1. W imieniu własnym i na własną odpowiedzialność organy gmin wydają decyzje administracyjne zarówno w sprawach własnych, jak i zleconych /art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.
2. Fakt wydania decyzji administracyjnych przez pracowników urzędu gminy w imieniu i z upoważnienia kierownika urzędu rejonowego w sprawach powierzonych gminie jest naruszeniem samodzielności gminy, o której mowa w art. 2 cytowanej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Henryka Ł. i Elżbiety K. na decyzję Wojewody (...) z dnia 7 kwietnia 1993 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego przez Agatę S. i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody po 50 tysięcy złotych na rzecz skarżących tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Inspektor do spraw budownictwa Urzędu Miasta i Gminy w Ł., działający z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego, decyzją z dnia 20 lipca 1992 r. zatwierdził plan realizacyjny zagospodarowania działki nr geod. 446, położonej przy ul. G. nr 97 w Ł., stanowiącej własność Agaty S.
Od decyzji tej odwołał się sąsiad Henryk Ł., właściciel działki nr geod. 445, który nie zgodził się z proponowaną lokalizacją budynku mieszkalnego na sąsiedniej posesji.
W wyniku przeprowadzonego postępowania odwoławczego organ II instancji uchylił zaskarżoną decyzję w związku z naruszeniem trybu postępowania administracyjnego w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia z zaleceniem "rozważenia możliwości innego usytuowania" spornego budynku.
Decyzją z dnia 21 stycznia 1993 r. nr BGX-7351-112/93 inspektor do spraw budownictwa Urzędu Miasta i Gminy w Ł., działający również z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego w B., po rozpatrzeniu powtórnego wniosku Agaty S. z dnia 20 listopada 1992 r. zatwierdził dokumentację projektową oraz udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego na działce nr ewid. 446.
Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli Henryk Ł. i Elżbieta K., właściciele sąsiednich posesji, zarzucając decyzji naruszenie przepisów 12 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/, to jest niezachowanie stosownych odległości między budynkami. Ponadto Henryk Ł. w swoim odwołaniu zarzucił, że organ "bezpodstawnie" powołał się na ustawę z dnia 4 października 1991 r. o zmianie niektórych warunków przygotowania inwestycji budownictwa mieszkaniowego w latach 1991-1995 oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 103 poz. 446/, że projektowane usytuowanie budynku obniża wartość jego działki i jest sprzeczne z wcześniejszymi decyzjami administracyjnymi w tej sprawie, a także narusza art. 5 kodeksu cywilnego.
Po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego, uwzględniając wyniki wizji lokalnej, Wojewoda (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję swą decyzją z dnia 7 kwietnia 1993 r. nr UAN-I-7350-1/32/92/93. W jej uzasadnieniu, ustosunkowując się do podstawowego zarzutu sąsiadów Agaty S., że projektowany budynek został zlokalizowany zbyt blisko granic ich posesji, organ argumentuje, że po zmianie projektu technicznego budynku i wprowadzeniu ścian oddzielenia przeciwpożarowego od strony działek sąsiednich przepisy par. 12 powołanego przez strony rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z 1980 r. nie mają w rozpatrywanej sprawie zastosowania. W związku z taką interpretacją przepisów par. 12 tego rozporządzenia w dniu 26 marca 1993 r. została wydana Henrykowi Ł. przez Urząd Miasta i Gminy w Ł. decyzja zatwierdzająca plan realizacyjny i udzielająca mu pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego na jego działce, zlokalizowanego w odległości 3 m od granicy działki Agaty S. i mającego od strony projektowanego budynku inwestorki również ścianę oddzielenia przeciwpożarowego. Dzięki zastosowaniu przez Henryka Ł. w jego budynku ściany oddzielenia przeciwpożarowego od strony budynku Agaty S. powstała możliwość realizacji dwóch budynków w sposób przedstawiony na planie realizacyjnym. Ponadto działka nr 446, należąca do Agaty S., może być wykorzystana pod budownictwo tylko w części znajdującej się przy ul. G., gdyż w dalszej części grunt jest podmokły i nieruchomość nie ma tam połączenia z żadną ulicą publiczną. Ponadto organ wziął pod uwagę planowaną przez Henryka Ł. budowę budynku mieszkalnego bliźniaczego ze znajdującym się na jego posesji budynkiem mieszkalnym i brak zgody jego na zabudowę szeregową z projektowanym budynkiem Agaty S. W konkluzji organ przyjmuje, że "na przedstawionym do zatwierdzenia planie realizacyjnym została ukazana możliwość optymalnej zabudowy obydwu działek, tzn. działki nr 445 należącej do Pana Ł. i działki nr 446 należącej do Pani S., która nie narusza interesów stron, jak i nie obniża wartości budowlanej posesji Pana Ł.". Organ podkreśla, że rozwiązanie to jest zgodne z obowiązującym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego miasta Ł., zatwierdzonym uchwałą nr XI/57/86 Rady Narodowej Miasta i Gminy w Ł. z dnia 30 stycznia 1986 r. i ogłoszonym w Dzienniku Urzędowym Województwa Nr 6 poz. 69 z dnia 10 marca 1986 r. Obszar położony przy ul. G. stanowi teren zabudowy jednorodzinnej. Za nieuzasadnione natomiast organ uznał żądanie podnoszone w odwołaniu Elżbiety K. odsunięcia budynku Agaty S. na prawidłową odległość od granic jej działki, gdyż "budynek gospodarczy Pani S. znajduje się w odległości 4,0 m, tylko w części zbliża się do granic działki nr geod. 447 na odległość wynoszącą 3,20 m, co w związku z zastosowaniem w projektowanym budynku mieszkalnym ściany oddzielenia przeciwpożarowego nie narusza przepisów par. 12 p. 1 wyżej cytowanego rozporządzenia, tym bardziej że budynek mieszkalny Pani K. znajduje się w odległości ponad 18,0 m od projektowanego obiektu".