Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie sędzia WSA Anita Wielopolska, sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.), Protokolant ref. staż. Patryk Wernio, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi Zakładu Gospodarki Komunalnej w B. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...]; II. zasądza od Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na rzecz Zakładu Gospodarki Komunalnej w B. kwotę 654 (sześćset pięćdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Główny Inspektor Ochrony Środowiska decyzją z dnia [...] lutego 2017 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 298 ust. 1 pkt 2, art. 299 ust. 1 pkt 2, art. 305 ust. 1 i 4, art. 305a ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, uchylił decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] czerwca 2016 r. i wymierzył Zakładowi Gospodarki Komunalnej w B., administracyjną karę pieniężną w wysokości 21 785,00 zł za wprowadzanie w 2013 r. ścieków do wód z oczyszczalni w B. z naruszeniem warunków określonych w pozwoleniu wodnoprawnym udzielonym decyzją Starosty C. z dnia [...] października 2003 r., nr [...].
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podano, iż w pozwoleniu wodnoprawnym z dnia 8 października 2003 r. obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. określono warunki wprowadzania ścieków do środowiska z oczyszczalni w B., wskazując, iż RLM oczyszczalni wynosi 5640 oraz obowiązek prowadzenia pomiarów ścieków zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie warunków jakie należy spełniać przy wprowadzaniu ścieków do wód i ziemi oraz w sprawie substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego w zakresie wskaźników wymienionych w pkt 1 pozwolenia. Zgodnie z § 4 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia dla oczyszczalni ścieków komunalnych o RLM od 2.000 do 14.999 należy pobierać 12 próbek podczas pierwszego roku obowiązywania pozwolenia wodnoprawnego i po 4 próbki w następnych latach, jeżeli zostanie wykazane, że ścieki spełniają wymagane warunki; jeżeli jedna próbka z czterech nie spełni tego warunku, w następnym roku pobiera się ponownie 12 próbek. Natomiast § 5 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że ścieki komunalne, z zastrzeżeniem ust. 2, odpowiadają wymaganym warunkom, w przypadku gdy: 1) liczba pobranych w ciągu roku średnich dobowych próbek ścieków, które nie spełniły warunków dotyczących wartości lub procentowej redukcji BZT5, ChZT i zawiesin ogólnych, nie jest większa od określonej w załączniku nr 2 do rozporządzenia oraz próbki te nie wykazują odchyleń od najwyższych dopuszczalnych wartości większych niż o 100 % zarówno dla BZT5, jak i ChZT oraz odchyleń od najwyższej dopuszczalnej wartości zawiesin ogólnych większych niż o 150 %; 2) średnie roczne wartości azotu ogólnego i fosforu ogólnego nie przekraczają najwyższych dopuszczalnych wartości lub spełniają minimalny procent redukcji. Organ odwoławczy wskazał, iż pozwolenie to rozpoczyna bieg od daty jego ostateczności, tj. od dnia 23 października 2003 r., tym samym każdy kolejny rok jego obowiązywania od 23 października. Z ustaleń organu I instancji wynika, że okresie od 23 października 2012 r. do 22 października 2013 r. ZGK obwiązany był wykonać 12 pomiarów jakości odprowadzanych ścieków z tego powodu, że w poprzednim okresie ścieki nie spełniały wymagań. Badania takie zostały wykonane w liczbie 11 pomiarów na 12 wymaganych, przy czym średnia roczna azotu ogólnego przekraczała dopuszczalną wartość określoną w zakresie wskaźników BZT5, ChZT i zawiesin ogólnych, o tyle nie zostały spełnione warunki z § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia dla azotu ogólnego. Zgodnie z art. 305a ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy do ustalenia wielkości przekroczenia wskaźników brakującego pomiaru, w tym azotu ogólnego, należało przyjąć wartość podwyższoną o 80 % w stosunku do wartości określonej w pozwoleniu, co prawidłowo uczynił organ I instancji.