Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia NSA Szczepan Prax po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 stycznia 2005 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi R. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie o przyznanie uprawnień kombatanckich 1) stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, 2) zasądza od Kierownika wymienionego Urzędu na rzecz skarżącego kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił przyznania R. K. uprawnień kombatanckich. Na skutek wniosku strony o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzję tę ten sam organ utrzymał w mocy decyzją z dnia [...], która z kolei została uchylona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11.III.2003 r., sygn. akt II SA/Ka 1064/01. Decyzją z dnia [...] wskazany organ administracji publicznej ponownie utrzymał w mocy pierwotną decyzję z dnia [...], jednak wyrokiem z dnia 5.V.2004 r., sygn. akt IV SA/Gl 116/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił tę decyzję z dnia [...].
Rozpatrując sprawę po raz kolejny zaskarżoną decyzją organ administracyjny umorzył postępowanie w sprawie. W podstawie prawnej decyzji powołano art. 138 § 1 pkt 3, w zw. z art. 137 kpa, natomiast w jej uzasadnieniu wskazano, że zachodzą przewidziane w art. 105 § 1 kpa przesłanki do umorzenia postępowania, a to wobec cofnięcia przez stronę wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Stało się ono bezprzedmiotowe i dlatego organ umorzył postępowanie odwoławcze.
W skardze R. K. zakwestionował sposób prowadzenia postępowania administracyjnego.
Odpowiadając na skargę organ orzekający postulował jej odrzucenie jako bezzasadnej oraz wniósł o skierowanie sprawy do trybu uproszczonego, na co skarżący wyraził zgodę w piśmie z dnia [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
W okolicznościach sprawy należało stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Otóż wbrew powołanej podstawie prawnej i twierdzeniu zawartemu w uzasadnieniu decyzji nie orzeka ona o umorzeniu postępowania odwoławczego, lecz o umorzeniu postępowania w sprawie, co wyraźnie wynika z treści sentencji zaskarżonej decyzji. Umorzenie postępowania w sprawie nie może być utożsamiane z umorzeniem postępowania odwoławczego. W tym drugim przypadku konsekwencją umorzenia postępowania odwoławczego jest pozostawienie w obrocie prawnym decyzji pierwszoinstancyjnej, która uzyskuje walor ostateczności. Natomiast umorzenie postępowania w sprawie musiałoby oznaczać, że całe postępowanie administracyjne nie zostało zakończone decyzją orzekającą co do istoty sprawy. Jednak procedura administracyjna nie przewiduje dla organu odwoławczego ( także organu rozstrzygającego wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy ) rozstrzygnięcia w postaci umorzenia postępowania w sprawie. O ile zachodzą przewidziane w art. 105 kpa przesłanki do umorzenia postępowania administracyjnego, to organ ten wydaje rozstrzygnięcie z art. 138 § 1 pkt 2 kpa o uchyleniu zaskarżonej decyzji i umorzeniu postępowania pierwszej instancji. Natomiast gdy z przyczyn procesowych ( np. wobec cofnięcia odwołania lub wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy ) nie ma podstaw do prowadzenia postępowania odwoławczego, to wydaje się decyzję przewidzianą w art. 138 § 1 pkt 3 kpa o umorzeniu postępowania odwoławczego, a nie w sprawie.
Wskazana wewnętrzna sprzeczność w zaskarżonej decyzji nie może być usunięta w drodze jej sprostowania, a zatem stanowi kwalifikowaną wadę decyzji. Okoliczność tą Sąd wziął pod uwagę z urzędu, nie będąc związany granicami skargi - stosownie do art. 51 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 z 2002 r., poz. 1270, ze zm.).
Wobec treści skargi i pisma skarżącego z dnia [...] przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ administracyjny winien wezwać skarżącego o jednoznaczne oświadczenie się, czy podtrzymuje swój wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W tym stanie rzeczy z mocy art. 145 § 1 pkt 2 powołanego Prawa, w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kpa oraz art. 200, w zw. z art. 205 § 1 i 210 § 2 wymienionego Prawa orzeczono, jak w sentencji.