organ wiedział. Działanie organu I instancji naruszyło zatem również art. 113 § 1 K.p.a.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6161 Lasy oraz zalesianie gruntów rolnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Lasy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Środowiska