Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik Sędzia WSA Renata Siudyka Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lipca 2014 r. sprawy ze skargi T. K. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustalenia zdolności do służby w Państwowej Straży Pożarnej uchyla zaskarżone orzeczenie.
Orzeczeniem z dnia [...] r. Wojewódzka Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Opolu uznała T.K., kandydującego do służby w Państwowej Straży Pożarnej, za niezdolnego do tej służby. Rozstrzygnięcie to oparto na rozpoznaniu u strony dwóch schorzeń, które według rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 lipca 1991 r. w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych (Dz.U. Nr 79, poz. 349 ze zm.), dalej określanego jako "rozporządzenie", kwalifikują osobę badaną do kategorii "N" - niezdolny do służby. Mianowicie rozpoznano [...] i hipercholesterolemię umiarkowaną.
W odwołaniu T.K. zarzucił, że nie cierpi na żadne ze wskazanych schorzeń. Wskazał, że rozpoznania [...] dokonano jedynie w oparciu o zapis w książeczce wojskowej. Natomiast podwyższony poziom cholesterolu nie jest jednostką chorobową z powołanego przez organ § 62 pkt 1 załącznika do rozporządzenia, wymieniającego inne choroby przemiany materii nieznacznie upośledzające sprawność ustroju. Zakwestionował przy tym prawidłowość postępowania organu odnośnie ustalenia o występowaniu hipercholesterolemii.
Zaskarżonym orzeczeniem Okręgowa Komisja Lekarska MSW w K. potwierdziła fakt niezdolności strony do służby, rozpoznając te same schorzenia, jakie wymienił organ I instancji. Organ odwoławczy podniósł, że powtórzone badania wykazały podwyższony poziom cholesterolu, świadczący o zaburzonej gospodarce lipidowej, co w praktyce orzeczniczej kwalifikowane jest według § 62 pkt 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia. Natomiast odnośnie drugiego schorzenia organ powołał się na orzeczoną w 1996 r. przez komisję wojskowa kategorię zdrowia "D" z powodu [...]. Wziął pod uwagę także dwa zaświadczenia lekarskie wystawione w 2006 r., z których jedno stwierdza zakończenie leczenia w 1999 r., a drugie podaje, że od 2003 r. strona nie była leczona z powodu [...]. Zdaniem Komisji świadczy to jednoznacznie o występowaniu [...] co najmniej do 2003 r., czyli już w dorosłym życiu strony. Ponieważ schorzenie to może występować nawet z długimi przerwami, a jego przyczyn często nie można ustalić, to Komisja uznała za wysoce prawdopodobne, że rozpoznanie [...] jest zasadne, zaś podawane przez stronę informacje są mataczeniem w celu uzyskania korzystnej decyzji. Omawiane schorzenie wymienione jest w § 68 pkt 3 załącznika nr 2 do rozporządzenia i łączy się z nim wyłącznie kategoria zdrowia N, co stanowi przeszkodę do przyjęcia do służby. Rozpoznanie tego schorzenia u osoby pozostającej w służbie musiałoby skutkować orzekaniem inwalidztwa.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego T.K. wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia. Skarżący zarzucił mu naruszenie zarówno przepisów postępowania, jak i prawa materialnego. Zarzucił w szczególności, że wbrew wywodom organu odwoławczego nigdy nie negował faktu występowania u niego w przeszłości [...] i jedynie tą okoliczność potwierdza powołany przez Komisję materiał dowodowy, z którego nie sposób wywieść, że ów problem dalej istnieje. Tymczasem Komisja powinna jednoznacznie ustalić, czy osoba badana cierpi na dane schorzenie. Skarżący zarzucił naruszenie § 12 rozporządzenia w zakresie rozpoznania u niego hipercholesterolemii umiarkowanej i zakwalifikowania jej do chorób dyskwalifikujących do podjęcia służby w Państwowej Straży Pożarnej. Przytoczył w tym względzie treść § 62 pkt 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia. Jego zdaniem podwyższenie stężenia cholesterolu może jedynie prowadzić do chorób przemiany materii, np. do miażdżycy, a on na nią i na żadną chorobę przemiany materii nie cierpi. W końcu skarżący uznał stwierdzenie organu o jego intencji mataczenia w sprawie za przekraczające granicę swobodnej oceny dowodów.