Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Miliczek-Ciszewska, Sędziowie Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.), Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta R. z dnia [...] r. nr [...].
W dniu 10 lutego 2017 r. J. B. złożyła w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w R. wniosek o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad matką R. F. legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności z dnia 14 grudnia 2009 r., wydanym na stałe.
Decyzją Prezydenta Miasta R. nr [...] z dnia [...] orzeczono o odmowie przyznania J. B. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawna matką R.F.
W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, że decyzją z [...] nr [...] J.B. zostało przyznane prawo do zasiłku dla opiekuna w związku z opieką nad niepełnosprawną R. F. Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 5 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1518 ze zm., dalej "u.ś.r.") świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego, świadczenia pielęgnacyjnego lub zasiłku dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów. Zdaniem organu w tej sytuacji należało stronie odmówić prawa do wnioskowanego świadczenia.
Od powyższej decyzji J. B. złożyła odwołanie, w którym podniosła, że w związku z opieką nad niepełnosprawną matką miała już wcześniej przyznane świadczenia pielęgnacyjne, które zostało zamienione na zasiłek dla opiekuna w kwocie 520 zł. Powołała się następnie na wyrok WSA w Gliwicach IV SA/Gl/354/16 z 14 grudnia 2016 r. oraz wyrok Trybunału Konstytucyjny, zgodnie z którym w odniesieniu do art. 17 ust. 1b opiekunowie dorosłych osób niepełnosprawnych muszą być przez ustawodawcę traktowani jako podmioty należące do tej samej klasy. Nie mogą być zatem - co do zasady - traktowani w sposób odmienny, niż opiekunowie sprawujący opiekę nad dziećmi. Wniosła o pozytywne rozpatrzenie jej sprawy.
Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego ( t.j. z 2016 r. poz. 23 ze zm., w skrócie "k.p.a.") orzekło utrzymać zaskarżoną decyzję w mocy, podzielając zawartą w niej ocenę prawną.
Kolegium przytoczyło treść art. 17 u.ś.r. podkreślając, że zgodnie z jego ustępem 5 pkt 1b prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje osobie posiadającej uprawnienie m.in. do zasiłku dla opiekuna, a nadto zgodnie z ustępem 5 pkt 5, gdy na osobę wymagającą opieki jest ustalone prawo do zasiłku dla opiekuna. Organ odwoławczy stwierdził, że w sprawie wystąpiły wskazane wyżej negatywne przesłanki skutkujące odmową przyznania stronie wnioskowanego świadczenia, gdyż jest ona uprawniona do zasiłku dla opiekuna z mocy ustawy o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów jak również na osobę wymagającą opieki jest ustalone prawo do zasiłku dla opiekuna w oparciu o wskazaną ustawę. Odnosząc się do okoliczności podniesionych w odwołaniu Kolegium wyjaśniło, że podstawą odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego są wskazane przesłanki, a nie dzielenie opiekunów na tych, którzy opiekują się osobami dorosłymi, których niepełnosprawności powstała do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej do ukończenia 25 roku życia i na tych, którzy opiekują się osobami dorosłymi, których niepełnosprawność powstała po tych okresach, czego dotyczy powołany w odwołaniu wyrok WSA w Gliwicach i stanowisko TK. Zatem gdyby organ I instancji w okolicznościach niniejszej sprawy przyznał stronie świadczenie pielęgnacyjne, to taka decyzja byłaby wydana z rażącym naruszeniem prawa , skutkującym stwierdzeniem jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.