Ustalenie wskaźnika procentowego dla naliczenia opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415/ /tzw. renty planistycznej/, na poziomie nie przekraczającym 30 procent wzrostu wartości nieruchomości, a więc zgodnie z art. 10 ust. 3 ww. ustawy nie stanowi naruszenia prawa materialnego.
oddala skargę na uchwałę rady gminy w sprawie odrzucenia protestu wniesionego do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Skarga spółdzielni budowy domów (...) na uchwałę rady gminy (...) odrzucającą zarzut wniesiony do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla określonego rejonu urbanistycznego. Zarzut kwestionował określenie wysokości stawki procentowej, służącej naliczaniu opłaty związanej ze wzrostem wartości nieruchomości na poziomie 30 procent. W odpowiedzi na skargę rada gminy wniosła o jej oddalenie, twierdząc, iż ustalenie wskaźnika procentowego dla naliczania powyższej opłaty jest obowiązkiem organu sporządzającego plan miejscowy. Ustalenie renty planistycznej na poziomie 30 procent w ocenie organu gminy jest więc zgodne z prawem, w związku z czym skarga zarzucająca obciążenie mieszkańców dodatkowymi opłatami nie jest zasadna, gdyż opiera się na niezrozumieniu istoty przepisu art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.
Naczelny Sąd Administracyjny skargę oddalił, podzielając słuszność stanowiska wyrażonego przez radę gminy. W uzasadnieniu wyroku sąd podkreślił, iż przepis art. 10 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym określa, jakie ustalenia powinien zawierać miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Ustawa czyni odpowiedzialnym za przygotowanie projektu planu zarząd gminy i wprowadza szczegółowy tryb postępowania w sprawie przygotowania tego projektu /art. 18 ust. 2/, zapewniający między innymi możliwość udziału w procedurze planistycznej jak najszerszych kręgów społeczności gminnej. Zainteresowani ustaleniami planu, wnosząc protesty i zarzuty do wyłożonego projektu planu mogą w sposób bezpośredni wpływać na ostateczny jego kształt.
Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, zarzut może wnieść każdy, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przez ustalenia przyjęte w projekcie planu. Inne podmioty mogą wnieść do projektu planu tylko protest.
Wynika z tego, iż formalnie brak podstaw do kwestionowania uchwały rady gminy odrzucającej zarzut, jeśli:
- zarzut nie spełniał wymogów określonych w art. 24 ust. 1 ustawy, w związku z czym mógł być rozpatrzony jedynie jako protest,
- ustalenia przyjęte w projekcie planu zostały podjęte w granicach uprawnień gminy określonych w art. 4 ust. 1 ustawy, tj. w ramach jej "władztwa planistycznego", polegającego na ustalaniu przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu.
Z faktu, iż podmiot wnoszący zarzut do projektu planu wykazuje, że jego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone, samo przez się nie wynika jeszcze, że organ gminy ma obowiązek uwzględnić zarzut albo że uchwała rady gminy odrzucająca zarzut została podjęta z naruszeniem prawa.
W sytuacji, jaka miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, rada gminy miała prawo odrzucić zarzut wniesiony przez skarżącego, gdyż ustalenia przyjęte w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zostały podjęte w granicach uprawnień planistycznych, określonych w art. 4 ust. 1 ustawy. Projekt planu został ponadto sporządzony zgodnie z postanowieniami art. 18 ust. 1 i ust. 2 pkt 1-10 ustawy.
Ustalenie w projekcie planu stawki procentowej służącej naliczeniu opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 3 ustawy, na wysokości nie przekraczającej 30 procent wzrostu wartości nieruchomości nie narusza prawa.