Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska Asesor WSA Edyta Żarkiewicz Protokolant Referent - stażysta Ewa Pasiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2008 r. sprawy ze skargi E. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...].
Wnioskiem z dnia [...] E.C. wystąpiła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza Miasta K., między innymi decyzji Nr [...] z dnia [...], rozstrzygniętych ostatecznymi decyzjami Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...], w tym m.in. decyzji Nr [...], powołując się na naruszenie art. 156 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego. We wniosku tym podniosła, że powodem zmiany decyzji przyznającej dodatek mieszkaniowy, było wskazanie, że faktycznie nie zamieszkuje ona w lokalu, na który wnioskowała o to świadczenie. W ocenie zainteresowanej interpretacja taka jest niedopuszczalna, gdyż w sytuacji gdy brak jest legalnej definicji danego pojęcia, to należy zastosować wykładnię językową oraz posłużyć się utrwalonym orzecznictwem, z którego wynika, że "zamieszkiwanie w danym lokalu jest wtedy, gdy interesy życiowe związane są właśnie z tym lokalem".
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] Nr [...] wydaną na podstawie art. 158 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego odmówiło stwierdzenia nieważności wymienionej powyżej decyzji.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia podniosło, że stwierdzenie nieważności jest instytucją umożliwiającą wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji dotkniętych wadami wyliczonymi w art. 156 § 1 pkt 1- 7 Kodeksu postępowania administracyjnego. Kolegium po przeprowadzeniu postępowania nie potwierdziło zaistnienia powołanej we wniosku zainteresowanej przesłanki nieważności decyzji, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 3 Kodeksu. Wyjaśniło, że decyzja przyznająca dodatek mieszkaniowy, po wznowieniu postępowania została uchylona, a zainteresowana została zobowiązana do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia. Dlatego organ orzekł jak w sentencji.
E.C., pismem z dnia [...], wystąpiła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. W motywach wniosku wyjaśniła, że pomyłkowo wskazała jako podstawę stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta K. art. 156 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, podczas gdy właściwą podstawą do stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji powinien art. 156 § 1 pkt 2 tegoż Kodeksu, czyli wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, na co wskazuje uzasadnienie wniosku. Ponadto podtrzymała swoje zarzuty wykazane w pierwszym wniosku, argumentując, że odmowa przyznania jej dodatku mieszkaniowego rażąco narusza prawo, poprzez przyjęcie niewłaściwej wykładni obowiązujących w tym zakresie przepisów. Powtórzyła swoje stanowisko dotyczące wykładni sformułowania "faktycznego zamieszkiwania w lokalu", powołując się na orzecznictwo i piśmiennictwo w tym zakresie, dodając, że podstawowym kryterium decydującym o przyznaniu dodatku mieszkaniowego jest kryterium dochodowe, które w przypadku jej rodziny zostało spełnione.