Niewątpliwie szczególnymi cechami interesu prawnego jest po pierwsze bezpośredniość związku między sytuacją danego podmiotu a wspomnianą normą prawa, na której budowany jest interes prawny. Oznacza to, że interes prawny mają tylko te z podmiotów, których sytuacja prawna wynika wprost z normy prawa materialnego, a nie powstaje za pośrednictwem drugiego podmiotu. Drugą szczególną cechą interesu prawnego jest jego realność, interes ten musi rzeczywiście istnieć w dacie stosowania danych norm prawa administracyjnego. Nie może to być interes tylko przewidywany w przyszłości ani hipotetyczny (wyrok NSA lw Warszawie z dnia 19 marca 2002 r., sygn. akt IV SA 1132/00 oraz cyt. tam orzecznictwo i literatura).
Stwierdzenie istnienia interesu prawnego wymaga więc - zdaniem Sądu, ustalenia owego związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Interes taki powinien być bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie normy prawa materialnego.
Sytuację prawną skarżącego należy rozważyć na tle dokonanych ustaleń faktycznych. W rozpatrywanej sprawie J. J. wystąpił z wnioskiem o udostępnienie ze zbiorów PESEL danych adresowych P. K.
Wniosek o udostępnienie danych adresowych ww. osoby, skarżący uzasadnił zamiarem wniesienia pozwu do sądu powszechnego.
Podkreślić w tym miejscu należy, że wnioskodawca nie może utożsamiać realności swojego interesu prawnego z zamiarem dokonania dopiero w przyszłości przez siebie jakiejś czynności prawnej. Przez wykazanie interesu prawnego ustawodawca rozumie udowodnienie - a nie jedynie uprawdopodobnienie interesu prawnego przez osobę legitymującą się nim. Oznacza to, że obowiązkiem wnioskodawcy jest niebudzące wątpliwości udokumentowanie interesu prawnego.
Minister Spraw Wewnętrznych prawidłowo uznał, iż zainteresowany, występując z wnioskiem, nie wykazał istnienia interesu prawnego w uzyskaniu wnioskowanych danych. Interes prawny skarżącego nie został, w sposób właściwy udokumentowany.
Sąd stwierdza, iż samo powoływanie się przez wnioskodawcę na zamiar wstąpienia na drogę sądową, celem dochodzenia roszczeń, nie potwierdza rzeczywistego charakteru interesu prawnego po stronie wnioskodawcy.
Sąd zauważa także, że wnioskodawca pomimo wezwania organu nie przedstawił bliższych danych P. K. i tym samym nie wykazał w sposób jednoznaczny, o dane której z osób noszących to samo imię i nazwisko mu chodzi.
W tej sytuacji, zdaniem Sądu, organ naczelny prawidłowo uznał, że zasadną jest odmowa przedstawienia wnioskowanych danych adresowych.
Mając powyższe na względzie Sąd działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.
O wynagrodzeniu ustanowionego z urzędu radcy prawnego orzeczono na podstawie art. 250 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z oóźn. zm.).