Fakt, że strona nie wniosła odwołania od decyzji administracyjnej, nie stanowi przeszkody dla złożenia przez nią wniosku o stwierdzenie nieważności tej decyzji jako ostatecznej.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Haliny i Sławomira małżonków S. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 8 listopada 1988 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt. 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w T., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.
Po rozpatrzeniu odwołania Haliny i Sławomira małżonków S. od decyzji Głównego Architekta Wojewódzkiego w T. z dnia 24 czerwca 1988 r. znk UAN-NB-8383/V/1650/51/88, stwierdzającej - wskutek sprzeciwu Prokuratora Rejonowego w B. oraz wniosku Stanisławy i Tadeusza małżonków B. - nieważność decyzji Naczelnika Miasta i Gminy w B. z dnia 13 stycznia 1988 r. znak BUA-8381/1/88 o pozwoleniu na budowę budynku mieszkalnego na działce nr 2347/1, położonej w B., Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa nie uwzględnił i decyzją z dnia 8 listopada 1988 r. PIO/053-K-322/88 utrzymał w mocy decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego. W uzasadnieniu swej decyzji Minister stwierdził: "Zgodnie z ustaleniami planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego m. B., zatwierdzonego uchwałą nr IX/34/79 Rady Narodowej Miasta i Gminy B., teren, na którym położona jest przedmiotowa działka, przeznaczony jest w znacznej części pod zieleń izolacyjną dla Zakładów Piwowarskich. Należy stwierdzić, iż udzielone St. S. pozwolenie na budowę zostało wydane z rażącym naruszeniem przepisu art. 3 prawa budowlanego. Stwierdza się ponadto, iż do przedmiotowej działki nie ma zapewnionej drogi dojazdowej, a ewentualny dojazd mógłby przebiegać poprzez teren działki stanowiący własność osoby fizycznej. Z uwagi na powyższe orzekłem jak w sentencji".
Na tę decyzję Ministra małżonkowie S. złożyli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie, jak również o uchylenie decyzji organu pierwszej instancji, albo o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa. W uzasadnieniu skargi podniesiono, że na podstawie tego samego planu ogólnego Miasta i Gminy B. i na podstawie postanowienia Głównego Architekta Wojewódzkiego w T. z dnia 23 października 1987 r., mocą którego uchylone zostało postanowienie Naczelnika Miasta i Gminy B. o zawieszeniu postępowania w przedmiocie zatwierdzenia planu realizacyjnego do czasu ustanowienia strefy ochrony sanitarnej wokół Zakładów Piwowarskich w B., doszło do zatwierdzenia planu realizacyjnego budowy budynku mieszkalnego na działkach nr 2347/1 i 2347/3 przez małżonków S. W postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę brali udział małżonkowie B., z których inicjatywy doszło do wydanie decyzji stwierdzającej nieważność pozwolenia na budowę. Skarżący uważają więc, że skoro ten sam plan ogólny zagospodarowania przestrzennego ustalał w 1987 r., iż teren budowy nie leżał w pasie zieleni izolacyjnej, należy wyjaśnić, w jaki sposób w kilka miesięcy później znalazł się w tym pasie.
Inny argument został podniesiony w sprzeciwie Prokuratora Rejonowego w B., a mianowicie że dom stoi na działce, do której brak jest dojścia i dojazdu. Ten sam argument podnoszą również małżonkowie B. w swoim wniosku. Odmienną kolejność argumentów przyjęto w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Ministra, wysuwając na pierwsze miejsce rzekome przeznaczenie działki skarżących pod zieleń izolacyjną, a jako drugi argument - problem drogi dojazdowej do działki. W odwołaniu do Ministra skarżący przedstawili jasno, że problem drogi dojazdowej nie występuje, ponieważ do ich działki ustanowiona jest służebność drogowa przez działkę będącą własnością rodziców skarżących - Józefa i Teresy S. Skarżący wskazali w odwołaniu środki dowodowe na tę okoliczność, ale z zaskarżonej decyzji nie wynika, czy zostały one wzięte pod uwagę przy rozpatrywaniu odwołania.