Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz, Sędziowie Sędzia NSA Szczepan Prax, Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.), Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2017 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.
Decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w B. z dnia [...] r. nr [...] nie stwierdzono u J.W. choroby zawodowej - obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1. 2 i 3 kHz - wymienionej w wykazie chorób zawodowych określonym w przepisach w sprawie chorób zawodowych, wydanych na podstawie art. 237 § 1 pkt 3-6 i § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy, w poz. 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1367 - dalej "rozporządzenie").
W toku postępowania wyjaśniającego ustalono, że J.W. w latach 2010-2015 pracował w hałasie o natężeniu od 81,2 dB do 84,8 dB. Jednakże przedmiotowa choroba zawodowa nie została u niego rozpoznana przez upoważnione jednostki orzecznicze I i II stopnia (por. orzeczenia lekarskie Poradni Chorób Zawodowych w S. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. - w skrócie: "WOMP" z dnia [...] r. nr [...] i oraz Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. - w skrócie: "IMPZS" z dnia [...] r. nr [...]. Dodatkowo, organ nie znalazł podstaw do kwestionowania wydanych w sprawie orzeczeń lekarskich.
J.W. złożył odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o powtórne rozpatrzenie sprawy. Nie zgodził się z brakiem rozpoznania u niego choroby zawodowej oraz z orzeczeniami lekarskimi. Podkreślił, że przez wiele lat pracował w narażeniu na hałas, co w jego ocenie jest bezpośrednią przyczyną dużych ubytków słuchu. Zauważył, że nie chorował na stany zapalne uszu. Uznał za błędne orzeczenia jednostek orzeczniczych I i II stopnia wskazujące na czynnik wewnętrzny, samoistny jego schorzenia. Wskazał, że nie ponosi odpowiedzialności za brak pomiarów hałasu w zakładach pracy, w których pracował. Wniósł o przeprowadzenie powtórnego badania w Instytucie Medycyny Pracy w Ł.
Decyzją z dnia [...]r. nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23 -dalej "K.p.a."), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] r. Za podstawę rozstrzygnięcia, w przedmiocie podejrzenia u J.W. choroby zawodowej, organ odwoławczy przyjął warunki jakie powinny być spełnione do uznania zawodowej etiologii rozpoznanego schorzenia, biorąc pod uwagę definicję choroby zawodowej, określoną w art. 235¹ k.p., która stanowi, iż "za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".".