Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego, który wywołuje skutki na przyszłość. Warto zaznaczyć, że zgodnie z § 9 pkt 1 lit. a uchwały ustalono zachowanie dotychczasowego sposobu zagospodarowania i użytkowania terenów. W ust. 2 powołanego przepisu uchwały wprowadzono możliwe formy zagospodarowania terenu objętego planem, a więc nie można uznać za uzasadniony zarzut, że faktycznie doszło do wywłaszczenia, w której Skarżący - M. P. miałby utracić prawo własności. Przepis § 9 pkt 1 lit. a uchwały nie pozbawia możliwości zagospodarowania terenu w formie dotychczasowej. Ograniczenie zezwala na prowadzenie dalszej, niezmienionej działalności. Uniemożliwia się jedynie zmianę sposobu zagospodarowania na inną niż wskazaną w planie.
Odnosząc się do zarzutów Skarżącej - M. N., Sąd stwierdza ich niezasadność. Rada dokonała wyważenia zasad obowiązujących w u.p.z.p. i doszła do przekonania o słuszności przyjętego rozwiązania. Stosując swoje władztwo planistyczne, Rada nie ograniczyła w całości możliwości Skarżącej - M. N. zagospodarowania jej działki, pozostawiając część frontową, a także fragment działki położonej za obszarem objętym planem. Oznacza to, że w przyszłości będzie możliwość zagospodarowania tych części na podstawie reżimu prawnego odrębnego od regulacji zaskarżonego planu miejscowego. Ograniczenie nie pozbawia Skarżącej - M. N. możliwości podziału nieruchomości i zagospodarowania części nieobjętej planem. Argument o toczącym się postępowaniu administracyjnym w przedmiocie uzyskania warunków zabudowy nie może mieć wpływu na zapadłe przed Sądem rozstrzygnięcie, z uwagi na fakt, iż postępowanie administracyjne nie dotyczy przedmiotu sprawy. Wszelkie potencjalne nieprawidłowości podlegają kwestionowaniu w trybie k.p.a. i pozostają poza kognicją Sądu w odniesieniu do niniejszej sprawy.
Sąd wskazuje, że podnoszony argument przez Skarżącą - M. N. jest argumentem, który mógłby być podnoszony potencjalnie przez każdego kto doświadcza skutków zaskarżonej uchwały. Polityka przestrzenna nie może jednak doznawać ograniczeń, które uniemożliwiają jej prowadzenie z uwagi na subiektywne postrzeganie swojej nieruchomości jako niekwalifikującej się do objęcia przez jurysdykcję planu miejscowego.
Zarzucane naruszenie art. 6 ust. 1 i 2 u.p.z.p. nie może być uznane za uzasadnione. Powołany przepis stanowi: "Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości (ust. 1). Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do (ust. 2):
1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich;
2) ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych."
W przypadku Skarżącego - M. P. prawo własności zostało ograniczone, ale nie uniemożliwia to kontynuacji obecnego sposobu zagospodarowania. W odniesieniu do pozostałych Skarżących, Rada uchwalając zaskarżony plan miejscowy nie wprowadziła całkowitego zakazu zagospodarowania. Skarżąca - M. N. może zagospodarować działkę w części nieobjętej planem, zaś Skarżący - P. W. może zabudować nieruchomość w części frontowej działki, która nie jest objęta planem.
Mając na względzie powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że żadna z wniesionych skarg nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień ze strony Rady, które mogłyby stanowić podstawę do stwierdzenia jej nieważności w całości albo w części. W związku z tym, Sąd oddalił skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a. o czym orzekł w sentencji wyroku.