Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, Sędzia WSA Renata Siudyka, Protokolant Specjalista Magdalena Kurpis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lipca 2018 r. skargi kasacyjnej D.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 marca 2018r. w sprawie ze skargi D.B. na uchwałę Rady Miejskiej w Bytomiu z dnia 5 września 2017 r. nr LI/635/17 w przedmiocie przeprowadzenia referendum gminnego w sprawie odwołania Prezydenta B. 1) uchyla zaskarżony wyrok; 2) umarza postępowanie sądowe w sprawie.
Wyrokiem z dnia 8 marca 2018 r. tut. Sąd oddalił skargę D.B. na uchwałę Rady Miejskiej w Bytomiu z dnia 5 września 2017 r. w przedmiocie przeprowadzenia referendum gminnego w sprawie odwołania Prezydenta Bytomia.
W skardze kasacyjnej skarżący zarzucił m.in. nieważność postępowania sądowego podnosząc, że występująca w sprawie jako organ Rada Miejska w Bytomiu nie była zawiadomiona o rozprawie poprzedzającej wydanie powyższego wyroku na skutek wadliwego zawiadomienia adwokata, który nie był pełnomocnikiem tego organu.
Na rozprawie przeprowadzonej w trybie art. 179a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), dalej ppsa, skarżący powtórzył wniosek skargi kasacyjnej o uchylenie zaskarżonego wyroku, a jednocześnie oświadczył, że cofa skargę główną i wniósł o umorzenie postępowania w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 179a ppsa, w razie stwierdzenia przez wojewódzki sąd administracyjny, że w sprawie zachodzi nieważność postępowania, sąd ten nie przedstawia skargi kasacyjnej Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu, lecz uchyla zaskarżony wyrok.
Taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie, gdyż trafnie zarzucono w skardze kasacyjnej, że Rada Miejska w Bytomiu została pozbawiona możliwości obrony swoich praw wobec niezawiadomienia jej o rozprawie poprzedzającej wydanie zaskarżonego wyroku. Niezależnie zatem od treści tego wyroku zaistniały podstawy do jego uchylenia.
Art. 179a ppsa nakazuje, by po uchyleniu zaskarżonego wyroku na tym samym posiedzeniu sprawa została ponownie rozpoznana. W sytuacji, gdy skarżący cofnął skargę główną, ponowne rozpoznanie sprawy ograniczyło się do zbadania przesłanek z art. 60 ppsa, przewidującego możliwość cofnięcia skargi. W postępowaniu przed sądem I instancji, także prowadzonym w trybie art. 179a ppsa, nie ma zastosowania ograniczenie wynikające z art. 189 ppsa. Odmienny pogląd prowadziłby do dwóch alternatywnych, nieracjonalnych wniosków, że w razie cofnięcia skargi po wniesieniu skargi kasacyjnej Sąd I instancji, działając w trybie art. 179a albo pomija to cofnięcie i po uchyleniu własnego wyroku ponownie merytorycznie orzeka, albo też, że cofnięcie skargi uniemożliwia zastosowanie tego trybu i skarga musi być przedstawiona Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu, który sam nie może umorzyć postępowania po cofnięciu skargi na etapie postępowania kasacyjnego.
W razie uwzględnienia skargi kasacyjnej i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, dopiero wówczas ten Sąd mógłby uwzględnić cofnięcie skargi. Skoro więc Sąd I instancji może umorzyć postępowanie na skutek cofnięcia skargi po przekazaniu mu sprawy do ponownego rozpoznania, to nie ma uzasadnionych powodów, by nie mógł tego uczynić po uchyleniu swego wyroku w oparciu o art. 179a ppsa.
W rozpatrywanym przypadku brak było okoliczności przemawiających przeciwko dopuszczalności cofnięcia skargi.
Dlatego też na podstawie art. 179a ppsa uchylono zaskarżony wyrok, a na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 ppsa umorzono postępowanie w sprawie.
mr