W konsekwencji należy przyjąć, że również SKO, rozpoznając odwołanie Wnioskodawcy i wydając zaskarżoną decyzję, nie dysponowało ww. dokumentacją - czym uchybiło w istotnym stopniu zasadzie dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (art. 15 k.p.a.), czyniąc kontrolę instancyjną w tym zakresie całkowicie fikcyjną.
Nie ulega wątpliwości, że wydając decyzję z zakresu pomocy społecznej, organ winien kierować się przesłankami ustawowymi udzielania takiej pomocy, w tym m.in. wskazaniami zawartymi w art. 3 ust. 3 i 4 u.p.s., stanowiącymi, że rodzaj i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy oraz że potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy winny zostać uwzględnione, jeśli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Wobec ograniczonych możliwości zaspokojenia wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc, organ nie ma obowiązku udzielić im wsparcia w rozmiarze w pełni odpowiadającym ich potrzebom oraz w zgłaszanej postaci lub wysokości. W takim jednak przypadku winien przyjąć możliwie obiektywne kryteria, według których dokonuje rozdziału środków finansowych.
Tymczasem ani w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, ani w uzasadnieniu decyzji organu I instancji nie wskazano, jakimi to kryteriami kierowały się organy, uznając, iż przyznana Skarżącemu pomoc jest wystarczająca lub odpowiednia. Nie wynika to również z przedłożonych Sądowi akt administracyjnych. Brak w nich bowiem w szczególności danych o formach i rozmiarze pomocy już udzielonej w odnośnym okresie lub udzielanej na bieżąco Skarżącemu (poza informacją o przyznanym mu zasiłku stałym). Nie wiadomo również, jaka jest sytuacja finansowa organu pomocy społecznej, który rozstrzygał sprawę w pierwszej instancji - o ile rzeczywiście, jak twierdzi SKO, sytuacja ta miała wpływ na treść rozstrzygnięcia podjętego przez organ pomocowy - w tym jakie orientacyjnie kwoty wydatkował na udzielenie odnośnej formy pomocy w okresie wydawania decyzji oraz jakimi kwotami w tym czasie dysponował.
W konsekwencji również w tym zakresie decyzje organów obu instancji wymykają się kontroli sądowej.
Mając wszystko to na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku, tj. uchylił decyzje organów obu instancji.
W odniesieniu do wniosku pełnomocnika Skarżącego o zwrot kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu, zostanie wydane odrębne postanowienie przez referendarza sądowego, w myśl art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a.
Ponownie rozpoznając sprawę organ uwzględni powyższe uwagi i wytyczne Sądu. W szczególności w niezbędnym zakresie uzupełni materiał dotychczas zebrany w przedłożonych Sądowi aktach administracyjnych sprawy. Następnie, w oparciu o tak uzupełniony materiał, ponownie rozpozna i rozstrzygnie wniosek Skarżącego w przedmiotowym zakresie - bacząc, by nie pogorszyć jego sytuacji w stosunku do stanu wynikającego z zaskarżonej decyzji SKO - a podjęte rozstrzygnięcie w tym przedmiocie należycie uzasadni, jak tego wymaga art. 107 § 3 k.p.a.