1. Brak w kodeksie postępowania administracyjnego przepisu wyraźnie dopuszczającego stwierdzenie nieważności decyzji tylko w części dotkniętej wadą określoną w art. 156 par. 1 Kpa nie oznacza wyłączenia takiej możliwości.
2. Stwierdzenie nieważności decyzji tylko w części dotkniętej kwalifikowaną wadliwością jest nie tylko dopuszczalne, lecz - jako zgodne z zasadami ogólnymi kodeksu postępowania administracyjnego - powinno być regułą działania organów nadzoru.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Prokuratora Prokuratury Generalnej na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej z dnia 6 kwietnia 1987 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w G.
Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, po rozpatrzeniu odwołania Prokuratora Wojewódzkiego w G. od decyzji Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w G. nr G-VII/8224/200/84 z dnia 26 września 1986 r., odwołania nie uwzględnił i decyzją znak GW-0-027/149/86 z dnia 6 kwietnia 1987 r. utrzymał w mocy decyzję organu stopnia wojewódzkiego o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 19 lipca 1984 r. Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miejskiego w G. w części, w której zobowiązał on Dyrekcję Rozbudowy Miasta G. do przeniesienia własności nieruchomości na rzecz Gabrieli H. W uzasadnieniu swej decyzji Minister stwierdził, że odwołanie Prokuratora nie może być uwzględnione, gdyż zgodnie z panującym w doktrynie prawniczej poglądem, wyrażonym między innymi w Komentarzu do kodeksu postępowania administracyjnego /Warszawa 1985, str. 232/, oraz orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, stwierdzenie nieważności decyzji następuje w całości i tylko według dawnego brzmienia przepisów /przed nowelizacją kodeksu postępowania administracyjnego/ możliwe było uchylenie decyzji w całości lub części jako nieważnej. Ponadto decyzja z dnia 19 lipca 1984 nie składa się z części, lecz stanowi jedność, gdyż nałożenie na Dyrekcję Rozbudowy Miasta G. obowiązku zawarcia umowy notarialnej przeniesienia własności wskazanej w decyzji nieruchomości jest nierozerwalnie związane z ustaleniem, iż nieruchomość ta stała się zbędna na cele, na jakie została nabyta na rzecz Państwa. Odwołanie Prokuratora Wojewódzkiego, w którym decyzję organu I instancji traktuje się jako złożoną z dwu części, przeczy treści tej decyzji. Ponadto w uzasadnieniu odwołania nie podaje się argumentów przemawiających za przyjęciem poglądu, że unieważnienie decyzji w trybie art. 156 par. 1 Kpa mogłoby dotyczyć tylko części decyzji.
Na decyzję tę Prokurator Prokuratury Generalnej złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego i - zarzucając decyzji rażące naruszenie prawa, w szczególności art. 16 par. 1 i art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa - wniósł o jej uchylenie na podstawie art. 207 par. 1 i 2 Kpa. Prokurator wskazał w uzasadnieniu swej skargi, że stosownie do postanowienia Kolegium Kompetencyjnego przy Sądzie Najwyższym z dnia 20 września 1984 r.III CO 2/84 oraz uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1985 r.III CZP 8/84 /mającej moc zasady prawnej/, organ administracji państwowej jest właściwy tylko do orzekania o niewykorzystaniu i zbędności na cele, dla których Państwo ją nabyło na podstawie ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, sąd powszechny zaś jest właściwy do rozpoznania żądania zbywcy nieruchomości o zobowiązanie przedsiębiorstwa państwowego do przeniesienia własności nieruchomości nie użytej i zbędnej na cele, na jakie nastąpiło jej nabycie. Prokurator uznał, że skoro o niewykorzystaniu i zbędności nieruchomości w takich wypadkach orzeka właściwy organ administracji państwowej, a o zobowiązaniu do przeniesienia własności nieruchomości na poprzedniego właściciela - sąd powszechny, to nie można podzielić stanowiska Ministra, że decyzja organu administracji, rozstrzygająca obie te kwestie, nie składa się z dwóch części, lecz stanowi jedną całość. Proklamowana w art. 16 par. 1 Kpa zasada trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych odnosi się nie tylko do całości decyzji, lecz także do tych jej części, które nie są dotknięte żadną z wad dających podstawę ich wzruszenia. Nic bowiem nie przemawia za tym, aby odmawiać waloru trwałości takiej części decyzji administracyjnej, która w pełni odpowiada prawu. Prokurator jest zdania, że przesłanek niedopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej w części nie można dopatrywać się w treści art. 156 par. 1 Kpa. Z mocy tego przepisu, z przyczyn enumeratywnie w nim wymienionych, właściwy organ administracji państwowej jest nie tylko uprawniony, lecz także zobowiązany do stwierdzenia nieważności tylko tej części decyzji, która jest dotknięta wadą powodującą jej nieważność. Prokurator podkreślił, że praktyka stwierdzania nieważności decyzji tylko w niezbędnym dla danej decyzji zakresie jest wyrazem ścisłej wykładni art. 156 par. 1 Kpa i służy przestrzeganiu zasady trwałości decyzji administracyjnych, przeciwdziałając wzruszeniu decyzji w zakresie, w jakim jej rozstrzygnięcie nie narusza prawa; służy ona także ochronie praw strony, nabytych na podstawie decyzji zgodnej z prawem. Uzasadnienia odmiennej wykładni przepisu art. 156 par. 1 Kpa nie można doszukiwać się w pominięciu w jego obecnej redakcji odpowiednika par. 2 dawnego art. 137 Kpa w brzmieniu: "Jeżeli jedna z wad określonych w par. 1 dotyczy tylko części decyzji, decyzja ta podlega uchyleniu tylko w niezbędnym zakresie". Pominięcie tego przepisu nie świadczy o odstąpieniu od zasady wyrażonej w tym przepisie, wynika bowiem ona wprost z art. 16 par. 1 Kpa i nie zachodziła potrzeba ponownego jej formułowania w części szczególnej kodeksu postępowania administracyjnego.