Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Bąk - Marciniak Sędzia WSA Józef Maleszewski (spr.) Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz - Grochowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 07 października 2020 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w N. T. na uchwałę Rady Miejskiej w Nowym Tomyślu z dnia 24 września 2010 r. nr LVII/492/2010 w sprawie: ustalenia Strefy Płatnego Parkowania w mieście Nowy Tomyśl 1. stwierdza nieważność § 3 zaskarżonej uchwały 2. w pozostałej części oddala skargę.
Rada Miasta działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8 oraz art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz.U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm. - dalej u.s.g.), art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b ust. 3 i 4 oraz art. 13f ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (j.t. Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm. - dalej u.d.p.) w dniu [...] września 2010 r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie ustalenia Strefy Płatnego Parkowania w mieście N. T. (Dz. Urz. Woj. Wlkp. nr [...], poz. 4139)
Prokurator Rejonowy w N. T. działając na podstawie art. 3 § 2 pkt 5, art. 50 § 1 i art. 53 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm. - dalej p.p.s.a.) wniósł do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Poznaniu skargę na powyższą uchwałę zarzucając jej rażące naruszenie § 133, § 134 i § 135 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. z 2002 r., Nr 1000, poz. 908) oraz art. 13 ust. 3 u.d.p. poprzez przekroczenie delegacji ustawowej i wskazanie w § 3 kwestionowanej uchwały kręgu podmiotów zwolnionych od konieczności ponoszenia opłaty za parkowanie, która to kwestia uregulowana została w art. 13 ust. 3 u.d.p. Skarżący zaskarżonej uchwale zarzucił również rażące naruszenie art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p. oraz art. 32 Konstytucji RP poprzez wskazanie w § 2 ust. 3 pkt 1 uchwały (winno być § 2 ust. 3 lit. a - uwaga Sądu), że opłata abonamentowa przysługuje wyłącznie właścicielom pojazdów mechanicznych na stałe lub czasowo zameldowanym w obrębie Strefy Płatnego Parkowania. W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności § 2 ust. 3 pkt 1 (winno być § 2 ust. 3 lit. a - uwaga Sądu) oraz § 3 uchwały Rady Miasta z dnia [...] września 201 Or. nr [...] w sprawie ustalenia Strefy Płatnego Parkowania w mieście N. T..
W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że w § 3 uchwały Rada Miasta określiła krąg osób zwolnionych od ponoszenia opłat w strefie płatnego parkowania. Uregulowanie to stanowi zdaniem skarżącego przekroczenie delegacji ustawowej albowiem art. 13 ust. 3 u.d.p. wskazuje jakie podmioty zwolnione są od ponoszenia opłat za parkowanie. Uchwała Rady Miejskiej nie dość, że wkracza w materię uregulowaną ustawą, to również w sposób bezprawny ewidentnie zawęża liczbę podmiotów zwolnionych od konieczności ponoszenia opłaty w stosunku do tego który został określony na podstawie ustawy.
Dalej skarżący przywołał treść art. 13b ust. 3 u.d.p. i wskazał, że odczytanie treści w/w regulacji prowadzi do wniosku, że ustawodawca upoważnił radę gminy do ustalenia strefy płatnego parkowania i wyposażył w uprawnienie do przyznania "niektórym użytkowników dróg" przywilejów w postaci ulg w opłatach za postój pojazdów samochodowych w tej strefie, w postaci stawki zerowej opłaty, bądź opłaty ryczałtowej łub abonamentowej. Oznacza to, że ustawodawca przewidział odstępstwo od zasady obowiązku ponoszenia jednakowych opłat za parkowanie, co skutkuje w istocie wprowadzeniem zróżnicowania sytuacji użytkowników dróg. Jak wskazał skarżący w u.d.p. nie sposób doszukać się normy prawnej wskazującej wprost, jakie są kryteria wyróżnienia cech jako relewantnych w zakresie przyznawania przez radę przewidzianych przez ustawodawcę preferencji. Rada ma zatem swobodę w tworzeniu norm dotyczących strefy płatnego parkowania. Korzystając z umocowania ustawowego wynikającego z art. 13b ust. 3 pkt 2 u.d.p. i przyznając określone uprawnienia wybranym użytkownikom dróg w akcie rangi prawa miejscowego, rada nie może jednak ustalać kręgu osób uprawnionych w sposób dowolny, ale musi to czynić tak, aby nie została naruszona konstytucyjna zasada równości wobec prawa i łącząca się z nią zasada niedyskryminacji, która oznacza zakaz odmiennego traktowania podmiotów znajdujących się w podobnej sytuacji faktycznej, ocenianej w oparciu o obiektywne i weryfikowalne okoliczności istotne. Rada musi zatem przyznać jednakowe uprawnienie wszystkim podmiotom charakteryzującym się daną cechą istotną. W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że zasada równości zakłada jednocześnie różne traktowanie podmiotów różnych, tj. podmiotów, które nie posiadają wspólnej cechy istotnej. Równość wobec prawa to zasadność wyboru takiego a nie innego kryterium różnicowania. Oceniając regulację prawną z punktu widzenia zasady równości należy w pierwszej kolejności rozważyć, czy można wskazać wspólną cechę istotną uzasadniającą równe traktowanie podmiotów prawa, biorąc pod uwagę treść i cel danej regulacji prawnej (por. wyrok TK z dnia 20 października 1998 r., K 7/98, OTK 1998 nr 6, poz. 96 oraz powołane tam orzecznictwo).