Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody Śląskiego w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kozicka, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.), Sędzia WSA Marzanna Sałuda, Protokolant Specjalista Ewa Pasiek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2018 r. sprawy ze skargi D.D. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
6330 Status  bezrobotnego
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie strona 1/6

D.D. (w skrócie: "skarżąca") decyzją Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] r., nr [...], wydaną na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a i b) w związku z art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r. poz. 1065 z późn. zm., dalej: "ustawa") oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, dalej: "k.p.a."), została uznana za osobę bezrobotną z dniem 10.04.2018 r. i jednocześnie odmówiono jej przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że w dniu rejestracji spełniała warunki do uznania za osobę bezrobotną, natomiast suma okresów, o których mowa w art. 71 ust. 1 i 2 ustawy, przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji, jest krótsza niż 365 dni, co stanowi podstawę odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Od powyższej decyzji, skarżąca złożyła odwołanie z dnia 7.05.2018 r., podnosząc, iż powinna być uznana za osobę bezrobotną z dniem 10.04.2018 r. a nie z dniem 1.10.2017 r. Zaznaczyła, że zgodnie z wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] r. sygn. akt [...], pozostawała w stosunku pracy z pracodawcą w pełnym wymiarze czasu pracy od 6.09.2016 r. do 15.07.2017 r. oraz od 16.07.2017 r. do 30.09.2017 r. w niepełnym wymiarze czasu pracy (1/2 etatu). W dniu ustania stosunku pracy, tj. z początkiem października 2017r. nie była w stanie zarejestrować się w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. jako osoba bezrobotna z przyczyn od niej niezależnych, leżących wyłącznie po stronie pracodawcy, bowiem nie posiadała umowy o pracę oraz świadectwa pracy. Z tego powodu zmuszona była złożyć w dniu 31.10.2017 r. pozew w Sądzie Pracy.

Wojewoda Śląski decyzją z dnia [...] r., r [...], wydaną na podstawie art. 71 ust. 1 i 2 ustawy oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., postanowił utrzymać w mocy decyzję organu I instancji w części dotyczącej uznania za osobę bezrobotną. W oparciu o akta sprawy wskazał, że skarżąca została zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. w dniu 10.04.2018 r. i przedłożyła wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Z. Wydziału IV Pracy z [...]r. oraz złożyła oświadczenie dotyczące zatrudnienia w A w Z. W dniu 10.04.2018 r. podpisała również kartę rejestracyjną, zatem z tym dniem mogła uzyskać status osoby bezrobotnej. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy bezrobotnym jest osoba zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia, niepracująca i niewykonująca innej pracy zarobkowej. Skarżąca przyszła do Powiatowego Urzędu Pracy w Z. w dniu 10.04.2018 r. i wówczas spełniła powyższy warunek, dlatego z tym dniem nabyła status osoby bezrobotnej. Zważywszy na powyższą okoliczność decyzję organu I instancji należy uznać za zasadną. Nadto, nie ma możliwości prawnej by nadać skarżącej status osoby bezrobotnej z datą wsteczną, czyli poprzedzającą rejestrację w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z.

W osobistej skardze, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, skarżąca zaskarżyła w części decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] r. wyłącznie w zakresie uznania jej za osobę bezrobotną dopiero z dniem 10 kwietnia 2018 r. a nie z dniem 1 października 2017 r. Domagała się jej uchylenia w części oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] r. i wydania orzeczenia, iż ma być uznana za osobę bezrobotną z dniem 1 października 2017 r., a także zasądzenia na rzecz skarżącej kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi podniosła, że organy administracji obu instancji dopuściły się naruszenia art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, bowiem nie uwzględniły okoliczności, iż to z winy pracodawcy nie posiadała dokumentów potrzebnych do rejestracji jako osoba bezrobotna, chociaż już od dnia 1 października 2017 r. spełniała wszystkie warunki by przyznać jej ten status. Nie było jakichkolwiek przeciwwskazań by z tym dniem otrzymała zasiłek dla bezrobotnych. Fakt, iż tak się nie stało wynikał wyłącznie z okoliczności całkowicie niezależnych od niej, a mianowicie z tego, iż mimo ustania stosunku pracy skarżąca nie otrzymała od pracodawcy (byłego pracodawcy) świadectwa pracy. Okres, jak i rodzaj stosunku pracy (od 06.09.2016 r. do 30.09.2017 r.) musiała udowodnić na drodze postępowania sądowego, które zostało zakończone dopiero wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] roku o sygn. akt [...], który wraz z klauzulą prawomocności otrzymała dopiero w dniu 10 kwietnia 2018 r. Niezwłocznie po uzyskaniu prawomocnego wyroku udała się do Powiatowego Urzędu Pracy w Z. celem dokonania rejestracji. Wyrok ten ma charakter deklaratoryjny i nie tworzy jakiegokolwiek nowego stosunku prawnego, lecz potwierdza okoliczności mające miejsce de facto na dzień 30 września 2017 r., czyli na dzień ustania stosunku pracy skarżącej. Z początkiem miesiąca października 2017 r., z przyczyn od siebie niezależnych, nie była w stanie zarejestrować się w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. jako osoba bezrobotna, bowiem wówczas nie posiadała umowy o pracę (pracodawca nie dał jej takiej umowy do podpisu), nadto nie posiadała świadectwa pracy. Kontakt z pracodawcą był utrudniony, gdyż od dnia 25 maja 2017 r. przebywał na terenie [...]. W związku z powyższym była zmuszona złożyć pozew w Sądzie Pracy w Z., co nastąpiło w dniu 31 października 2017 r. Dopiero Sąd ustalił, że w okresie od dnia 6 września 2016 r. do dnia 30 września 2017 r. pozostawała w stosunku pracy i nakazał wydać jej świadectwo pracy. W dniu 16 marca 2018 r. pełnomocnik skarżącej złożył wniosek o wydanie wyroku z klauzulą prawomocności i otrzymał go w dniu 4 kwietnia 2018 r., a skarżącej przekazał go w dniu 10 kwietnia 2018 r. Dopiero z tym dniem była w jego posiadaniu i mogła się zarejestrować jako osoba bezrobotna. Nie może zatem ponosić ujemnych konsekwencji tego, że pracodawca nie podpisał z nią umowy o pracę i nieprawidłowo deklarował składki na ubezpieczenia społeczne, które nie zostały uregulowane (od marca do września 2017 r.), oraz nie wydał świadectwa pracy i nie wypłacił należnego jej wynagrodzenia. Te okoliczności były całkowicie niezależne od skarżącej oraz przez nią niezawinione. Treść zaskarżonej decyzji, zdaniem skarżącej prowadzi do wniosku, że musi ponosić ujemne konsekwencje niezgodnego z prawem zachowania byłego pracodawcy, co nie znajduje uzasadnienia w zasadach obowiązujących w demokratycznym państwie prawa i jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Skarżąca już wcześniej zgłaszała do ZUS-u w Z. nieprawidłowości pracodawcy mimo to nadal musi udowadniać, że była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy, w okresie 6 września 2016 r. do dnia 30 września 2017 r.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6330 Status  bezrobotnego
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda