Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - B. Walentynowicz /spr/, Sędziowie NSA - M. Rzążewska - T. Cysek, Protokolant - K. Stasiak, po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 1999 r. sprawy ze skargi Eugenii i Mieczysława K. na decyzję Wojewody z dnia 25 kwietnia 1997 r. w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego - oddala skargę
Wojewoda decyzją z dnia 25 kwietnia 1997r. na podstawie art. 138 § 2 Kpa po rozpatrzeniu odwołania Czesława K. od decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w W. z dnia 17 marca 1997r. - uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.
W uzasadnieniu podniesiono, że wyżej opisaną decyzją Kierownik Urzędu Rejonowego w W. nakazał Czesławowi K. rozbiórkę wykonanych ścian z fundamentami i ustawionymi krokwiami rozbudowanego budynku gospodarczego w terminie do 30 maja 1997r. Organ I instancji mimo ponownego rozpatrzenia sprawy zdaniem organu odwoławczego nie przeprowadził wyczerpującego postępowania i nie wyjaśnił dostatecznie sprawy. Nie ustalił, jakie granice posiada działka inwestora, jakie szerokości ma droga, jakie są granice działki sąsiada Mieczysława K. Nie wykonano w sprawie mapy sytuacyjnej, któraby wyjaśniła powyższe okoliczności.
Organ nie uwzględnił faktu, że fundamenty i ściany samowolnej inwestycji wykonano 12 lat temu i dlatego winny mieć zastosowanie wcześniejsze przepisy prawa budowlanego. Organ winien dokładnie ustalić zakres robót wykonanych samowolnie pod rządami nowego prawa budowlanego i ewentualnie tylko do tej części orzec rozbiórkę.
Po jej wykonaniu inwestor może zgłosić te roboty właściwemu organowi i dopiero je wykonać. Orzeczenie rozbiórki całości obiektu jest sprzeczne z interesem strony i przepisami prawa, tym bardziej, że skarżący sam dopuścił się samowoli budowlanej i nie dopełnił obowiązku doprowadzenia stanu tego do zgodnego z prawem.
W skardze wniesionej od tej decyzji do Naczelnego Sądu Administracyjnego Eugenia i Mieczysław K. wnieśli o jej uchylenie zarzucając, iż decyzja ta jest niesprawiedliwa i niezasadnie przewlekająca postępowanie. Skarżący podkreślają, że samowola budowlana pozbawia ich wjazdu do gospodarstwa własnego.
Już poprzednio inwestor Czesław K. miał wstrzymywane roboty budowlane, które kontynuował jednak samowolnie. Skoro przez 11 lat inwestor nie miał dachu na tym obiekcie, to i teraz nie powinien go budować.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wnosił o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko, że postępowanie wyjaśniające w sprawie niniejszej wymaga w znacznej części uzupełnienia. Należy przede wszystkim wyjaśnić granice działki inwestora oraz to, jaka droga istnieje i o jakiej szerokości pomiędzy działkami inwestora a skarżącego. Kiedy zostały wzniesione i jakie części samowoli budowlanej oraz jakie przepisy należy zastosować.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna. Należy podzielić stanowisko organu odwoławczego, że mimo ponownego rozpatrzenia sprawy nie została ona wyjaśniona w stopniu pozwalającym na merytoryczne rozstrzygnięcie. W sprawie brak jest ustaleń dotyczących okoliczności, które decydują, jakie przepisy prawa winny mieć zastosowanie do rozstrzygnięcia sprawy.
Z ustaleń organów wynika, że Czesław K. wykonał fundamenty i ściany około 12 lat temu. Jest to obiekt łączący dwa budynki gospodarcze na siedliskowej działce we wsi K. Wymiary tej budowli wynoszą 2,90 x 5,80 i do 1996r. nie była ona zadaszona, stanowiąc obiekt łączący dwa budynki gospodarcze. Inwestor wykonał ten obiekt ograniczający się do ścian 12 lat temu jako samowolę budowlaną, tj. bez pozwolenia na budowę. W 1996r. na stojącym niezadaszonym obiekcie umocował krokwie chcąc zbudować dach i zmienić obiekt na budynek gospodarczy, roboty są niezakończone. Stan rozpoczętych robót polegających na postawieniu krokwi dla zadaszenia potwierdza protokół oględzin z dnia 11.10.1996r.