Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kozicka, Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.), Sędzia WSA Marzanna Sałuda, Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi W. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku-Białej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego oddala skargę.
Burmistrz C. decyzją z [...] r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 2 pkt 16, art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2017 r. poz. 1851) odmówił przyznania W. G. (dalej jako skarżący) świadczenia wychowawczego na dziecko M. G. na rok zasiłkowy 2017/2018.
W uzasadnieniu decyzji organ ten przytoczył treść art. 2 pkt 16 przywołanej powyżej ustawy, jak również treść art. 8 ust. 2 tej ustawy i doszedł do przekonania, że strona nie spełnia wymogów do otrzymania wnioskowanego świadczenia, gdyż na mocy wyroku rozwodowego obowiązana jest do płacenia matce dziecka alimentów w wysokości 400 zł miesięcznie.
Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się skarżący, który wniósł odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku-Białej. W odwołaniu tym wyraził swoje niezadowolenie z otrzymanej decyzji i wystąpił w niej o przyznanie wnioskowanego świadczenia. Decyzji tej zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 4, art. 5 ust. 1 i 2a przywoływanej powyżej ustawy, a także art. 2 pkt 16 tej ustawy. Nadto wskazał na naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 7, art. 8, art. 77, art. 80 czy art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem odwołującego się organ administracji dopuścił się naruszenia przywołanych powyżej przepisów, ponieważ nie przeprowadził postępowania dowodowego w sposób wyjaśniający wszystkie okoliczności sprawy, a ograniczył się tylko do stwierdzeń wynikających z orzeczonego wyroku rozwodowego. Skarżący podkreślił, że organ pierwszej instancji nie rozważył w ogóle kwestii związanej z opieką naprzemienną, która w jego sytuacji występuje.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bielsku-Białej decyzją z [...] r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy wpierw przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, a następnie przywołał treść przepisów mających zastosowanie w sprawie i odniósł się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Organ odwoławczy ponownie przywołał kluczowe elementy wyroku Sądu Okręgowego w K. z [...] r. Podkreślono, że w wyroku tym nie orzekano o kontaktach, a tym samym nie można mówić o pieczy naprzemiennej. W dalszej części uzasadnienia organ odwoławczy przybliżył problematykę opieki naprzemiennej i odwołując się do orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie nie występuje sprawowanie opieki naprzemiennej, a podmioty realizujące zadania w zakresie świadczeń wychowawczych nie są uprawnione do ustalania stanu faktycznego w omawianym zakresie. W końcowej części uzasadnienia organ odwoławczy zauważył, że podnoszone przez skarżącego kwestie dotyczące sprawowania opieki nad synem łączą się z wykonywaniem obowiązku rodzicielskiego, nie są natomiast opieką naprzemienną.