Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym dnia 15 kwietnia 2005 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi W. S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] listopada 2004 r. - nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2004 r. - nr [...] /-/ M.Dybowski JFS
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] września 2004 r. nr [...] na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b, c i art. 22 ust. 1 ustawy z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (j.t. Dz.U. 42/02/371 ze zm.- dalej ustawa) odmówił przyznania uprawnień kombatanckich W. S., urodzonemu [...] stycznia 1931 r., z tytułu pobytu Wnioskodawcy w obozie hitlerowskim Strasshof od wiosny 1944 r. do końca wojny.
W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, Prezes Rady Ministrów, na wniosek Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, określi, w drodze rozporządzenia- po zasięgnięciu opinii Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej- Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu- miejsca odosobnienia, w których warunki pobytu nie różniły się od warunków w obozach koncentracyjnych, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa, a także więzienia i obozy NKWD lub będące pod nadzorem NKWD, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości, oraz obozy, o których mowa w art. 3 pkt 2 i w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b i lit. c oraz w pkt 3. Na podstawie tego przepisu Prezes Rady Ministrów wydał dnia 20 września 2001 r. rozporządzenie w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości (Dz.U. 106/01/1154- dalej rozporządzenie). Wnioskowany obóz Strasshof nie został wymieniony w rozporządzeniu ani- jak wynika z dostępnych urzędowi materiałów i dokumentów znajdujących się w aktach sprawy- nie był obozem karnym lub wychowawczym, o których mowa w § 5 pkt 2 i 3 rozporządzenia. Wnioskowana represja nie jest represją w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b lub c ustawy.
W. S., wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy podniósł, że nie ma wglądu do przywołanych Dzienników Ustaw; wniósł o jaśniejsze wytłumaczenie, czym różni się obóz karny od obozu, w którym przebywał. Skoro otrzymał odszkodowanie, to znaczy, że ów obóz istniał- jak zatem mógł zostać nie wymieniony [w rozporządzeniu]. Doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu i z tego powodu jest inwalidą, otrzymującym 550 zł renty.
Decyzją z dnia [...] listopada 2004 r. nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na podstawie art.127 § 3 i art.138 § 1 pkt 1 kpa, i art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego- j.t. Dz.U. 42/02/371 ze zm., utrzymał w mocy własną decyzję z [...].9.2004 r.
Motywując decyzję Kierownik Ud/sKiOR powtórzył argumenty zaprezentowane w decyzji z [...].9.2004 r. Podniósł, że po ponownym rozpoznaniu sprawy, biorąc pod uwagę całokształt zebranego materiału dowodowego- Kierownik Urzędu uznał, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Z akt sprawy (zaświadczenia o zgonie brata strony), i z materiałów źródłowych dostępnych organowi (Das Nationalsozialistiche Lagersystem CCP) wynika, że obóz w Strasshof był obozem przejściowym. Nie był zatem obozem karnym ani wychowawczym, o których mowa w § 5 pkt 2 i 3 rozporządzenia; obóz w Strasshof nie został wymieniony w § 6 rozporządzenia, określającym inne miejsca odosobnienia określone w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy, w których pobyt dzieci do lat 14 miał charakter eksterminacyjny, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa. Organ nie jest uprawniony do samodzielnego ustalania, czy ów obóz spełnia charakter obozów wymienionych w art. 4 ustawy. Uregulowanie delegacyjne wyklucza możliwość ustalania objętych nim okoliczności w drodze środków dowodowych przewidzianych w kpa. Organ jest związany jest brzmieniem przepisów rozporządzenia co do charakteru obozów opisanych w art. 4.