Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Zofia Borowicz Sędziowie: WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik NSA Tadeusz Michalik (spr.) Protokolant: st.referent Arkadiusz Kmiotek po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2006 r. sprawy ze skargi K. J. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie funkcjonariuszy Służby Więziennej - zwolnienia ze służby oddala skargę
Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Dyrektor Aresztu Śledczego w B. działając na podstawie art. 104 k.p.a., art.31 ust. 1 pkt 4 i ust. 2, art. 39 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 roku o Służbie Więziennej ( Dz.U. z 2002 roku Nr 207 poz. 1761 z późniejszymi zmianami) z dniem [...] roku zwolnił K. J. ze Służby Więziennej z powodu orzeczenia przez komisję lekarską trwałej niezdolności do służby i na podstawie art. 108 § 1 k.p.a. decyzji nadał rygor natychmiastowej wykonalności.
W uzasadnieniu wskazał, że [...]. K. J. orzeczeniem Nr [...] dnia [...] r. Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA w K. zatwierdzonym przez Okręgową Komisje Lekarską MSWiA w K. w dniu [...] roku, uznany został za całkowicie niezdolnego do służby w Służbie Więziennej i zaliczony do [...] grupy inwalidów. Podniósł, że na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 1 ustawy o Służbie Więziennej, orzeczenie przez komisję lekarską trwałej niezdolności do służby stanowi obligatoryjną przesłankę do zwolnienia funkcjonariusza ze Służby Więziennej. Nadmienił, że w dniu [...] r. funkcjonariusz poinformował Dyrektora Aresztu Śledczego w B. że jest to ostatni dzień jego zwolnienia lekarskiego. Podkreślił, że rygor natychmiastowej wykonalności decyzji nadano ze względu na ochronę zdrowia zainteresowanego.
W odwołaniu od tej decyzji K. J. zarzucił jej, ze została wydana z rażącym naruszeniem art. 107 § 1 i 3 k.p.a. i wniósł o jej uchylenie. Zarzucił także obrazę przepisu art. 108 § 1 k.p.a. poprzez nieuzasadnione nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności. Podniósł nadto naruszenie jego uprawnień wynikających z art. 41. ust 1. ustawy o Służbie Więziennej, albowiem do chwili złożenia odwołania nie złożył pisemnego wystąpienia ze służby i nie zrobi tego do upływu 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby. Zaprezentował poglądy na temat interpretacji zwrotu "obłożna choroba". Wskazał, iż sytuacja, o której mowa w art. 39 ust. 2 pkt 1 ustawy o Służbie Więziennej w konfrontacji z zapisem z art. 41. ust 1 tej ustawy nasuwa oczywistą analogię, że w tym przypadku mamy do czynienia z zapisem o charakterze ochronnym. Jego zdaniem, gdy podda się zapis art. 41. ust 1 ustawy o Służbie Więziennej logicznej analizie dojdzie się do wniosku, że zwolnienie funkcjonariusza ze służby z powodu wydania przez komisję lekarską orzeczenia o trwałej niezdolności do służby nie może nastąpić przed upływem 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu obłożnej choroby, chyba że funkcjonariusz pisemnie zgłosi wystąpienie ze służby. Podkreślił, że w jego opinii nie można wymagać od funkcjonariusza przedkładania zwolnień lekarskich w sytuacji kiedy orzeczenie komisji lekarskiej jest prawomocne i zostaje on uznanym trwale niezdolnym do służby, gdyż paradoksem było by przedstawianie zwolnień lekarskich aby udowodnić, że nie jest on zdrowy.