Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska (spr.), Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz, Protokolant Specjalista Ewa Pasiek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi I.K. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] r. nr [...]; 2) zasądza od Wojewody Śląskiego na rzecz skarżącej kwotę 480 zł (słownie: czterysta osiemdziesiąt 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W dniu [...] r. I.K. (w skrócie: "skarżąca") złożyła wniosek do Powiatowego Urzędu Pracy w G. o dokonanie rejestracji oraz nabycie prawa do statusu osoby bezrobotnej i zasiłku dla bezrobotnych (k. 4 akt administracyjnych).
Decyzją z dnia [...] r., nr [...], Prezydent Miasta G. działając na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. b), art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1265 z późn. zm., dalej w skrócie: "ustawa"), odmówił przyznania skarżącej prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W tym samym dniu wydał też decyzję o nr [...]przyznającą skarżącej z dniem [...]r. status osoby bezrobotnej.
W odwołaniu z dnia [...] r. skarżąca podniosła, że organ błędnie uznał, iż jej praca na umowie aktywizującej z wynagrodzeniem równym minimalnej krajowej oraz wypłacone jej świadczenie rehabilitacyjne z ZUS od kwoty wyższej niż minimalne wynagrodzenie nie daje podstaw do uznania, że w okresie 18 miesięcy przed rejestracją nie udokumentowała okresu 365 dni zatrudnienia i osiągania wynagrodzenia w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia. Obecnie ma 56 lat (ur. [...] r.) i przepracowała 24 lata oraz nie korzystała z zasiłków, dlatego uważa się za pokrzywdzoną z powodu odmowy przyznania jej prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...]r., nr [...], działając na podstawie art. 71 ust. 1 i 2 ustawy oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14.06.1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, dalej: "k.p.a."), po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] r. Ustalił, że skarżąca w dniu [...] r. zarejestrowała się w Powiatowym Urzędzie Pracy w G. jako osoba bezrobotna i wówczas udokumentowała okres pobierania zasiłku chorobowego od [...]. do [...]r., w trakcie obowiązywania umowy uaktywniającej, o której mowa w art. 50 ustawy z dnia 04.02.2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (obecnie tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r. poz. 409), a także okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego od [...] r. do [...]r. Zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, jeżeli w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy, z zastrzeżeniem art. 104a-105; w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni. Na podstawie art. 71 ust. 2 pkt 3 ustawy do 365 dni, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zalicza się również okresy pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy lub służby, o której mowa w pkt 1, renty szkoleniowej oraz przypadające po ustaniu zatrudnienia, wykonywania innej pracy zarobkowej albo zaprzestaniu prowadzenia pozarolniczej działalności okresy pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego lub świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli podstawę wymiaru tych zasiłków i świadczenia, z uwzględnieniem kwoty składek na ubezpieczenia społeczne, stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę. Z kolei w myśl art. 71 ust. 2 pkt 6 ustawy, do 365 dni, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zalicza się również okresy świadczenia usług na podstawie umowy uaktywniającej, o której mowa w art. 50 ustawy o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3. W art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. b - i) i ust. 2 pkt 1, 2, 4 - 9 ustawy wymieniono enumeratywnie także inne okresy zaliczalne do okresu zasiłkowego, o którym mowa w art. 71 ust. 1 pkt 2. Poza okresami, wskazanymi w art. 71, niemożliwe jest zaliczenie na poczet zasiłku jakichkolwiek innych okresów, które mógłby wykazać bezrobotny. Od 01.01 do 31.12.2017 r. minimalne wynagrodzenie wynosiło 2 000,- zł. i określiło je rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 1456). Natomiast obecnie, wynagrodzenie to wynosi 2 100,-zł., co wynika z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2018 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 1747). W przypadku skarżącej okres 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania się w Powiatowym Urzędzie Pracy (tj. [...]r.), to okres od [...]r. do [...]r. Jak wynika z zaświadczeń ZUS O/Z. z dnia [...]r., we wskazanym wyżej okresie pobierała ona zasiłek chorobowy od [...]. do [...]r. w trakcie obowiązywania umowy uaktywniającej. Po jej ustaniu pobierała świadczenie rehabilitacyjne w okresie od [...]r. do [...]r., łącznie przez 123 dni, wówczas podstawę jego wymiaru od [...]. do [...]r. stanowiła kwota wyższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia, natomiast w okresie od [...]do [...]r. podstawa ta była niższa od minimalnego wynagrodzenia. W świetle przytoczonych przepisów skarżącej należało zaliczyć wyłącznie okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez okres 123 dni, tj. od [...]. do [...]r. Nieudokumentowanie okresu 365 dni, wymaganego przez art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy, skutkowało wydaniem decyzji odmawiającej przyznania skarżącej prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Zdaniem organu odwoławczego, przepisy omawianej ustawy określając podstawy nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych, nie dopuszczają możliwości uwzględnienia innych okresów (tj. wcześniejszych) niż z okresu 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji. Nie przewidują również możliwości uznaniowego przyznania prawa do zasiłku z uwagi na trudną sytuację zdrowotną i materialną.