Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Nowym Tomyślu w sprawie: ustalenia Strefy Płatnego Parkowania w mieście Nowy Tomyśl 1. stwierdza nieważność § 3 zaskarżonej uchwały 2. w pozostałej części
Uzasadnienie strona 3/9

W ocenie Rady Miejskiej przed merytorycznym zbadaniem skargi, Skarżący winien uściślić i doprecyzować jej treść, w szczególności zaś podać, czy dotyczy ona tej uchwały w brzmieniu pierwotnym, czy też obejmuje również uchwały, które zmieniają jej pierwotne brzmienie, zwłaszcza co do wskazanych w skardze zapisów § 2 i 3 tejże uchwały.

Odnosząc się do zarzutów skargi Rada wskazała, że zaskarżona przez Prokuratora treść § 3 uchwały pozostaje w zgodzie z art. 13 b ust. 4 pkt 2 u.d.p. Przepis ten w ocenie Rady Miejskiej nie zwalniał wprost nikogo z obowiązku uiszczania opłat za parkowanie, natomiast zawarte w § 3 zaskarżonej uchwały wskazanie iż "...opłat za parkowanie nie ponoszą..." stanowi potwierdzenie, iż podmioty wyszczególnione w tymże paragrafie korzystają z tak zwanej "stawki zerowej" i uchwała wcale nie "zawęża" zakresu regulacji ustawowej. Podejmując tę uchwałę, a następnie nowelizując treść tego paragrafu, Rada i jej członkowie działali w przekonaniu, iż pozwala im na taką interpretację treść upoważnienia zawartego w art. 13 b ust. 4 pkt 2) u.d.p. Konsekwencja "stawki zerowej" sprowadza się bowiem do stwierdzenia, iż podmioty wyszczególnione w § 3 uchwały nie ponoszą opłat za parkowanie. Rada Miejska nadmieniła, iż w dniu [...] stycznia 2020 r. podjęła nową uchwałę w sprawie ustalenia Strefy Płatnego Parkowania na terenie miasta N. T. , wprowadzenia opłat za parkowanie w tej strefie pojazdów samochodowych , wysokości stawek opłat za parkowanie oraz opłat dodatkowych, a także określenia sposobu ich pobierania. W tej nowej uchwale, która - w intencji Rady - ma zastąpić uchwałę dotychczasową, wprowadzono wyraźnie krąg podmiotów uprawnionych do korzystania ze stawki zerowej tej opłaty, wprowadzając tam m. in. niektóre podmioty wyszczególnione w § 3 zaskarżonej uchwały.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu skargi Rada wskazała, że zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (j.t. Dz. U. z 2019 r., poz. 1397 ze zm. - dalej u.e.l.) obywatel polski przebywający w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania albo z zamiarem czasowego przebywania, jest obowiązany do zameldowania się pod tym adresem na pobyt stały, albo na pobyt czasowy, najpóźniej w terminie 30 dni od daty przybycia do tego miejsca. W ocenie Rady nie sposób godzić się ze stanowiskiem Skarżącego, że osoba naruszająca obowiązek meldunkowy, nałożony na nią przez przepis ustawy winna korzystać z tego samego przywileju, co osoba przestrzegająca obowiązku meldunkowego. Równość wobec prawa, jakiej domaga się Skarżący nie może sprowadzać się do tego, że na równi z osobami zameldowanymi na ternie Strefy Płatnego Parkowania traktuje się osoby naruszające normy prawne związane z przestrzeganiem obowiązku meldunkowego. Stanowisko Skarżącego jest w tym zakresie błędne, bowiem chroni on prawa osób de facto naruszających obowiązujący porządek prawny określony przepisami ustawy o ewidencji ludności.

Strona 3/9