Sprawa ze skargi Wojewody [...] na zarządzenie Burmistrza Gminy M. w przedmiocie opłaty adiacenckiej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Donata Starosta Sędziowie WSA Izabela Bąk-Marciniak (spr.) WSA Tomasz Grossmann Protokolant st.sekr.sąd. Agata Tyll-Szeligowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2011 r. przy udziale Prokuratura Prokuratury Okręgowej w P. delegowanego do Prokuratury Apelacyjnej sprawy ze skargi Wojewody [...] na zarządzenie Burmistrza Gminy M. z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej 1. stwierdza nieważność zaskarżonego zarządzenia 2. określa, że zaskarżone zarządzenie nie może być wykonane 3. zasądza od Gminy M. na rzecz Wojewody [...]kwotę [...] zł ([...] [...]) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Uzasadnienie strona 1/4

Burmistrz Gminy M. w dniu [...] maja 2010 r. wydał zarządzenie Nr [...], którym stwierdził, że nie wszczyna się, a wszczęte postępowanie w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wyniku jej podziału umarza się, w przypadku dokonania darowizny w okresie 6 miesięcy od dnia, w którym decyzja Burmistrza Gminy M. zatwierdzająca projekt podziału stała się ostateczna, nie więcej niż jednej działki na rzecz każdej z osób, o których mowa w art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768).

W dniu [...] sierpnia 2010 r. Wojewoda [...]wydał rozstrzygnięcie nadzorcze Nr [...], którym orzekł o nieważności powyższego zarządzenia Burmistrza Gminy M. z dnia [...] maja 2010 r. W uzasadnieniu wskazał, że w myśl art. 98a ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, który wniósł opłaty roczne za cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką z tego tytułu. Przy czym wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości nie większej niż 30% różnicy wartości nieruchomości. Wartość nieruchomości przed podziałem i po podziale określa się według cen na dzień wydania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej. Mając to na względzie organ nadzoru stwierdził, że rozstrzygnięcie organu wykonawczego w sprawie opłaty adiacenckiej następuje wyłącznie w formie decyzji, która ma charakter aktu indywidualnego. Ustawodawca nie przewidział możliwości rozstrzygania o opłacie adiacenckiej w drodze zarządzenia.

Gmina M. wniosła skargę na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze, zarzucając Wojewodzie naruszenie:

- art. 98a ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 26 ust. 1, art. 33 ust. 1 i 3 oraz art. 30 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) poprzez ich błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że burmistrz nie był uprawniony do ustalenia zasad odstępowania od ustalenia opłaty adiacenckiej w drodze aktu wewnętrznego - zarządzenia,

- art. 91 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nienależyte uzasadnienie prawne zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 8 grudnia 2010r. w sprawie II SA/Po 699/10 uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...]z dnia [...] sierpnia 2010r. nr [...], a to z uwagi na fakt, iż przepis art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wskazuje, że po upływie terminu wskazanego w art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym organ nadzoru nie może we własnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy. W tym przypadku organ nadzoru może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

Strona 1/4