Plan zagospodarowania przestrzennego sam przez się nie przekształca już istniejącego stanu zagospodarowania terenu i nie zmienia ani stanu własności, ani stanu posiadania.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Ryszarda K. na decyzję Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z dnia 12 kwietnia 1989 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o korzystaniu z wód i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Minister Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych, w związku z pismem Rady Sołeckiej w G., decyzją z dnia 12 kwietnia 1989 r. nr PW-o-550/N/5/88, powołując się na art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa w związku z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./, stwierdził nieważność decyzji Dyrektora Wydziału Ochrony Środowiska, Gospodarki Wodnej i Geologii Urzędu Wojewódzkiego w S. z dnia 30 września 1987 r. nr OS-16/7211/4/87 w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczącego korzystania z wód jeziora Sz. oraz użytkowania stawów rybnych należących do Ryszarda K. W uzasadnieniu decyzji Minister wskazał, że swoją decyzją Dyrektor Wydziału orzekł o wyłączeniu publicznego dostępu do jeziora Sz. oraz nakazał przywrócenie stawów rybnych do odpowiedniego stanu techniczno-eksploatacyjnego. Rozpatrując sprawę w wyniku pisma Rady Sołeckiej w G., Minister stwierdził, że "uchwałą Gminnej Rady Narodowej w G. zatwierdzony został plan zagospodarowania przestrzennego, na mocy którego zapewniony został publiczny dostęp do wód jeziora Sz. Decyzja organu stopnia wojewódzkiego zatem zawiera ustalenia całkowicie sprzeczne z tym planem. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./ rozstrzygnięcia organów administracji państwowej nie mogą naruszać ustaleń planów zagospodarowania przestrzennego, dotyczących ochrony środowiska. Do tego rodzaju ustaleń należy zaliczyć niewątpliwie - jak w niniejszej sprawie - ustalenie ciągu spacerowego oraz możliwości powszechnego korzystania z wód jeziora. Artykuł 7 ust. 2 tej ustawy stwierdza, że decyzja sprzeczna z przepisem ust. 1 jest nieważna. Zachodziła zatem konieczność wydania z urzędu decyzji stwierdzającej nieważność na podstawie opisanych w sentencji przepisów.
Na decyzję tę złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ryszard K., który w stawach rybnych na południowo-wschodnim pobrzeżu jeziora Sz. we wsi G, prowadzi gospodarstwo rybackie. Skarżący zarzucił decyzji Ministra rażące naruszenie art. 7 w związku z art. 18 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska, art. 5 w związku z art. 20, art. 25 i art. 36 prawa wodnego oraz art. 17 w związku z art. 11 ust. 2 Konstytucji PRL i wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz przyznaniu kosztów postępowania, w tym kosztów ewentualnego zastępstwa według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi Ryszard K. wskazał, że w skład stawów rybnych, stanowiących integralną całość techniczno-użytkową, wchodzą geodezyjnie podzielone w latach 1981-1983 i funkcjonalnie oraz rzeczowo rozłączone przez Naczelnika Gminy G.:
- dna stawów w "działkach" nr 132/8, 411/6 i 624/4; są one własnością Ryszarda K.,
- podstawowe groble stawowe w "działkach" nr 132/6, 385 i 407'; "działka" nr 132/6 jest wydzierżawiona skarżącemu z Państwowego Funduszu Ziemi na 10 lat, licząc od 15 stycznia 1984 r.,