Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Iwaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2016 r. sprawy ze skargi P. D. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oddala skargę
Decyzją z dnia [...] maja 2015 r., znak: [...], Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w P. (dalej "RDOŚ w P."), umorzył postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na wydobywaniu węgla brunatnego i kopalin towarzyszących ze złoża O. zlokalizowanego na terenie gm. W.
Jako podstawę prawną wydanego rozstrzygnięcia wskazał art. 105 § 1 kpa. Organ uznał bowiem, że bezprzedmiotowość postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla ww. inwestycji wynikała z faktu, iż w toku prowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania inwestor, tj. [...] S.A., wycofał wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedmiotowego przedsięwzięcia.
Od ww. decyzji odwołanie złożyło Stowarzyszenie [...], Stowarzyszenie [...] oraz mieszkańcy miejscowości O. Zdaniem odwołujących organ pierwszej instancji naruszył zasady, o których mowa w art. 7 -11 k.p.a., przez co pozbawił strony postępowania możliwości skorzystania ze swoich praw przed wydaniem decyzji. Ponadto odwołujący stoją na stanowisku, iż umorzenie postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedmiotowej inwestycji z racji wycofania wniosku inwestora o wydanie takiego rozstrzygnięcia, mogło nastąpić jedynie na podstawie art. 105 § 2 k.p.a i to pod warunkiem spełnienia przesłanek wskazanych w tym przepisie, a nie jak to uczynił Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w P. w zaskarżonym rozstrzygnięciu, na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.
Organ odwołania J. D., A. N., S. J., M. P., R. W., H. P., D. S., M. A., J. Z. oraz R. W., z uwagi na niewykazanie w zakreślonym terminie interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. pozostawił bez rozpoznania.
Rozpoznając zaś sprawę na skutek, zdaniem organu, skutecznie wniesionych odwołań, przytoczył brzmienie art. 105 k.p.a. Wyjaśnił, że umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a jest obligatoryjne, natomiast na podstawie art. 105 § 2 kpa jest fakultatywne, jako pozostawione ograniczonemu uznaniu organu administracyjnego. W myśl art. 105 § 1 k.p.a organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sytuacji, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe. W doktrynie przyjmuje się zaś, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 k.p.a oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej, co do istoty. Z taką sytuacją w ocenie organu mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. 2013.1235 ze zm.), dalej zwaną ustawą ooś, postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest uruchamiane na wniosek podmiotu planującego podjęcie realizacji przedsięwzięcia. Przepis ten stanowi przejaw zasady dyspozycyjności, oznaczającej, że postępowanie administracyjne może zostać wszczęte wyłącznie na wniosek podmiotu. Zasada dyspozycyjności postępowania administracyjnego wynika z kolei z zasady skargowości, której istota zapewnia stronie postępowania. Zatem rozporządzanie sprawą administracyjną do czasu zakończenia dokonuje wnioskodawca, który podejmując decyzję o wszczęciu postępowania administracyjnego, staje się tego postępowania dysponentem i to od niego w takiej sytuacji zależy, czy będzie zmierzał do rozpatrzenia przez organ administracji publicznej sprawy administracyjnej, w której jest stroną. Skoro inwestor w toku postępowania administracyjnego, pismem z dnia [...] maja 2015 r., złożył oświadczenie, że cofa swój wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, to zdaniem organu uznać należało, że nie był już zainteresowany dalszym prowadzeniem postępowania zainicjowanego wnioskiem z dnia 19 września 2013 r. Oświadczenie takie oznacza, że postępowanie w sprawie wydania decyzji stało się bezprzedmiotowe, bowiem strona zrezygnowała z ubiegania się o rozstrzygnięcie określonej treści, co skutkowało koniecznością jego umorzenia w oparciu o art. 105§1 k.p.a. Cofnięcie wniosku o wydanie decyzji administracyjnej jest równoznaczne bowiem z brakiem żądania uprawnionego podmiotu do rozpoznania konkretnej sprawy administracyjnej, co oznacza, że przedmiot postępowania, oznaczony we wniosku, przestaje istnieć.