Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński (spr.), Sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Sędzia WSA Teresa Zyglewska, Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2013 r. sprawy ze skargi M. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania ustawy o recyklingu pojazdów. - oddala skargę -
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2009 r. (znak [...]) Główny Inspektor Ochrony Środowiska (dalej także: GIOŚ) po ponownym rozpatrzeniu sprawy, dotyczącej wydania M. Sp. z o.o. z siedzibą w W., ul. [...], [...] W. (dalej: skarżąca, Spółka) pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202, ze zm.; dalej: ustawa o recyklingu), z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej - opłaty za brak sieci, orzekł o utrzymaniu w mocy swojej decyzji z dnia [...] grudnia 2008 r. (znak [...]), w której przedstawił Spółce następujące stanowisko:
1. w 2006 r. zakres sieci zbudowanej przez Spółkę i przedstawionej w stanie faktycznym nie jest wystarczający z punktu widzenia wymogów określonych w art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji,
2. Spółka była obowiązana - w kontekście art. 14 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji - do naliczenia i wpłacenia na rachunek, o którym mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o recyklingu, opłaty za brak sieci za 2006 r.,
3. przy wyliczaniu wartości opłaty za brak sieci za 2006 r. nie należało uwzględniać stopnia pokrycia terytorium kraju zbudowaną przez Spółkę siecią.
W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] marca 2009 r. Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdził, że w dniu 9 grudnia 2008 r. wpłynął do niego wniosek Spółki o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o recyklingu, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej - opłaty za brak sieci.
W związku z przedłożonym przez Spółkę wnioskiem GIOŚ ustalił, że w 2006 r. Spółka prowadziła działalność gospodarczą, w ramach której m.in. wprowadzała na terytorium kraju w drodze importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdy w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy o recyklingu. Spółka złożyła w tym przedmiocie GIOŚ zawiadomienie, o jakim mowa w art. 13 ust. 1 powołanej ustawy i podjęła działania zmierzające do zapewnienia sieci zbierania pojazdów, będąc do tego zobowiązaną na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu. Zgodnie z przedstawionym przez Spółkę stanem faktycznym we wniosku o wydanie interpretacji na dzień 31 grudnia 2006 r. stworzona przez Spółkę sieć składała się z 34 punktów zbierania pojazdów i 124 stacji demontażu. Zdaniem Spółki stworzona przez nią sieć pokrywała obszar terytorium Polski i obejmowała nawet obszary, gdzie ze względu na niskie zaludnienie prawdopodobieństwo wycofania pojazdu marki M. z eksploatacji w roku 2006 było znikome. Ponadto w przypadku, gdyby odległość od miejsca zamieszkania lub siedziby właściciela pojazdu przekraczała określoną w art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu odległość 50 km w linii prostej od punktu zbiórki pojazdów lub stacji demontażu, Spółka oferowała właścicielom pojazdów bezpłatny odbiór pojazdu z miejsca zamieszkania lub siedziby i jego transport do wskazanych punktów i stacji we własnym zakresie.