Skoro zatem pobieranie opłaty za wydanie karty pojazdu przez organ administracyjny nastąpiło na podstawie niekonstytucyjnego przepisu, to zasadnie zobowiązany, od którego taką zawyżoną opłatę pobrano, może ten fakt zakwestionować i zażądać zwrotu nadpłaconej części opłaty. Niedopuszczalne jest w demokratycznym państwie prawnym (art. 2 Konstytucji RP) pobranie daniny publicznej, a taką jest opłata za wydanie karty pojazdu, na podstawie niekonstytucyjnego przepisu, a więc w zasadzie bez podstawy prawnej. Zgodnie z kardynalną zasadą konstytucyjną zawartą w art.7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Skoro przepis stanowiący podstawę pobrania opłaty za wydanie karty pojazdu przez organ administracyjny okazał się być niekonstytucyjny, to nie było podstawy prawnej do jej pobierania, a tak nienależnie pobraną część opłaty organ powinien zwrócić podmiotowi, który ją uiścił. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zachodzi okoliczność, która pozwala - jeżeli została stwierdzona niekonstytucyjność przepisu, a sprawa nie jest załatwiana w drodze decyzji administracyjnej - na zastosowanie "innych środków", do których odnosi się art. 190 ust. 4 Konstytucji RP. Tym środkiem jest właśnie możliwość wystąpienia o zwrot nadpłaconej kwoty za kartę pojazdu (por. wyroki NSA z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. akt I OSK 2077/12 oraz z dnia 16 lutego 2018 r. sygn. akt I OSK 759/16; http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Powyższe uzasadnia obowiązek organu, który pobrał opłatę, zwrotu Skarżącej różnicy pomiędzy opłatą pobraną, a należną z uwzględnieniem wytycznych zawartych w art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 Prawa o ruchu drogowy. Pomocnym w zakresie ustalenia wysokości kwoty podlegającej zwrotowi jest przepis § 1 ust. 1 obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 r. (Dz. U. Nr 59, poz. 421), zgodnie z którym opłata za kartę pojazdu wynosi 75 zł. Zatem różnica pomiędzy kwotą 1000 zł (opłatą uiszczoną przez Skarżącą za karty pojazdów wymienionych pod pozycją 1-19 wniosku) oraz kwota 500 zł (opłatą uiszczoną przez Skarżącą za karty pojazdów wymienionych pod pozycją 20-33 wniosku), a kwotą 75 zł (opłatą pobieraną na podstawie rozporządzenia z 2006r.) stanowić będzie kwotę podlegającą zwrotowi.
W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie 146 § 1 p.p.s.a. orzekł o uchyleniu zaskarżonego aktu w części wskazanej w pkt 1 wyroku. Na podstawie art. 146 § 2 p.p.s.a. Sąd uznał obowiązek Starosty do zwrotu części opłaty za wydanie kart pojazdu w zakresie wskazanym w pkt 2 wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 ww. ustawy. Na zasądzone koszty składa się kwota uiszczonego wpisu od skargi (100 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenia adwokata reprezentującego Skarżących (480 zł), ustalone jako stawka minimalna na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800). Orzekając o kosztach postępowania Sąd miał uwadze, że odmowa zwrotu opłaty uiszczonej za wydanie kart 32 pojazdów nastąpiła jednym aktem Starosty z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...]. Zasadnym było więc wniesienie na ten akt jedenej skargi. W ocenie Sądu wniesienie 32 skarg na jeden akt miało na celu zwiększenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego (por. postanowienie NSA z dnia [...] stycznia 2016 r. sygn. akt I OZ [...]; http;//orzeczenia.nsa.gov.pl) . Stąd też Sad uznał, że zasadnym było zasądzenie zwrotu kosztów postępowania odpowiadających kwocie jednego wpisu od skargi, jednej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa procesowego w jednej sprawie. Z tych samych powodów Sąd na podstawie art. 225 p.p.s.a. orzekł o zwrocie nadpłaconego wpisu w kwocie [...]zł.