Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Miliczek-Ciszewska, Sędziowie Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Walentek, Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi T. G. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.
Decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w W. z dnia [...] r. nr [...] nie stwierdzono u T.G. choroby zawodowej - obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1. 2 i 3 kHz - wymienionej w wykazie chorób zawodowych określonym w przepisach w sprawie chorób zawodowych, wydanych na podstawie art. 237 § 1 pkt 3-6 i § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy, w poz. 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1367 - dalej "rozporządzenie").
W toku postępowania wyjaśniającego ustalono, że T.G. pracował w latach 1985-2016 w warunkach narażenia na hałas, którego wartości okresowo przekraczały dopuszczalne normy.
Jednakże przedmiotowa choroba zawodowa nie została u niego rozpoznana przez upoważnione jednostki orzecznicze I i II stopnia (por. orzeczenia lekarskie Poradni Chorób Zawodowych w S.Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. - w skrócie: "WOMP" z dnia [...]r. nr [...] i oraz Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S.- w skrócie: "IMPZS" z dnia [...] r. nr [...]). Dodatkowo, organ nie znalazł podstaw do kwestionowania wydanych w sprawie orzeczeń lekarskich.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23 -dalej "K.p.a."), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] r.
Za podstawę rozstrzygnięcia, w przedmiocie podejrzenia u T.G. choroby zawodowej, organ odwoławczy przyjął warunki jakie powinny być spełnione do uznania zawodowej etiologii rozpoznanego schorzenia, biorąc pod uwagę definicję choroby zawodowej, określoną w art. 235¹ k.p., która stanowi, iż "za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".".
Organ uznał, że w sprawie T.G. postępowanie wyjaśniające wykazało, że pracował on w latach 1985-1986 w KWK "A" w Ż. - (zakład zlikwidowany następca prawny A S.A. w B. Oddział w D. Kopalnie Węgla Kamiennego w całkowitej likwidacji) jako młodszy górnik pod ziemią, w latach 1986- 1987 w ,. [...]"' S.A. w R. - (zakład zlikwidowany) jako piecowy, w latach 1987-1991 w Przedsiębiorstwie [...] w R.- (zakład zlikwidowany) jako ładowacz pod ziemią, w latach 1991-2016 w [...] S.A. KWK "[...]" w J. jako młodszy górnik pod ziemią oraz górnik pod ziemią. Zdaniem organu T.G. w trakcie całego okresu zatrudnienia pracował w warunkach narażenia na hałas, którego wartości okresowo przekraczały dopuszczalne normy.