Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik (spr.) Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant st. sekretarz sądowy Agnieszka Janecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2009 r. sprawy ze skargi J.A. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 kwietnia 2008 r. w sprawie o sygnaturze akt IV SA/Gl 931/07 ze skargi na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej wznawia postępowanie sądowe i zmienia wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 kwietnia 2008 r. sygnatura akt IV SA/Gl 931/07 w ten sposób, że: uchyla zaskarżoną decyzję.
Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 kwietnia 2008r. sygn. akt IV SA/Gl 931/07 oddalono skargę J.A. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej u skarżącego.
Decyzja organu inspekcji sanitarnej II instancji utrzymywała w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] Nr [...] wydaną na podstawie art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 z późn. zm.), którą, po rozpoznaniu zgłoszenia choroby zawodowej, nie stwierdzono u J.A. choroby zawodowej pylicy płuc - pylicy górników kopalń węgla, wymienionej w poz. 3/2 wykazu chorób zawodowych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132, poz. 1115).
Organ orzekający ustalił, że J.A. w latach 1980 - 2007 r. był zatrudniony w Kopalni Węgla Kamiennego A w K. kolejno na stanowiskach: stażysty pod ziemią, nadgórnika oddziału wydobywczego pod ziemią, sztygara zmianowego pod ziemią, sztygara oddziałowego pod ziemią, nadsztygara górniczego pod ziemią, kierownika robót górniczych - pomocniczych pod ziemią, nadsztygara górniczego do spraw robót przygotowawczych pod ziemią, na których w latach 1980 - 2006 pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej. Jednakże w oparciu o wydane w sprawie orzeczenia lekarskie Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w S. z dnia [...] nr [...] i Szpitala Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. z dnia [...] nr [...], uznano, iżnie można stwierdzić istnienia choroby zawodowej.
W odwołaniu od powyższej decyzji J.A. zarzucił, iż organ pierwszej instancji nie odniósł się do jego końcowego oświadczenia z dnia [...], doręczonego temu organowi w dniu [...], dotyczącego materiału dowodowego zebranego w sprawie, a w szczególności uchybień i wad zawartych w orzeczeniach obu placówek medycznych.
Decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podniósł, że dla stwierdzenia choroby zawodowej niezbędnym jest orzeczenie przez kompetentną placówkę diagnostyczną służby zdrowia istnienia występującego schorzenia jako choroby - zakwalifikowanej przez orzeczników do odpowiedniej pozycji wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów dnia 30 lipca 2002 r. oraz wykazanie związku przyczynowego między środowiskiem pracy, a rozpoznaną chorobą tj. wykazanie, że narażenie na czynnik szkodliwy, który wywołał rozpoznane schorzenie występowało w czasie i miejscu pracy w związku z wykonywanym zawodem. Zaakcentował, że przeprowadzone w sprawie dochodzenie epidemiologiczne wykazało eksponowanie na pył kamienno-węglowy zawierający wolną krystaliczną krzemionkę, a więc warunki potencjalnego ryzyka powstania choroby zawodowej pylicy płuc - pylicy górników kopalń węgla. Wskazał na badania odwołującego w Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w S. (orzeczenie lekarskie z dnia [...] nr [...]) i w Szpitalu Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. (obserwacja kliniczna w okresie od dnia [...] do dnia [...] i orzeczenie lekarskie tego Instytutu z dnia [...] nr [...]), które nie doprowadziły do rozpoznania choroby zawodowej wymienionej w pozycji 3/2 wykazu chorób zawodowych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie chorób zawodowych. W orzeczeniu Szpitala IMPiZŚ w S. stwierdzono bowiem jedynie, że aktualny kardiogram klatki piersiowej, jak również zdjęcie z [...] nie wykazywały zmian radiologicznych upoważniających do zdiagnozowania pylicy płuc zgodnie ze standardami klasyfikacji pylic Międzynarodowego Biura Pracy z 1980 r. oraz, że dyskretne zmiany drobnoguzkowe zaobserwowane w płucach jedynie w badaniu HRCT z miesiąca [...] nie mogły być podstawą do rozpoznania w chwili badania pylicy płuc. Jako podstawę rozpoznania klinicznego pylicy płuc wskazano stwierdzenie na pełnowymiarowym zdjęciu RTG klatki piersiowej w pozycji tylno-przedniej zagęszczeń ogniskowych w płucach, mogących odpowiadać efektom oddziaływania pyłów zwłókniających, zaznaczając, że zdjęcie RTG oceniane jest zgodnie ze standardem radiograficznym pylic Międzynarodowego Biura Pracy. Natomiast aktualny radiogram klatki piersiowej, jak również badanie HRCT z miesiąca [...] nie został potraktowany, jako podstawa rozpoznania pylicy płuc. Nadto, organ odwoławczy zaznaczył, iż powołane orzeczenia lekarskie wydane zostały przez kompetentne placówki służby zdrowia, na podstawie specjalistycznych badań i dlatego nie ma podstaw do ich kwestionowania. Zatem pomimo istnienia narażenia zawodowego u odwołującego się nie wystąpiły konkretne skutki w postaci choroby zawodowej. W związku z zarzutami odwołania organ odwoławczy stwierdził, iż proces pyliczy przebiega powoli i nie wymaga weryfikacji radiologicznej w krótkim okresie czasu, dlatego pylica płuc może być rozpoznana długo po ustaniu narażenia zawodowego.