Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann Sędziowie WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska (spr.) WSA Izabela Bąk-Marciniak Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi J. S., B. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2011 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę
Decyzją z dnia [...] września 2011 r., nr [...] Wójt Gminy K., działając na podstawie art. 59 ust. 1 i art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003, nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. 2000, nr 98. poz. 1071 ze zm.- dalej Kpa) odmówił M. i E. S. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na nadbudowie, rozbudowie o wiatrołap i modernizacji oraz budowie zadaszenia nad wejściem do istniejącego budynku mieszkalnego z częścią usługowo-handlową dla terenu działki nr [...] położonej w miejscowości K..
W uzasadnieniu organ wskazał, iż w dniu [...] lipca 2011 r. do urzędu wpłynął wniosek E. i M. S. w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na nadbudowie, rozbudowie o wiatrołap i modernizacji oraz budowie zadaszenia nad wejściem do istniejącego budynku mieszkalnego z częścią usługowo-handlową na działce o numerze [...] położonej w miejscowości K.. Dalej organ wskazał, iż Wójt Gminy K. decyzją [...] z dnia [...] kwietnia 2010 r. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na modernizacji i rozbudowie o wiatrołap oraz budowie zadaszenia nad wejściem do budynku mieszkalnego z częścią usługowo-handlową (w parterze) oraz decyzją [...] z dnia [...] kwietnia 2005 r. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na nadbudowie istniejącego budynku mieszkalnego z częścią usługowo-handlową - zakład kosmetyczno-fryzjerski oraz sklep spożywczo-warzywno-przemysłowo-odzieżowy (na parterze). W ocenie organu nie ma więc podstaw do wydania powtórnie decyzji ustalającej warunki zabudowy w tym samym zakresie sprawy.
Ponadto organ zauważył, iż ze zgromadzonych materiałów i oględzin w terenie wynika, że inwestycja została już zrealizowana. Jednak z załączonych do wniosku dokumentów nie wynika, że prowadzone jest postępowanie w sprawie legalizacji samowoli budowlanej. Organ podniósł, iż istotą decyzji ustalającej warunki zabudowy terenu jest określenie prawem dopuszczalnego sposobu zagospodarowania terenu. Jest to rozstrzygnięcie kształtujące zakres uprawnień względem konkretnej nieruchomości. Przepis art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003, nr 80, poz. 717 ze zm.) nie formułuje co prawda ograniczenia odnośnie możliwości wystąpienia o uzyskanie takiej decyzji względem obiektu już istniejącego, jednakże tego rodzaju sytuację należy traktować jako wyjątek od generalnej zasady, zgodnie z którą ustalenie warunków zabudowy terenu poprzedza etap realizacji inwestycji budowlanej. Ustalenie warunków zabudowy powinno nastąpić przed realizacją inwestycji, a jedynie w wyjątkowych sytuacjach przewidzianych prawem, w odniesieniu do obiektu już istniejącego. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2007 r. sygn. akt P 37/06 decyzja o warunkach zabudowy może być wydana po wszczęciu postępowania legalizacyjnego. Art. 51 ust. 1 Prawa budowlanego - ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. (t.j. Dz. U. 2010, nr 243, poz. 1623 ze zm.) nie stanowi podstawy do nałożenia na inwestora obowiązku uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i nie ma tu żadnej analogii do legalizacji samowoli budowlanej prowadzonej w oparciu o przepisy art. 48 ust. 2 pkt 1 lit. b, ust. 3 pkt 1 lub art. 49b ust. 2 Prawa budowlanego, które pozwalają na wydanie decyzji o warunkach zabudowy po wybudowaniu obiektu budowlanego. Ponadto w obrocie prawnym pozostaje decyzja nakładająca na M. i E. S. obowiązek doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem robót budowlanych przy nadbudowie i przebudowie budynku mieszkalnego z częścią usługowo-handlową o lokal mieszkalny i sklep spożywczy poprzez rozebranie wymienionych w decyzji części budynku. Takie rozstrzygnięcie jest wiążące zarówno dla stron, jak i dla organów.