Sprawa ze skargi na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.), , po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi B.W. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; 2. zasądza od wymienionego organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania w kwocie [...] zł ([...] złotych).

Uzasadnienie strona 1/4

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...], nr [...] odmówił przyznania B.W. uprawnienia do świadczenia przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. nr 87, poz. 395 z późn. zm., zwanej dalej w skrócie: "ustawa"). W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że strona nie spełnia warunku deportacji do pracy przymusowej poza terytorium II RP.

W dniu [...] B.W. złożył kolejny wniosek o przyznanie mu wskazanego wyżej świadczenia.

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną w trybie art. 154 Kodeksu postępowania administracyjnego, odmówił uchylenia decyzji własnej z dnia [...]. Uzasadniając rozstrzygnięcie przytoczył treść art. 154 § 1 K.p.a. i podniósł, że wnioskodawca nie wykazał, aby za uchyleniem decyzji przemawiał interes społeczny lub jego słuszny interes.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy B.W. przedstawił swoje losy w okresie okupacji. Wskazał, że przez [...] wykonywał pracę przymusową w warunkach przesiedlenia ze stałego miejsca zamieszkania do N., wcielonego do III Rzeszy. Po zakończeniu tej pracy na podstawie imiennej listy, uprawniającej do przejścia przez granicę w miejscowości C., mógł dopiero powrócić do rodziców.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy organ administracji utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...]. Stwierdził, że okresowe przebywanie strony poza miejscem zamieszkania nie stanowiło deportacji, gdyż główna siedziba firmy mieściła się w obrębie miejsca zamieszkania. Natomiast ustawa zawęża krąg uprawnionych, do tych osób, wobec których okupant stosował represje pracy przymusowej w zaostrzonej formie (deportacja) w stosunku do obowiązującego powszechnie obowiązku pracy.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego B.W. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, uznając ją za krzywdzącą i naruszającą prawo. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2011 r., sygn. akt IV SA/Gl 630/10 uchylił zaskarżoną decyzję. W ocenie Sądu sprawa nie została należycie wyjaśniona co skutkował naruszeniem art. 7 i 77 § 1 K.p.a., a lakoniczne ustalenia organu nie odpowiadają wymogom art. 80 i 107 § 3 K.p.a. Wywiódł, że organ nie odniósł się do podnoszonych przez B.W. okoliczności związanych z jego pobytem w N., który według jego twierdzeń miał trwać około [...] i charakteryzował się takimi cechami, do których można odnieść przedstawione przez Trybunał Konstytucyjny warunki wykonywania pracy przymusowej, upoważniające do zakwalifikowania ich jako deportację (wywiezienie) w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...], nr [...] utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...], nr [...]. Organ ocenił, że sytuacja B.W. w czasie okupacji, choć niewątpliwie była trudna, to była lepsza w porównaniu do osób, które wywiezione zostały kilkaset czy kilka tysięcy kilometrów od domu i oderwane zostały od znanego im otoczenia. Mając na uwadze wyżej omówione okoliczności organ uznał, że nie każda praca przymusowa w okresie okupacji uprawnia do świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ustawie wobec czego zasadnym było utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji.

Strona 1/4