Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Sędziowie WSA Maciej Dybowski WSA Bożena Popowska (spr.) Protokolant st.sekr.sąd. Justyna Frankowska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 25 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Wojewody z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie przyznania prawa do zasiłku. oddala skargę /-/ B.Popowska /-/ I.Kucznerowicz /-/ M.Dybowski
IV SA/Po 235/09
Uzasadnienie
W dniu [...] października 2008 r. decyzją Nr [...] Starosta P., działając na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a/ i b/, art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. jedn. Dz. U. 2008, Nr 69, poz. 415 ze zm. - dalej ustawa o promocji) oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego (t. jedn. Dz. U. Nr 2000, Nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej Kpa), orzekł o uznaniu A. S. za osobę bezrobotną i odmowie przyznania Skarżącemu prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 26 września 2008 r. W uzasadnieniu Organ podał, iż z przedstawionych dokumentów wynika, że A. S. spełnia przesłanki ustawowe uznania za osobę bezrobotną, jednakże w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w Powiatowym Urzędzie Pracy nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy z winy Skarżącego bez wypowiedzenia. Wskazano także, iż w takiej sytuacji zgodnie z art. 75 ust. 2 pkt 3 ustawy o promocji, zasiłek przysługuje bezrobotnemu po upływie 180 dni od dnia zarejestrowania.
We wniesionym w terminie odwołaniu dotyczącym tej części ww. decyzji, w której odmówiono przyznania Skarżącemu prawa do zasiłku dla bezrobotnych, Skarżący zażądał uchylenia wskazanego rozstrzygnięcia oraz orzeczenia o zasiłku na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy o promocji za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od zarejestrowania się.
Skarżący podniósł, iż nie zgadza się z uznaniem przez Starostę P., że rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia nastąpiło z Jego winy. W świadectwie pracy wskazuje się, że rozwiązanie nastąpiło na skutek utraty przez Skarżącego uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku, co nie jest jednoznaczne ze stwierdzeniem, że utrata uprawnień jest zawiniona. Starosta nie jest organem właściwym do orzekania o winie. Rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło na podstawie art. 300 Kodeksu pracy i art. 495 § 2 Kodeksu cywilnego.
Decyzją Nr [...]z dnia [...].01.2009 Wojewoda utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ wskazał na następujące dodatkowe, poza świadectwem pracy i oświadczeniem o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia, dowody w sprawie: oświadczenie Skarżącego z 04 listopada 2008 r., iż nie posiada aktualnie uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi i wyjaśnienie pracodawcy podpisane przez Prezesa Zarządu J.S., w którym wskazano na bezpodstawne zatrzymanie Skarżącemu przez policjanta prawa jazdy, potwierdzono utratę uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi oraz wskazano, iż "umowa o pracę została rozwiązana przez zakład pracy na podstawie ogólnej zasady prawnej, że każda ze stron może rozwiązać umowę, której nie można wykonywać bez winy po obu stronach. Dalej w uzasadnieniu decyzji II-instancyjnej przytoczono przepisy art. 75 i 71 oraz 51 par. 2 pkt 3 Kodeksu pracy oraz podkreślono, że Kodeks pracy stanowi zamknięty katalog przyczyn powodujących ustanie stosunku pracy. Skarżący zaś - mimo zobowiązania się (k-19) do dnia 23 grudnia 2008 r. nie przedstawił nowego świadectwa pracy. Wyjaśniło także, iż nadmienienie o winie Skarżącego w decyzji I-instancyjnej nie jest orzeczeniem o Jego winie.